Hik
Van Wikipedia
De hik (lat:singultus) is een periodiek (om de paar seconden) optredende spontane onwillekeurige contractie van het middenrif of diafragma tijdens inspiratie, gevolgd door het plots sluiten van het strotklepje. Het verschijnsel is algemeen en iedereen heeft wel eens de hik gehad. De hik is meestal onschuldig en van korte duur. Het wordt soms opgeroepen door het eten van sterk gekruid of maagprikkelend voedsel of te snel eten, maar is ook een van de symptomen van terminaal nierfalen of kan ontstaan door buikvliesontsteking.
Vele huismiddeltjes worden gepropageerd om de hik te laten ophouden. Als ergens erg veel behandelingen voor bestaan is dit overigens meestal een zeker teken dat er geen een helpt, aangezien een werkzame methode de andere niet-werkzame meestal snel zal verdringen. Onder andere het drinken van een glas water terwijl men op zijn hoofd staat en het hevig laten schrikken van de lijder. Een eenvoudiger middel is het trucje, om een slok water in de mond te nemen, de wijsvingers in de oren tot tien tellen en vervolgens het water doorslikken.
De meeste kans dat de hik snel ophoudt heeft men door langzaam aan een stuk door met hele kleine slokjes een glaasje water te drinken, en daarbij niet of slechts licht door de neus adem te halen. Er mag via de mond beslist geen lucht mee naar binnen gaan.
Een oplossing voor hardnekkige hik is door met de buik strak tegen een tafel te gaan zitten of op de grond gaan liggen met een kussen onder de buik. Hierdoor bemoeilijkt de ademhaling en verdwijnt de onwillekeurige samentrekking van het middenrif. Of rustig gaan zitten, door de neus in ademen en door de mond uit, mocht je tussendoor de hik krijgen negeren en gewoon rustig doorgaan.
De medische wetenschap weet meestal ook weinig raad met een hardnekkige chronische hik die bij terminaal zieke patienten soms een echte kwelling kan zijn. Er zijn enkele medicamenten die kunnen worden geprobeerd, waaronder haloperidol, maar dit is geen middel om lichtvaardig mee om te gaan.
