Film fabularny

Z Wikipedii

Film fabularny – film fikcji, film aktorski przeznaczony głównie do wyświetlania w kinach. Jeden z głównych rodzajów filmowych obok filmu animowanego, filmu dokumentalnego i filmu oświatowego. Posiada fabułę, czyli dramaturgiczną, najczęściej wielowątkową opowieść. Bohaterowie są grani przez aktorów.

Za pierwszy film fabularny uważa się krótki obraz braci Lumiere Polany ogrodnik (franc. L'arroseur arrose lub Le jardinier) z 1885 r. Za ojca fabuły uważany jest George Mélies.

Gatunki komercyjnego filmu fabularnego to między innymi: komedia, dramat, melodramat, western, horror, musical, thriller, film sensacyjny, film gangsterski, kryminał, film science-fiction, film fantasy, film płaszcza i szpady, film historyczny, komedia romantyczna, film wojenny, film szpiegowski, film familijny itp.

Najbardziej znane szkoły, kierunki i nurty filmowe:

• ekspresjonizm niemiecki, m.in.: Richard Wiene (Gabinet doktora Caligari), Friedrich Murnau (Dr Jekyll i Mr Hyde, Nosferatu – symfonia grozy), Fritz Lang (Zmęczona śmierć, Doktor Mabuse, Nibelungi, Metropolis), Wilhelm Georg Pabst (Atlantyda), Paul Wegener (Golem)
• radziecki socrealizm, m.in.: Siergiej Eisenstein (Pancernik Potiomkin, Październik, Stare i nowe, Que viva Mexico, Aleksander Newski, Ivan Groźny; Wsiewołod Pudowkin (Matka, Burza nad Azją, Koniec Sankt Petersburga), Aleksander Dowżenko (Ziemia)
• amerykański film noir – czarny film gangsterski lat 40. i 50. XX wieku, np. Asfaltowa dżungla, Jestem niewinny, Sokół maltański, Kobieta w oknie, Laura, Żegnaj, laleczko, Podwójne ubezpieczenie, Gilda, Wielki sen, Listonosz zawsze dzwoni dwa razy, Dama z jeziora, Człowiek z blizną, Dama z Szanghaju
• neorealizm włoski, m.in.: Luchino Visconti (Opętanie, Ziemia drży), Roberto Rosselini – prekursorskie filmy Rzym, miasto otwarte, Paisa, Vittorio de Sica (Dzieci ulicy, Złodzieje rowerów, Cud w Mediolanie, Umberto D), Giuseppe de Santis (Gorzki ryż, Nie ma pokoju pod oliwkami, Rzym, godzina 11.), Pietro Germi (Pod niebem Sycylii, Droga nadziei)
• brytyjskie kino młodych gniewnych, wywodzące się z dokumentalnego, m.in. Free Cinema: Karel Reisz (Z soboty na niedzielę), Lyndsey Anderson (Sportowe życie), Tony Richardson (Miłość i gniew, Smak miodu, Samotność długodystansowca), John Schlesinger (Rodzaj miłości, Billy kłamca, Darling)
• francuska nowa fala, m.in.: Alain Resnais (Hiroszima, moja miłość; Jean-Luc Godard (Do utraty tchu, Męski-żeński, Cloud Chabrol (Czterysta batów, Kuzyni)
• samurajskie kino japońskie, m.in. Akira Kurosawa (Ran, Rashomon, Siedmiu samurajów, Tron we krwi, Rudobrody), Masaki Kobayashi (Harakiri, Bunt, Kwaidan)
• kino szwedzkie, m.in. Ingmar Bergman (Tam, gdzie rosną poziomki, Szepty i krzyki, Persona, Siódma pieczęć; Bo Wideberg (Moja siostra, moja miłość), Lukas Moodysson (Fucking Åmål, Tylko razem, Lilja 4-ever)
• szkoła czeska m.in.: Miloš Forman (Czarny Piotruś, Miłość blondynki, Pali się, moja panno; Jiři Menzel (Pociągi pod specjalnym nadzorem, Kapryśne lato), Vera Chytilova (O czymś innym, Owoce rajskich drzew spożywamy)
• szkoła polska, m.in.: Andrzej Wajda (Pokolenie, Kanał, Popiół i diament), Andrzej Munk (Człowiek z pociągu, Eroika, Zezowate szczęście), Stanisław Różewicz (Świadectwo urodzenia, Wolne miasto), Kazimierz Kutz (Krzyż Walecznych, Ludzie z pociągu), Wojciech Jerzy Has (Pożegnania, Jak być kochaną), Tadeusz Konwicki (Ostatni dzień lata), Czesław Petelski (Baza ludzi umarłych), Jerzy Kawalerowicz (Pociąg), Stanisław Lenartowicz (Zimowy zmierzch)
• polskie kino moralnego niepokoju, m.in.: Krzysztof Kieślowski (Amator), Krzysztof Zanussi (Barwy ochronne), Agnieszka Holland (Aktorzy prowincjonalni), Feliks Falk (Wodzirej), Antoni Krauze (Palec Boży), Janusz Kijowski (Indeks, Wojciech Marczewski (Dreszcze)
• duńska dogma 95, m.in.: Lars von Trier (Idioci), Thomas Vinterberg (Uroczystość), Harmony Korine (Julien Donkey-Boy), Lone Scherfig (Włoski dla początkujących)
• kino irańskie, m.in. Majid Majid (Dzieci niebios), Abbas Kiarostami (Smak wiśnii, Uniesie nas wiatr, Bilety), Mohsen Machmalbaf (Dywan, Cisza, Chwila niewinności, )
• kino indyjskie - Bollywood

Najpopularniejsze kinowe filmy fabularne produkowane są w Stanach Zjednoczonych w wytwórniach w dzielnicy Los Angeles, Hollywood. Film amerykański posiada od wielu lat dominującą pod względem sprzedaży pozycję na rynkach światowych. Pod względem ilości produkcji filmowej dominującą pozycję posiada przemysł filmowy Indii, Bollywood.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Internetowa Baza Filmu Polskiego – portal prowadzony przez Łódzką Szkołę Filmową zawierający podstawowe informacje o prawie wszystkich polskich filmach i ich realizatorach
• Filmweb – największy polski portal zawierający informacje o filmach kina światowego i ich twórcach, od początków kina do dnia dzisiejszego
• Film.org.pl – Klub Miłośników Filmu
• Internet Movie Database – duży światowy portal zawierający informacje o filmach kina światowego i ich twórcach, od początków kina do dnia dzisiejszego
• http://www.kinopolska.pl/ portal Kino Polska – portal Telewizji Kino Polska prezentującej polskie filmy fabularne i programy o ich twórcach