Gamal Abdel Nasser
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Gamal Abdel Nasser (en árabe جمال عبد الناصر - Jamāl ‘Abd an-Nāsir; tamén transliterado como Jamal Abd al-Naser, Jamal Abd An-Nasser e outras variantes; 15 de xaneiro de 1918 - 28 de setembro de 1970).
Pioneiro do socialismo árabe e lider da súa loita nun dos períodos máis críticos da súa historia. Nasser naceu o 15 de xaneiro de 1918 no pobre suburbio alexandrino de Bacos. Falando verbo da súa infancia Nasser dicía: "Estou fachendoso de pertencer a esta pequena vila de Beni Morr. E estou máis fachendoso de ser membro dunha pobre familia desta vila. Estou dicindio estas palabras para a historia, Nasser naceu nunha familia pobre e prometo que vivirá e morrerá como un home pobre".
Beni Morr é unha pequena vila no Alto Exipto asentada na provincia de Assiut. Pertencer a este lugar pode que sexa a razón pola que Nasser sempre focalizaba-los seus pensamentos nos campesinos. O pai de Nasser era un empregado de clase media que fixo conscente a Nasser da pobreza da maioría do pobo de Exipto.
Ingresou na academia militar despois da sinatura do pacto de 1936, que permitía os mozos da clase máis baixa unirse a esta academia onde antes non eran admitidos. Graduose en xullo de 1938 e logo uniuse ó Exército Exipcio.
Insatisfeito coa corrupción do rexime do rei Farouk e coa ocupación británica, xunto cun grupo de amigos formou unha organización semiclandestina, Os Oficiais Libres, coñecidos en Exipto como El-Dhobatt El-Ahrar. Loitou na primeira guerra árabe-israelí en 1948. Participar nesta guerra aumentou a súa consciencia do Problema Palestino e o caso contemporáneo árabe.
A corrupción do goberno interior e a perda da guerra de 1948 foron os motivos principais que fixeron que Os Oficiais Libres conducidos polo Xeneral Mohamed Naguib alzaran a revolución do 23 de xullo de 1952. O Xeneral era un oficial de alta graduación respectado que só designaron como lider para realza-la credibilidade do golpe.
O 26 de xullo, o Rei Farouk de Exipto abandonou Alexandría no seu iate persoal, nunca regresou a Exipto, o seu fillo, Ahmad Fouad, foi declarado rei. Ós restos das tropas británicas se lles pediu que abandoaran o país e, en 1954, foise o derradeiro soldado británico.
Os Oficiais Libres gradualmente se ocuparon da política durante os seguintes anos. En 1953, depuxeron a Ahmad Fouad, o derradeiro rei, e declararon a Exipto república, con Mohamed Naguib como primeiro presidente. Naguib, que creceu no antigo sistema, era un valeroso pero pacífico home que non tiña planes para un cambio radical. Así que foi deposto en 1954 polo verdadeiro lider do golpe, Nasser, que chegaba así á cabeza do estado.
Só cando Nasser se convirtiu en presidente o golpe militar do 1952 empezou a xirar cara a unha verdadeira revolución social e política. Foi moi alabado pola súa nacionalización do Canle de Suez, a súa reforma agraria, e a súas políticas socialistas que sacaron á vasta maioría dos exipcios da pobreza. Nasser consiguiu unha popularidade descoñecida ate entón no mundo árabe. Era admirado polo séu apoio ó nacionalismo árabe; os séus programas sociais domésticos (que, por primeira vez na historia de Exipto, buscaban o mellor para a maioría labrega).
Nasser pasóu a súa vida defendendo o nacionalismo árabe e o dereito a liberdade dos pobos. Apoiou os movementos liberais contra todo tipo de ocupación nos países en desenvolvemento. Nasser era o lider-fundador do movemento Non aliñado. Só có Nehru de India e Sukarno de Indonesia.
Pouco despois da derrota de 1967, Nasser estaba resignado, pero milleiros de Cairenses marcharon no seu apoio. Durante os seguintes tres anos, Nasser fixo o que pudo para reconstrui-lo exercito e casi o logra. A súa morte en 1970 por serias complicacións da súa saúde foi un shock para todo o mundo árabe. Nun despliegue de emoción, millóns de exipcios seguiron a súa procesion funeraria a través das rúas do Cairo.
