Dualizm korpuskularno-falowy
Z Wikipedii
Dualizm korpuskularno-falowy - cecha wielu obiektów fizycznych (np: światła czy elektronów) polegająca na tym, że w pewnych sytuacjach, zachowują się one jakby były cząstkami (korpuskułami), a w innych sytuacjach jakby były falami. Współtwórcą był Albert Einstein
Wg mechaniki kwantowej właściwie całą materię charakteryzuje ten dualizm. Każdej cząstce, a nawet każdemu obiektowi makroskopowemu można przypisać charakterystyczną dla niego funkcję falową, wynikającą z probabilistycznej natury materii. Z drugiej strony każde oddziaływanie falowe można opisać w kategoriach cząstek.
Dualizm korpuskularno-falowy jest w sformalizowanym języku mechaniki kwantowej opisany równaniem Schrödingera:
gdzie i to jednostka urojona, 
to stała Plancka podzielona przez 2π, H to operator różniczkowy - hamiltonian opisujący całkowitą energię analizowanej cząstki, zaś 
to funkcja falowa przypisana do analizowanej cząstki (funkcje falowe są funkcjami zespolonymi).
Otrzymana w wyniku rozwiązania tego równania funkcja falowa, a dokładniej kwadrat modułu funkcji falowej 
opisuje prawdopodobieństwo wystąpienia danej cząstki w określonym miejscu 
przestrzeni w objętości d3x. Prawdopodobieństwo znalezienia cząstki w całej przestrzeni jest równe 1 (jesteśmy pewni, że gdzieś jest). Stąd
Funkcje te dla elektronów znajdujących się w otoczeniu jąder atomów są nazywane orbitalami.
Jednym z najbardziej znanych dowodów na dualną naturę światła jest zjawisko Comptona.
