Duitse koloniën

Van Wikipedia

Voormalig Duitse koloniën. Zie Lijst van Duitse koloniën.

Duitsland werd te laat een eenheid om nog werkelijk met de koloniale machten het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Portugal, België en Nederland te kunnen wedijveren. Aanvankelijk werden Duitse koloniën verworven door private maatschappijen die ze later aan de staat overdroegen. Pas rond 1900 bezat het Keizerrijk een koloniaal rijk dat enigszins met dat van de genoemde landen te vergelijken was, hoewel het veel kleiner en van minder belang was.

[bewerk] Duitse koloniën

Van een werkelijk koloniaal beleid was pas sinds 1884 sprake toen Bismarck, aanvankelijk een tegenstander van het verwerven van overzeese gebiedsdelen, naar Brits voorbeeld handelspunten van staatsbescherming voorzag. De Duitse kolonieën werden Schutzgebiete genoemd. Allereerst kwam in april 1884 het door de zakenman Adolf Lüderitz verworven Duits Zuidwest-Afrika onder Duitse bescherming te staan. In juli volgden Togoland en de bezittingen van Adolph Woermann in Kameroen, in februari 1885 het door Carl Peters verworven Duits Oost-Afrika. In mei van dat jaar werden Keizer Wilhelmsland en de Bismarckarchipel in bezit genomen. De in 1888 aan de macht gekomen keizer Wilhelm II achtte het bezit van een koloniaal rijk absoluut noodzakelijk. Het Rijk stelde in dat jaar Nauru onder zijn "protectie", in 1898 de Chinese stad Jiaozhou (Kiautschou), in 1899 de Carolinen, Marianen, Palau en Samoa.

Duitse koloniën in Afrika:

Deutsch-Ostafrika (nu Tanzania, Ruanda und Burundi);
Deutsch-Südwestafrika (nu Namibië);
Kamerun; en
Togo;

Duitse koloniën in China:

Kiau-Tschou (in 1897 van het Keizerrijk China gepacht);

Duitse koloniën in Oceanië:

Deutsche Inseln im Pazifik (nu Gefedereerde Staten van Micronesië, Marshalleilanden, Nauru, Palau en Samoa);
Kaiser-Wilhelms-Land (op Nieuw Guinea, nu deel van Papoea Nieuw Guinea);
Nördliche Salomonen (nu deel van Papoea Nieuw Guinea); en
Bismarck-Archipel (nu deel van Papoea Nieuw Guinea).

[bewerk] Duitse koloniale status in WO I

De Duitse koloniën omvatten in 1914 een gebied van 2,3 miljoen km² (4,5 maal de grootte van Duitsland zelf), maar werden pas rendabel tegen de tijd dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. In deze oorlog werden buiten Oost-Afrika alle koloniën veroverd. Duitsland raakte met het Verdrag van Versailles in 1919 zijn koloniale rijk definitief kwijt.

[bewerk] Zie ook:

{{{afb_links}}}	Duitse koloniën		{{{afb_groot}}}
Duits Nieuw-Guinea - Duits Oost-Afrika - Duits Samoa - Duits Witu - Duits Zuidwest-Afrika - Kameroen - Kiautschou - Togoland - Tsingtao			{{{afb_groot}}}