Eryk II
Z Wikipedii
Eryk II (ur. pomiędzy 1418 a 1425; zm. 5 lipca 1474 w Wołogoszczy), książę wołogoski, słupski i szczeciński z dynastii Gryfitów.
Najstarszy syn księcia wołogoskiego Warcisława IX, objął po jego śmierci w 1457 władzę w księstwie wołogoskim wraz z młodszym bratem Warcisławem X. Jako mąż księżniczki słupskiej Zofii (jedyne w historii dynastii małżeństwo dwojga Gryfitów) został jednak następcą Eryka I Pomorskiego, zdetronizowanego króla Danii, Szwecji i Norwegii rządzącego księstwem słupskim. Objął w nim władzę, zostawiając księstwo wołogoskie bratu. W 1460 roku popadł w krótkotrwały konflikt zbrojny z Kazimierzem Jagiellończykiem o zajęte pograniczne miasta, zakończony 1461 dzięki pośrednictwu księżnej Zofii. W 1462 odzyskał zajętą przez Krzyżaków ziemię lęborsko-bytowską, którą otrzymał następnie od króla Polski jako lenno. Po śmierci w 1464 Ottona III, ostatniego księcia linii szczecińskiej przejął wraz z bratem jego dzielnicę, nie dopuszczając do jej zajęcia przez Brandenburgię. Od tego czasu pozostawał w stanie wojny z Brandenburgią, próba jej zakończenia w 1469 nie powiodła się wobec rezygnacji Kazimierza Jagiellończyka z roli arbitra. W 1472 utracił w wyniku układu zawartego pod naciskiem cesarza Fryderyka III część ziem księstwa szczecińskiego, a pozostałe uznano za lenno brandenburskie. Zmarł podczas zarazy 5 lipca 1474 w Wołogoszczy.
Z małżeństwa z Zofią pozostawił czterech synów, z których dorosłego wieku doczekał tylko Bogusław X Wielki, oraz sześć córek.
[edytuj] Źródła
- Zygmunt Boras "Książęta Pomorza Zachodniego"
- Edward Rymar "Rodowód książąt pomorskich"
- Wojciech Myślenicki "Pomorscy sprzymierzeńcy Jagiellończyków"
