Abraham (Biblia)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

"Abraham ofiarowuje Izaaka" Caravaggio

Abraham (hebr. Awraham אברהם, arab. Ibrahim ابرَاهِيم "ten, który uwierzył wbrew nadziei") - pierwotnie zwany Abramem, pierwszy z hebrajskich patriarchów. Przypuszcza się, że był aramejskim kupcem.

[edytuj] Życie Abrahama

Według Księgi Rodzaju opuścił miasto Ur w Mezopotamii na wezwanie Boga, który nakazał mu osiedlić się w kraju Kanaan i obiecał uczynić "ojcem wielu (narodów)" (hebr. ab-ojciec, hamon-mnóstwo,wiele). Znakiem przymierza między Bogiem a Abrahamem było obrzezanie. W podróży towarzyszyli mu członkowie rodziny - żona Sara, bratanek Lot z żoną, a także liczni niewolnicy i służba. Abraham wstawił się za ludem Sodomy (Sodoma i Gomora), na jego prośbę Bóg obiecał nie niszczyć miasta, gdyby miało w nim być choćby dziesięciu sprawiedliwych. Po śmierci Sary poślubił Keturę.

[edytuj] Dziedzictwo Abrahama

Wg Biblii starszy syn Abrahama Izmael urodzony przez służącą Hagar jest przodkiem plemion arabskich. Izaak spłodzony w wieku stu lat i urodzony przez uznawaną dotychczas za bezpłodną żonę Sarę - Izraelitów i Edomitów. Stąd też Abraham nazywany jest ojcem narodów, które wyznają trzy wielkie religie monoteistyczne: judaizm, chrześcijaństwo i islam, tzw. religie abrahamowe. Niektóre odkrycia archeologiczne dokonane po I wojnie światowej sugerują, że mógł on być postacią historyczną. Ustala się czas jego życia na pierwszą połowę drugiego tysiąclecia przed Chrystusem.