Thalassoterapie
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Die thalassoterapie (van Grieks θαλασσα thalassa see) is 'n heilsame kombinasie van seewaterbaddens, algebehandelings en die seeklimaat wat verskillende siektes en velprobleme soos rumatiek en selluliet kan versag en ook by mense toegepas word wat oorgewig is of sommer net uitgeput voel. Daarnaas speel dit ook 'n rol in die pre- en posnatale geneeskunde.
Die heilsame uitwerkings van alge, minerale en slik is reeds in die klassieke oudheid beskryf en by siektes toegepas. In Frankryk word water vanaf die middel van die 19de eeu as heilmiddel gebruik, en hier ontwikkel die dokter La Bonnadière d'Arcachon in die jaar 1867 die terapie wat hy thalassoterapie noem. In 1897 bewys die bioloog René Quinton dat daar 'n organiese identiteit tussen seewater en die menslike bloedplasma bestaan. Quinton se navorsing gee die aanleiding vir die eerste stelselmatige toepassing van die thalassoterapie deur die dokter Louis Bagot, wat in 1899 die eerste moderne thalassoterapiesentrum in die Bretonse stad Roscoff stig.
Ander moderne sentra vir thalassoterapie ontstaan omtrent 1900 in Franse stede soos Biarritz, Deauville en Monte Carlo, en vandag word hierdie soort spa-behandelings wêreldwyd aangebied.
Frankryk is nog steeds die wêreldleier op die gebied van die thalassoterapie en beskik oor sowat 50 groot sentra vir thalassoterapie soos Quiberon, Thalassa Biarritz en Thermes Marins de Saint-Malo. Tunisië (Noord-Afrika) is die tweede belangrikste land wat die aantal thalasso-sentra betref.
Alhoewel daar nog steeds geen amptelike definisie van die thalassoterapie bestaan nie, het die belangrikste sentra op internasionale vergaderings 'n aantal minimumvereistes vasgelê waaraan sentra moet voldoen: 'n Ligging by die see en diensverskaffing deur 'n professionele span van geneeskundiges is net twee kenmerke van 'n serieuse thalasso-sentrum. Die minimale tydperk van 'n terapie is ses dae met maksimaal vier behandelings per dag. Die eerste drie dae word aan die ontgifting van die liggaam bestee, wat gereed moet wees om tekorte aan spoorelemente weer aan te vul.
