Całka Daniella-Stone'a
Z Wikipedii
|
Całka Daniella-Stone'a - model konstrukcji całki zaproponowany w 1918 przez Daniella i Stone'a jako uogólnienie teorii całki Riemanna. Obecnie większą popularnością wśród matematyków cieszy się model zaproponowany przez Lebesgue'a. Względną zaletą modelu Daniella-Stone jest brak bezpośredniego odwołania do aparatu teorii miary.
[edytuj] Definicja
Funkcjonał liniowy, nieujemny[1], monotonicznie ciągły na pewnej elementarnej rodzinie funkcji E nazywamy całką Daniella-Stone'a. Funkcje z rodziny E nazywamy funkcjami elementarnymi tej całki.
Zamiast μ(f) całkę Daniella-Stone'a oznaczamy także

[edytuj] Przykłady
. W tym przypadku całka Daniella-Stone'a jest całką Riemanna.
- Niech X będzie przestrzenią topologiczną lokalnie zwartą oraz niech E = C0(X) - zbiór funkcji ciągłych o zwartych nośnikach na X. Jeśli μ jest funkcjonałem liniowym i nieujemnym, to na mocy twierdzenia Diniego μ jest monotonicznie ciągły, czyli będzie całką Daniella-Stone'a. Całkę tę nazywamy całką Radona na przestrzeni lokalnie zwartej X.
- W poprzednim przykładzie przyjmijmy
. Niech
będzie przestrzenią ciągów o skończonej liczbie wyrazów niezerowych. Dla
przyjmijmy
.
- Niech
. Rozważmy zbiór E wszystkich funkcji
oraz ustalmy
. Dla
określamy μ(f): = f(x0)[2]
[edytuj] Bibliografia
- Maurin, Krzysztof. Analiza - Część I - Elementy. Warszawa : PWN, 1976.
- Daniell, Percy John. A general form of integral. Annals of Mathematics 19, 1918.