Shkval
Van Wikipedia
De Shkval (Russisch: шквал - regenbui ) is een lijn torpedo’s ontwikkeld in opdracht van de marine van de Sovjet-Unie sinds de jaren ’60 van vorige eeuw. Het is de snelste torpedo ter wereld.
Inhoud |
[bewerk] Vroegste ontwikkeling
De ontwikkeling van de torpedo begon onder leiding van de Oekraïense ingenieur Mikhail Merkulov aan het Instituut voor Hydrodynamica NII-24 te Kiev in het begin van de jaren ’60 van vorige eeuw. Na een fusie in 1969 met ontwerpbureau GSKB-47 - gespecialiseerd in vliegtuigbommen - kreeg de instelling de naam Instituut voor Toegepaste Hydromechanica (NII PGM). Het zou tot het einde van de jaren ’70 van vorige eeuw duren vooraleer hier een eerste prototype van de Shkval aan de partijtop werd voorgesteld.
[bewerk] Technische mogelijkheden
De torpedo wordt gelanceerd uit 533 mm torpedobuizen met een snelheid van circa 100 km/u. Kort hierna start de reactiemotor om de torpedo op een kruissnelheid van circa 400 km/u te brengen. Men zou topsnelheden tot 530 km/u kunnen halen.
Deze snelheid is mogelijk door toepassing van supercavitatie. De torpedo beweegt zich voort in een luchtbel die gevormd wordt bij de neus van het toestel, waardoor contact en wrijving tussen het water en het oppervlak van het toestel verdwijnen. Strikt genomen wordt de torpedo hierdoor een onderwaterraket.
De Shkval kan zowel ingezet worden voor het kelderen van vijandige Atoomonderzeeërs als voor het onderscheppen van andere torpedo’s. Bij de huidige modellen kan tijdens de vlucht de koers ingrijpend worden gewijzigd.
[bewerk] Varianten
Er bestaan minstens drie varianten
- VA-111 Shkval, de waarschijnlijk ongeleide originele variant
- Shkval 2, de huidige geleide versie.
- Een "lite" versie voor export
[bewerk] Specificaties Shkval 2
- Lengte: 8.2 m
- Diameter: 533 mm
- Gewicht: 2,700 kg
- Kop: 210 kg
- Kruissnelheid: circa 400 km/u met topsnelheden tot 530 km/u
- Lanceersneheid: circa 100 km/u
- Reikwijdte: circa 7 km
Op dit moment zouden de Shkval torpedo’s zijn uitgerust met conventionele explosieven. Het installeren van kernkoppen is echter steeds mogelijk.
[bewerk] Verspreiding
Onder president Poetin zou de oorspronkelijke versie van het wapen, de versie VA-111, uitsluitend aan communistische landen zijn aangeboden zoals China, Iran, Noord-Korea en Syrië. China zou een veertigtal exemplaren van deze torpedo bezitten.
Iran beweert succesvolle testen te hebben uitgevoerd met een supercavitatietorpedo, die Hood wordt genoemd.
De Verenigde Staten en Duitsland hebben een eigen supercavitatieproject. Eerst in Duitsland zou dit in 2004 hebben geleid tot de productie van een torpedo met de naam Barracuda.
Canada zou getracht hebben de huidige versie van de Shkval 2 aan te schaffen.
[bewerk] Operationeel gebruik
Geen enkele Shkval is ooit operationeel ingezet. Hoogstwaarschijnlijk verging de onderzeeër Koersk bij een test met dit wapen, maar niet ten gevolge die test.
