Franciszek Blachnicki
Z Wikipedii
Sługa Boży Franiszek Blachnicki (ur. 24 marca 1921 w Rybniku, zm. 27 lutego 1987 w Carlsbergu w Niemczech) – polski ksiądz katolicki, założyciel Ruchu Światło-Życie. Patron wspólnot życia konsekrowanego: żeńskiej – Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła i męskiej – Wspólnoty Chrystusa Sługi oraz stowarzyszenia kapłańskiego Unia Kapłanów Chrystusa Sługi.
Urodził się w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Müller. Ojciec był pielęgniarzem. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Orzeszu, a potem w Tarnowskich Górach, gdzie przeprowadziła się rodzina Blachnickich. Tam uczęszczał do Gimnazjum im. Staszica i w tym czasie aktywnie uczestniczył w harcerstwie. W 1938 r. zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości. Chciał pracować w dyplomacji i dlatego we wrześniu rozpoczął służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach.
W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku uczestniczył aż do kapitulacji, dostał się do niewoli, z której zbiegł. Po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął działalność konspiracyjną jako komendant oddziału w tym mieście. 27 kwietnia 1940 r. ujęty przez gestapo w Zawichoście i aresztowany, został wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Przebywał tam, z nr 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 r. przewieziony do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. 30 marca 1942 r. zapadł wyrok skazujący go na karę śmierci przez zgilotynowanie za działalność konspiracyjną przeciw Trzeciej Rzeszy. Oczekując w katowickim więzieniu na wykonanie wyroku Blachnicki 17 czerwca przeżył swoje nawrócenie. Wydarzenie to potem wspominał jako najważniejsze w swoim życiu.
14 sierpnia 1942, po prawie 5 miesiącach które spędził w celi śmierci, został ułaskawiony i karę śmierci zamieniono mu na 10 lat ciężkiego więzienia po zakończeniu wojny. Do czasu zakończenia wojny miał przebywać w obozach pracy. Przez następne lata, aż do 17 kwietnia 1945, kiedy został uwolniony przez armię amerykańską roku przebywał w hitlerowskich obozach i więzieniach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld (KL Flössenburg).
Po zakończeniu II wojny światowej, 20 lipca 1945 wrócił do Tarnowskich Gór i 6 sierpnia wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i 25 czerwca 1950 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w parafiach w Tychach, a następnie w Łaziskach Górnych, Rydułtowach, Cieszynie i Bieruniu Starym. Po raz pierwszy w roku 1954 odbyły się rekolekcje Oazy Dzieci Bożych, była to metoda rekolekcji zamkniętych.
W latach 1954-1956, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. W październiku 1956 r. uczestniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji, a potem działał w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach oraz w redakcji tygodnika "Gość Niedzielny".
W roku 1957 zorganizował i prowadził społeczną inicjatywę przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości. W abstynencką działalność Krucjaty Wstrzemięźliwości zaangażowanych było blisko tysiąc kapłanów katolickich i ponad 100 tysięcy świeckich. Ówczesne władze nie chciały tolerować tego typu działalności i 29 sierpnia 1960 roku centrum w Katowicach zostało zlikwidowane. W odpowiedzi ks. Blachnicki napisał Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości rozesłany do centralnych władz państwowych i kościelnych oraz mediów. W memoriale krytykował prześladowanie Kościoła katolickiego w Polsce i sugerował, że likwidując Krucjatę państwo występuje przeciwko narodowi. W marcu 1961 roku ks. Blachnicki został aresztowany pod zarzutem wydawania nielegalnych druków i "rozpowszechniania fałszywych wiadomości o rzekomym prześladowaniu Kościoła w Polsce" i spędził w areszcie w Katowicach ponad 4 miesiące (w tym samym, w którym podczas okupacji przeżył swoje nawrócenie). Został skazany na 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata.
W październiku 1961 roku ks. Blachnicki rozpoczął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1964-72 kontynuował na KUL-u pracę dydaktyczno-naukową publikując ok. 100 prac naukowych i popularnych. Z uczelni odszedł po niezatwierdzeniu przez władze jego rozprawy habilitacyjnej. Należał też do organizatorów Instytutu Teologii Pastoralnej. Lata 1964-1980 stały się dla ks. Blachnickiego okresem ożywionej działalności w ramach odnowy po II Soborze Watykańskim. W roku 1967 ks. Franciszek Blachnicki został Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej i w tym czasie stworzył własną koncepcję służby liturgicznej. Od roku 1963 zaczął działać tzw. ruch oazowy, z którego z czasem rozwinął się Ruch Światło-Życie. Była to metoda 15-dniowych rekolekcji dla różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin.
Nowe inicjatywy ks. Blachnickiego:
- Krucjatę Wyzwolenia Człowieka – ruch trzeźwościowy
- Plan Wielkiej Ewangelizacji (1979)
- Niezależna Chrześcijańska Służbę Społeczna (1980-1981)
Ogłoszenie stanu wojennego w Polsce zastało ks. Franciszka Blachnickiego w Rzymie. Nie mógł wrócić do Polski, gdyż był poszukiwany listem gończym, a śledztwo z tego okresu formalnie zakończono dopiero w roku 1992. Od 1982 roku zamieszkał w ośrodku polskim Marianum w Carlsberg w RFN. Powstało Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie, w którym działał. W czerwcu 1982 r. założył Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów – dla narodów Europy Wschodniej walczących o wyzwolenie z totalitaryzmu.
Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987 r. 9 grudnia 1995 rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, 1 kwietnia 2000 r. jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w kościele pw. Dobrego Pasterza w jego dolnej kaplicy.
Pośmiertnie został odznaczony 17 lutego 1994 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, a 5 maja 1995 roku Krzyżem Oświęcimskim.
[edytuj] Bibliografia
- Franciszek Blachnicki. Wyroki Bożej Opatrzności. Listy z czasu wojny. Wydawnictwo Światło-Życie. Kraków 2003. ISBN 83-89238-20-9
- ks. Franciszek Blachnicki. Rekolekcje Więzienne. Wydawnictwo Światło-Życie. Krościenko 2001. ISBN 83-915375-2-8
