Bernard Adamecki
Z Wikipedii
Bernard Antoni Ademecki (ur. 12 lipca 1897 r. w Marklowicach Dolnych, pow. Frysztat, zm. 7 sierpnia 1952 r. w komunistycznym więzieniu na Mokotowie w Warszawie) – oficer lotnictwa Wojska Polskiego (pułkownik), żołnierz ZWZ-AK, szef Szefostwa Lotnictwa KG ZWZ-AK w latach 1940-1944, komendant Wojskowej Szkoły Technicznej w latach 1946-1949, ps. "Gozdawa", "Doktor", "Grabiec"
Był synem Bernarda Adameckiego i Józefiny z domu Kijonka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Marklowicach Dolnych, a od 1909 r. do Szkoły Wydziałowej w Dąbrowie Śląskiej. Od jesieni 1916 r. brał udział w I wojnie światowej w szeregach armii niemieckiej. W 1917 r. ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy Piechoty w stopniu podporucznika. W listopadzie 1918 r. wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Dowodził polskimi wojskami podczas walk z Czechami o Śląsk Cieszyński; był 3-krotnie ranny. W 1920 r. na własną prośbę został przeniesiony do lotnictwa. W 1921 r. ukończył Oficerską Szkołę Obserwatorów Lotniczych w Toruniu, a następnie Niższą Szkołę Pilotów w Bydgoszczy, po których został pilotem w 6. eskadrze w Krakowie. Od 1924 r. dowodził eskadrami w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie i 3. Pułku Lotniczym w Poznaniu. W latach 1927-1939 służył w Wyższej Szkole Lotniczej w Dęblinie jako wykładowca. Krótko przed wybuchem wojny przeszedł do Sztabu Generalnego WP. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. jako szef sztabu Dowództwa Lotnictwa Armii "Modlin" gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego; był ranny. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której został wkrótce zwolniony na skutek starań rodziny. Na przełomie 1939/1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w ZWZ. Na pocz. 1940 r. zorganizował i stanął na czele Szefostwa Lotnictwa (krypt. "Bociany", później "Parasol"), działającego w ramach Oddziału V Łączności, a następnie Oddziału III Operacyjno-szkoleniowego KG ZWZ-AK.
W latach 1940-1944 zorganizował 483 zrzuty do okupowanej Polski. W kwietniu 1943 r. otrzymał nominację na stopień pułkownika. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim; podczas walk został ranny. W niewoli niemieckiej przebywał w oflagu przejściowym VII B Lambsdorf, a następnie w oflagu II C Woldenberg. Po wyzwoleniu obozów w 1945 r. powrócił do Polski i wstąpił do LWP. Najpierw został dublerem sowieckiego komendanta Wojskowej Szkoły Pilotów w Dęblinie, a następnie dublerem komendanta Wojskowej Szkoły Technicznej w Boernerowie. Pod koniec 1946 r. objął funkcję komendanta tej uczelni. Miał być awansowany do stopnia generała brygady, ale ze względu na kłopoty zdrowotne w grudniu 1949 r. został przeniesiony do rezerwy i jednocześnie odszedł na emeryturę. 21 października 1950 r. został aresztowany w szpitalu oraz oskarżony o szpiegostwo i spiskowanie przeciwko PRL. Podczas brutalnego przesłuchania był torturowany, pod jego wpływem przyznał się do rzekomej winy. W więzieniu próbował popełnić samobójstwo, nie mogąc pogodzić się z narzuconą mu rolą. 13 maja 1952 r. w procesie tzw. grupy kierowniczej konspiracji Wojsk Lotniczych został skazany na karę śmierci, pomimo że prokurator żądał długoletniego więzienia. Była to jedna z "odpryskowych" spraw od głównego procesu gen. Stanisława Tatara. 7 sierpnia tego roku został stracony w więzieniu mokotowskim. Pochowano go na Wojskowym Cmentarzu na Powązkach w Warszawie. 27 kwietnia 1956 r. dokonano jego rehabilitacji.
Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Grunwaldu III klasy, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej (pośmiertnie).
Jego nazwiskiem nazwano jedną z ulic w Marklowicach Górnych. W dniu 11 listopada 2006 w Cieszynie w budynku Uniwersytetu Śląskiego dokonano odsłonięcia tablicy pamiątkowej poświęconej jego pamięci.
