Maĝango

El Vikipedio

Maĝango estas tradicia ĉina ludo. Maĝango estas ludo, kiu estas iom simila al domeno. Ĝi konsistas el 136 ludpecoj, ordinare ei plasto aŭ asto kaj estas por 4 personoj. En la nuna Ĉinio, preskaŭ ĉiu ĝin konas. Efektive la ĉinoj ne bezonas lerni zorgoplene la maĝangludon kiel la gepatran lingvon aŭ rekonadon de mono. Hazarda cirkonstanco estas la plej bona instruisto. En siango, la maĝangluda estas ,granda-muro-konstruado", ĉar la pecoj laŭforme limilas al brikoj. Kiel tempopasigilo, la maĝango troviĝas en tetrinkejoj, klubejoj kaj precipe en publikaj amuzejoj por maljunuloj. Agrable estas maĝangmasoni sidante kaj babilante ĉe trinkalo. Samtempe la maĝango eniris multajn hejmojn. Post streĉaj laboroj, inter najbaroj kaj eĉ inter familianoj la maĝango funkcias kiel amuzilo.

Ĝi estas ligilo de amikeco kaj parenceco. Kiam renkontiĝas amikoj jarojn disigitaj, iii per la ludo pasigis la sendormajn noktojn, remaĉante la pasintajn mielajn tempojn. Kiam la semajnfino venas, la kolegoj kolektiĝas ĉe unu elli por sin refreŝigi pere de ĝi, dividante la kamaradajn sentojri. Okaze de komunaj ferioj aŭ tradiciaj ĉinaj festoj ĝi servas kiel ĝojiga sendito por parencoj. Okazas, ke ĉe maĝangotablo gejunuloj konatiĝas, rendevuas, fine geedziĝas. Krome la maĝango ne mankas ĉe celebrado de geedziĝo, naskiĝtaga datreveno, k.a. La klakado de la pecoj densigas la gajan atmosferon. Interalie, kiam iu mortis, dum la noktogardo de I' mortinto oni sin tenas sendormaj en cigareda nubo kaj maĝanga tondro. Maĝango estas ne nur plezurigilo, ĝi povas esti ankaŭ trankviliga. Se okazas malagrablaĵo en oficejo aŭ hejmo, oni ofte trovas ĝin necesa. La maĝangludado forigas mornecon pro malsano kaj forgesigas la doloron. Sed tamen, la vera magio de 1' maĝango ekzistas en tio, ke ĝi lastatempe estiĝis sinonimo de monludo. Danke al la maĝango, taŭga por junuloj kaj maljunuloj, eĉ por blinduloj, la hazardludo furoras tra la tuta lando.

Komence oni maĝangludis vetante je moneroj, cele al distriĝo. Kun la kreskado de la prezoj la ludmono pliiĝas monaton post monato ĝis tia grado, ke sur la tablo kelkdeko da juanoj estas malgranda sumo ĉe multaj ordinaraj homoj.

Maĝango fariĝis opio obseda. Fakte, multe da salajruloj ricevas ĉiumonate nur keikcenton da juanoj. Tial, post la batala stadio, perdinto de unu- aŭ du-monata laborsalajro aspektas iom kompata ĉe I' adiaŭo. Car la ludo kutime okazas inter kolegoj aŭ konatoj, la batalo povas daŭri kun mallongaj interrompoj, iufoje spite al laboro kaj hejmtasko.

La profesiaj maĝangludistoj apartenas al jenaj grupoj. La unua grupo estas parvenuoj. La dua, altsalajraj sinekuruloj. La tria, senlaboruloj el riĉaj familioj. La kvara, spitemuloj... Ili ĉiuj ,,militas" maĝange diurnojn. Duelo centprocenta! Sekve de tio, ofte estiĝas interbatiĝo, murdo, ŝteluzo de tuta havaĵo... Precipe ĉe la lasta grupo okazas ŝtelo, rabo, trompo... Kaj la maĝango populariĝas ankaŭ en la kamparo. Kamparanoj havas relative pli da libera tempo; ili povas ĉiam ekludi. Aparte en foraj viiaĝoj ĉiu estas ,s pecial isto" pri la maĝangludo. La ludmono ĝenerale estas ne tro granda. Sed, inter tieaj kamparanoj troviĝas la profesiaj. Tiuj estas piejparte kadroj de subdistriktoj kaj vilaĝoj (ekonomie postrestintaj!). Ili ma ĝangludas malav're per la publika mono, iam eĉ per helpmono!

La maĝanĝo plenumas gravan rolon en sociaj interrifatoj. Pere de ĝi oni regalas superulojn inspektantajn, negocoj povas fariĝi sur la tablo, civilaferoj povas solviĝi dum la fudado... Kiel ŝmirmono grandaj sumoj estas malgajnataj intence -tre konvene!

Hazardludoj estas malpermesataj per la leĝo en Cinio. Ne ekzistas maĝangvetejo malkaŝa, sed preskaŭ ĉiu vetista hejmo estas provizita per ludĉambro. Antaŭ la nazo de policanoj vetemuloj lerte manovras spite al malpermeso al mon- aŭ labor-puno. Ĉe la maĝangmaniuloj la leĝo ŝajne perdas sian validecon. La maĝanghobio ruinigas ĉinojn, kiel antaŭe la opi-inklino. Dronante en la ludo multaj forlasas siajn devojn al la socio kaj familio.