Ruch Światło-Życie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Witraż z symbolem FOZ-DZOE (Światło-Życie) - znajdujący się w kaplicy Chrystusa Sługi na Kopiej Górce (Centrum Ruchu Światło-Życie) w Krościenku nad Dunajcem.

Ruch Światło-Życie (znany powszechnie jako Oaza) jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Ruch ten powstał w Polsce, a jego założycielem był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki.

Ruch gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół (nazywany także Oazą Rodzin). Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie stara się wychowywać "dojrzałych chrześcijan" i służyć odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii w żywe "wspólnoty wspólnot", czyli doprowadzanie parafii do stanu, w którym nie będzie potrzebne istnienie wspólnot (wypełni się odnowa Kościoła).

Znakiem rozpoznawczym Ruchu Światło-Życie jest starochrześcijański symbol ΦΩΣ ΖΩΗ (czyt. fos-dzoe) - greckie słowa "światło" i "życie", krzyżujące się na literze "omega", która tutaj jest symbolem Ducha Świętego (jako tego, który jest wszystkim):

Spis treści

1 Historia ruchu
2 Charakterystyka ruchu
3 Zobacz też
4 Linki zewnętrzne
- 4.1 Strony Ruchu w poszczególnych diecezjach

[edytuj] Historia ruchu

Początki historii Ruchu sięgają pierwszej "oazy", czyli wyjazdu rekolekcyjnego o programie charakterystycznym dla Ruchu, która odbyła się w r. 1954 z ministrantami. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą "Ruch oazowy", "Ruch Żywego Kościoła", "Ruch Niepokalanej". Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki (24 marca 1921-27 lutego 1987). Drugim, po ks. Blachnickim moderatorem Ruchu Światło-Życie był ks. Wojciech Danielski (pochowany w Warszawie na Powązkach), zmarły w r. 1985. Od kilkunastu lat Ruch Światło-Życie działa także za granicą: w Bułgarii, w Słowacji, w Czechach, w Niemczech, na Białorusi i na Łotwie oraz od 2006 roku w Irlandii.

[edytuj] Charakterystyka ruchu

Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie "uczniów Jezusa" (deuterokatechumenat), a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w "Kościele i świecie". Jest ona niemal zawsze związana z posługami na rzecz Ruchu. Ewangelizacja - katechumenat - diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło-Życie na wszystkich poziomach formacji. Nieodłącznie z tym ruchem wiąże się Krucjata Wyzwolenia Człowieka - polega ona na powstrzymaniu się od napojów alkoholowych, papierosów i wszelkich używek oraz modlitwie, jako sposób walki z problemem alkoholowym w Polsce.

Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to: - metoda "światło-życie", przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, polegająca na tym, że szuka się światła w Słowie Bożym, by wprowadzić je w swoje życie; - oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.

Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady "życie z życia" (tylko osoba która sama żyje dojrzałą wiarą, może ją przekazywać innym) i zasady organicznego wzrostu.

Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła: małe grupy do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.

Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługą wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.

Kapłani spełniają rolę moderatorów lub opiekunów (w wypadku nieprzynależności do Ruchu), a nienależący do stanu duchownego - świeckich odpowiedzialnych i animatorów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.