Bitwa morska pod Texel

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bitwa morska pod Texel
Wojna Francji z koalicją

Data

21 sierpnia 1673

Miejsce

Texel

Wynik

taktyczne i strategiczne zwycięstwo Holandii

Terytorium

Morze Północne

Walczące strony
Holandia	Anglia Francja
Dowódcy
Michiel de Ruyter	książę Rupert
Siły
75 okrętów liniowych i fregat i 30 branderów	92 okręty liniowe i fregaty - w tym 30 liniowców i fregat francuskich - oraz 30 branderów
Straty
1000 ludzi	9 okrętów i 2000 ludzi

Wojna Francji z koalicją oraz w jej ramach: III wojna angielsko-holenderska, Wojna szwedzko-brandenburska, VII wojna szwedzko-duńska

Solebay – Schooneveld – Texel – Bonn – Werl – Heringen – Maastricht – Sinsheim – Seneffe – Enzheim – Miluza – Turckheim – Fehrbellin – Nieder Sasbach – Konzer Brücke – Stromboli – Augusta – Jasmund – Olandia – Palermo – Halmstad – Lund – Cambrai – Cassel – Zatoka Køge – Landskrona – Valenciennes – Offenburg – Ypern – Rheinfelden – Gengenbach – Saint-Denis

Bitwa morska pod Texel (zwana także bitwą pod Kijkduin, szczególnie w Holandii) miała miejsce 21 sierpnia 1673 podczas III wojny angielsko-holenderskiej będącej częścią ogólnoeuropejskich zmagań w ramach wojny Francji z koalicją.

[edytuj] Wstęp

Flota holenderska zamierzała zapobiec wysadzeniu desantu przez flotę angielsko-francuską. Flotą sprzymierzonych dowodził książę Rupert (92 okręty liniowe i fregaty - w tym 30 liniowców i fregat francuskich - oraz 30 branderów, a do tego zaokrętowanych było 4000 żołnierzy na liniowcach i fregatach oraz 2000 na transportowcach), prowadząc osobiście centrum, podczas gdy awangardą dowodził D'Estrées, a ariergardą Edward Spragge. Flota holenderska (75 okrętów liniowych i fregat i 30 branderów) dowodzona była przez admirała de Ruytera. Awangardą dowodził Adriaen Banckert, a ariergardą Cornelis Tromp. De Ruyter najpierw zdecydował się nie opuszczać swojej pozycji obronnej w Schooneveld, gdzie mógł z powodzeniem walczyć z flotą sprzymierzonych jak w podwójnej bitwie pod Schooneveld, jednak rozkaz stadhoudera Wilhelma Orańskiego zmusił go do opuszczenia bezpiecznej pozycji i wypłynięcia w morze w celu uratowania wracającej z Indii Holenderskich Floty Przyprawowej.

[edytuj] Bitwa

Chociaż znacznie słabszy, de Ruyter wykorzystując pomyślne dla siebie warunki pogodowe posłał swoją awangardę pod wodzą Banckerta w celu oddzielenia sił głównych sprzymierzonych od ich awangardy, na której czele stał D'Estrées. Taktyka ta okazała się skuteczna i francuskie okręty były niezdolne do odegrania znaczącej roli w dalszych walkach. Doszło do wyczerpującej bitwy między angielskim centrum i ariergardą a główną masą floty holenderskiej. Obie strony po wielogodzinnej zażartej walce poniosły ciężkie straty. Spragge i Tromp, dowodzący ariergardami, zwierali się wielokrotnie (za każdym razem Spragge publicznie przysięgał że tym razem albo zginie albo dopadnie swego starego przeciwnika Trompa). Z powodu uszkodzeń swoich okrętów obaj wodzowie musieli trzykrotnie przenosić się na nową jednostkę. Za trzecim razem Spragge utonął, gdy jego łódź transportowa została trafiona ogniem działowym. Walka doprowadziła obie floty do stanu wyczerpania, a Anglicy w końcu zrezygnowali z próby wysadzenia swoich wojsk (w tym czasie wojska desantowe wciąż czekały na zaokrętowanie w Anglii). Obie strony wycofały się.

[edytuj] Po bitwie

Żaden z okrętów holenderskich nie został zatopiony, jednak wszystkie okręty obu stron zostały uszodzone, w tym znaczna część poważnie. Zginęło około 3000 ludzi - 2000 Anglików i Francuzów oraz 1000 Holendrów, do tego Anglicy stracili 9 okrętów. Po bitwie książę Rupert miał pretensje do Francuzów, że ci w znacznym stopniu wymigali się od walki, jednak historycy przypisują brak udziału Francuzów w bitwie błyskotliwym manewrom de Ruytera. Prawdą jest jednak że hrabia d'Estrées otrzymał od Ludwika XIV bardzo wyraźne rozkazy, by nie narażać zbytnio floty francuskiej, co on sam przyznał po bitwie. Pomimo swego nierozstrzygniętego charakteru, bitwa była strategicznym sukcesem Holendrów. W następnych miesiącach Holendrzy zawarli sojusz z Hiszpanią , a Francuzi wycofali się z terenów Zjednoczonych Prowincji Niderlandów. Trzecia wojna angielsko-holenderska zakończyła się podpisaniem Traktatu w Westminster w 1674. Aż do 1781 roku była to ostania wojna pomiędzy Holandią i Anglią.