Ерих Фром
Од Википедија, слободна енциклопедија
Ерих Фром (23 март 1900 – 18 март 1980) беше светски познат психоаналитичар, хуманистички филозоф и демократски социјалист.
Ерих Фром ги започна своите студии во 1918 на Универзитетот во Франкфурт на Мајна со студии на право. За време на летниот семестар на 1919, Фром се префрли на Универзитетот во Хајделберг, каде што се префрли на социологија. Во 1922 беше промовиран во доктор на науки по социологија на Универзитетот во Хајделберг. Во 1930 ја комплетира својата психоаналитичка обука во 1930 на Психоаналитичкиот институт во Берлин. Истата година започна со сопствена клиничка практика и се приклучи на Франкфуртскиот институт за социјални истражувања. По преземањето на власта од страна на нацистите во Германија, Фром бега во Женева, а потоа, во 1934, во Њујорк, каде што почнува да работи на Колумбија универзитетот. По напуштањето на Колумбија, во 1943 помага во основањето на њујоршкиот оддел на Вашингтонската школа за психијатрија, а во 1945 на Институтот за психијатрија, психоанализа и психологија “Вилијам Алансон”.
Во 1950 Фром се преселува во Сјудад Мексико, каде што предава на Националниот автономен универзитет на Мексико и го основа психоаналитичкиот оддел на тамошниот Медицински факултет. Во 1965 се пензионира, а во 1974 се преселува во Муралто, Швајцарија. Таму и умира на 18 март 1980.
[уреди] Политичка активност
Фром беше демократски социјалист според својата идеолошка ориентација и како таков се противеше како на западниот капитализам така и на источниот комунизам, залагајќи се за социјализам со човечки лик. Во средината на 50-тите стана и член на Социјалистичката партија на Америка.
Фром беше близок до марксизмот, но неговото толкување на марксизмот не беше на линија на ленинизмот, туку на линија на марксистичкиот хуманизам. Тој даде значителен придонес за запознавањето на западниот свет со хуманистичката димензија на учењето на Карл Маркс, објавувајќи во своето дело „Марксовиот концепт за човекот“ извадоци од раните трудови на Маркс.
[уреди] Творештво
Ерих Фром е исклучително плоден автор. Негови позначајни дела се:
- „Бегство од слобода” (1941)
- „Човек за себе” (1947)
- „Психоанализа и религија“ (1950)
- „Здраво општество” (1955)
- „Уметноста на љубовта“ (1956)
- „Зен-будизмот и психоанализата“ (заедно со Д.Т. Сузуки и Ричард де Мартино) (1960)
- „Марксовиот концепт на човекот“ (1961)
- „Отаде оковите на илузијата: мојата средба со Маркс и Фројд“ (1962)
- „Човековото срце” (1964)
- „Револуција на надежта“ (1968)
- „Анатомијата на човековата деструктивност” (1973)
- „Да се има или да се биде” (1976).
