Sint-Walburgkerk (Groningen)
Van Wikipedia
De Sint-Walburgkerk is de naam van de in 1627 afgebroken kerk op het terrein van het Martinikerkhof in de stad Groningen.
Lange tijd werd aangenomen dat de Sint-Walburgkerk de oudste stenen kerk van Groningen was. Daarbij werd een verband gelegd tussen Walburga die mede als schutspatrones tegen de Vikingen bekend stond, en de bescherming die de kerk de inwoners van de stad bood. Albert van Giffen, die in de jaren vijftig onderzoek naar de ligging van de kerk heeft gedaan, dateerde de bouw op de periode 1046-1054.
Recenter onderzoek, met name naar de resten van een eerdere houten bebouwing ter plaatse, wijzen echter op een latere bouw. Tegenwoordig wordt aangenomen dat de kerk is gebouwd als bisschoppelijke kapel op grond van de bisschop van Utrecht. De bouw zou hebben plaatsgevonden tussen 1100 en 1112. Opdrachtgever zou bisschop Burchard geweest zijn.
De kerk wordt afgebeeld op oude stadsplattegronden. De afbeeldingen die nu nog bekend zijn dateren echter allemaal van na de afbraak. Het onderzoek van Van Giffen heeft wel een duidelijk beeld van de plattegrond opgeleverd. De kerk bestond uit een rond (twintigzijdig) middengedeelte met aan de westzijde een rechthoekige toren. Aan de oostzijde was een kort, rechthoekig koor dat later is uitgebouwd. De totale afmetingen bedroegen 46 meter in de lengte bij 30,6 meter in de breedte.
Het verval van de kerk begon in 1594 toen de stad belegerd werd door Maurits van Oranje. Tijdens die belegering werd de loden dakbedekking gebruikt voor de aanmaak van kogels. In 1611 werd het ronde middengedeelte gesloopt, in 1616 gevolgd door de toren. Het restant werd vervolgens in 1627 gesloopt. De Nieuwe Kerk, die in de stadsuitbreiding werd gebouwd die kort daarna plaatsvond, werd oorspronkelijk aangeduid met nieuwe Walburgkerk.
