Herbert Kroemer

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Herbert Kroemer (wł. Herbert Krömer) – (ur. 25 Sierpnia 1928) w Weimarze (Niemcy) – niemiecki fizyk i laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki. Obecnie profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego (University of California) w Santa Barbara w Stanach Zjednoczonych.

[edytuj] Życie

Herbert Kroemer po maturze w 1947 rozpoczął studia na wydziale fizyki Uniwersytetu w Jenie (NRD). Uczęszczał m.in. na wykłady Friedricha Hunda. W czasie blokady Berlina uczestniczył w praktykach w Berlinie co wykorzystał do ucieczki na zachodnią stronę. Kontynuował studia na Uniwersytecie Georga-Augusta w Getyndze. Dyplomował się w 1952 z fizyki teoretycznej na temat efektów gorących elektronów w tranzystorach, a następnie pracował jako "teoretyk stosowany" (jak sam się nazywał) w Centralnym urzędzie telekomunikacji (Fernmeldetechnisches Zentralamt) Poczty Niemieckiej. W 1954 wyjechał do Stanów Zjednoczonych gdzie pracowała w różnych laboratoriach w Princeton i Palo Alto. W latach 1968-1976 wykładał fizykę na Uniwersytecie Colorado w Boulder, a następnie przeniósł się na Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbara.

[edytuj] Praca

Herbert Kroemer nigdy nie zajmował się obszarami modnymi preferując te, których znaczenie ujawniało się dopiero wiele lat później. W latach 50. opublikował pracę o koncepcji heterozłączowego tranzystor bipolarnego umożliwiającego pracę przy częstotliwościach dochodzących do gigaherców. W 1963 opracował teorię laserów o podwójnej strukturze heterogenicznej stanowiącą podstawę działania laserów półprzewodnikowych. Obie koncepcje wyprzedzały swój czas. Ich wdrożenie było możliwe dopiero po wynalezieniu epitaksji z wiązki molekularnej w latach 80. XX wieku.

W czasie pracy w Santa Barbara jego główne badania przesunęły się z teorii w kierunku badań eksperymentalnych. Pod koniec lat 70. XX wieku zajmował się głównie badaniami nad rozwojem epitaksji z wiązki molekularnej badając nowe zestawienia materiałów jak Fosforku Galu (GaP) i Arsenku Galu (GaAs) na strukturach krzemowych. Po roku 1985 jego zainteresowania przeniosły się w kierunku Arsenku Indu (InAs), Antymonku Galu (GaSb) i Antymonku Glinu (AlSb).

W roku 2000 wraz z Żoresem Iwanowiczem Alfierowem otrzymał pół Nagrody Nobla w dziedzinie Fizyki za odkrycie struktur półprzewodnikowych stosowanych w Optoelektronice. Drugą połowę otrzymał Jack Kilby za stworzenie układów scalonych.