مخابرات
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
یک گرایش از مهندسی برق است که خود به دو زیر مجموعه میدان و امواج و سیستم تقسیم می‌شود. در گرایش سیستم هدف فرستادن اطلاعات از یک نقطه به نقطه‌ای دیگر است. اطلاعات معمولاً به صورت سیگنالهای الکترونیکی وارد "فرستنده" می‌‌شوند، با روشهای مختلف به "گیرنده" انتقال پیدا میکنند، و سپس دوباره به سیگنالهای الکترونیکی حامل اطلاعات فرستاده شده تبدیل می‌‌گردند. مدیومهای(محیط های،کانالهای،رسانه های) انتقال سیگنالها از فرستنده به گیرنده شامل سیم مسی(زوج سیم،کابل هم محور)،امواج رادیویی (بی سیم)،موجبرها،وفیبر نوری می‌‌شوند.
سیگنالها و سیستم‌های مخابراتی به دو نوع تقسیم می‌‌شوند: آنالوگ و دیجیتال. سیگناهای آنالوگ دارای مقادیر پیوسته در زمانهای پیوسته هستند، در حالی که سیگنالهای دیجیتال فقط در زمانهای معینی (samples) دارای مقادیر گسسته (مثلاً ۰ یا ۱) هستند. رادیوهای AM و FM و تلفنهای شهری نمونه‌هایی از سیستم‌های مخابراتی آنالوگ هستند. مودم‌های کامپیوتر، تلفنهای همراه جدید، و بسیاری از دستگاههای جدید دیگر مخابراتی با سیگنالهای دیجیتال کار میکنند.
اهداف اصلی مهندسی مخابرات عبارت‌اند از فرستادن اطلاعات با بالاترین سرعت ممکن (برای سیستم‌های دیجیتال)، پایین‌ترین آمار خطا، و کمترین میران مصرف از منابع (انرژی و پهنای باند). برای دستیابی به این اهداف و تجزیه و تحلیل عملکرد سیستم‌های مخابراتی، این رشته مهندسی از آمار و احتمالات بهره فراوانی می‌گیرد.
