ابراهیم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ابراهیم (به معنی پدر/رهبر بسیاران در زبان عبری) شه‌پدر یهودیت، مسیحیت، و اسلام است. داستان او در کتاب پیدایش تورات و پی‌آیند آن در قرآن گفته شده است. بر اساس روایت تورات، نام ابراهیم در ابتدا ابرام بوده است.

هر سه دین او را نیاکان یهود از طریق اسحاق و اعراب از طریق اسماعیل می‌دانند. از روی این باور به این سه دین، دین‌های ابراهیمی هم گفته می‌شود.

هیچ مدرکی مستقل از منابع دینی مبنی بر وجود ابراهیم وجود ندارد، از این رو امکان تائید او به هنوان یک شخصیت تاریخی ناممکن است. روایت‌های دینی به حوالی ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ پیش از مسیح برای زمان زندگی‌اش اشاره می‌کنند.

ابراهیم (ع) در سه دین یهودیت، مسیحیت و اسلام عظمت خاصی دارد. به طوری كه هر یك از این دین‌ها خود را در زمره ملت ابراهیم حساب می‌كنند. در كتب عهد قدیم حضرت ابراهیم را فردی موحد ومورد توجه و عنایت خدا معرفی می كنند و موسی و بنی‌اسرائیل از نسل ایشان هستند. در عهد جدید هم در ذكر شجره‌نامه عیسی، ابراهیم جد اعلای ایشان معرفی شده، عیسی(ع) با بیست و هشت واسطه به ابراهیم(ع) می‌رسد. در قرآن كریم نیز ابراهیم، پیامبری بت شكن، اولوالعزم، سازنده كعبه، حنیف و مسلم معرفی شده و در منابع اسلامی، ایشان جدا علای پیامبر است.به طور كلی در این سه دین ابراهیم(ع) نیای پیامبران و شیخ الانبیا معرفی شده.