Magnetische permeabiliteit
Van Wikipedia
De (absolute) permeabiliteit μ van een medium is de mate waarin het medium een magnetisch veld geleidt. Letterlijk betekent het doordringbaarheid. Meer bepaald is het de verhouding tussen de magnetische inductie B en het magnetisch veld H. Het geeft aan, in welke mate een materiaal magnetisch polariseert, dus zich richt naar het magneetveld en het zo versterkt.
De absolute permeabiliteit van het luchtledige (μ0) is een constante gelijk aan 4π × 10-7 Henry/meter. Dit volgt uit de definitie van de Ampère.
De relatieve permeabiliteit μr van een materiaal is een dimensieloos getal, zijnde de absolute permeabiliteit van het materiaal gedeeld door die van het luchtledige.
Simpel gezegd drukt de relatieve permeabiliteit van een materiaal uit hoeveel keer liever de magnetische veldlijnen door dat materiaal gaan dan door een vacuüm.
De permeabiliteit hangt af van de temperatuur en de frequentie.
De meeste niet-metalen vertonen diamagnetisme en hebben een relatieve permeabiliteit iets onder 1. De meeste metalen zijn paramagnetisch en hebben een relatieve permeabiliteit iets boven 1. De relatieve permeabiliteit kan hoge waarden aannemen bij ferromagnetisme in metalen die ijzer, nikkel en kobalt bevatten. Het is daar zelfs een functie van de geschiedenis van het materiaal: er treedt hysterese op.
