Jaskinia
Z Wikipedii
Jaskinia – naturalna pusta przestrzeń w skale o rozmiarach umożliwiających jej penetrację przez człowieka. Najliczniejsze są jaskinie krasowe, grawitacyjne, tektoniczne, lodowcowe, wietrzeniowo erozyjne lub pseudokrasowe. Badaniem naukowym jaskiń zajmuje się speleologia, zaś ich eksploracją grotołastwo.
Spis treści |
[edytuj] Opisy
Opisując jaskinie podaje się zwykle następujące informacje:
- długość – suma długości wszystkich poznanych korytarzy, studni i kominów jaskini,
- rozciągłość – to największa odległość między skrajnymi punktami znanymi w jaskini wyznaczonymi w rzucie pionowym,
- głębokość – różnica wysokości pomiędzy najwyżej położonym otworem jaskini a jej dnem - to jest miejscem znajdującym się w niej najniżej;
- deniwelacja – różnica wysokości pomiędzy najniższym i najwyższym punktem znanym w jaskini; jeśli najwyższym jej punktem jest otwór wtedy deniwelacja jest równa głębokości jaskini, zwykle dla uproszczenia całą deniwelację jaskini określa się terminem głębokość
- wysokość otworów – wysokość na jakiej znajduje się wejście do jaskini względem poziomu morza,
- wysokość otworów nad dnem doliny – wysokość otworu względem punktu w dolinie, ponad którym wznosi się jaskinia,
- ekspozycja otworów – kierunek, w który zwrócony jest otwór jaskini (np. N, NW, SE),
[edytuj] Rodzaje jaskiń
Podział jaskiń ze względu na genezę powstania:
- Jaskinie pierwotne – powstające jednocześnie ze skałą, w której występują. Najczęstszym typem są jaskinie powstające w czasie krzepnięcia lawy wulkanicznej, np. przez jej wypłynięcie spod zakrzepłej już powierzchniowej skorupy - są to jaskinie lawowe, próżnie po dużych pęcherzach gazów wulkanicznych. Zalicza się do nich również jaskinie powstajające w rafach koralowych wraz z ich rozwojem i inne.
- Jaskinie wtórne – powstające w wyniku późniejszych, różnorakich procesów geologicznych zachodzących w skałach. Wśród nich można wyróżnić:
- Krasowe – najpospolitsza typ jaskiń, powstają one w wyniku procesów krasowych, czyli chemicznego i mechanicznego oddziaływania wody na skały krasowiejące. Ten rodzaj jaskiń odznacza się często bogatą szatą naciekową.
- Pseudokrasowe – wykazujące pewne podobieństwo morfologiczne do jaskiń krasowych, z tym że rola wody w ich powstawaniu była inna, polegała np. na wymywaniu mniej odpornego materiału skalnego. Dość często mianem jaskiń pseudokrasowych określa się wszystkie rodzaje jaskiń wtórnych, które powstały w wyniku procesów innych niż krasowe.
- Tektoniczne – powstałe w wyniku ruchów tektonicznych.
- Grawitacyjne – powstające w ruchów masowych: spełzywania, osuwania, obrywów, itp.
- Wietrzeniowe-erozyjne – efekt procesów wietrzenia i erozji, np. jaskinie wymywane przez fale morskie.
- Lodowcowe – powstałe w wyniku działania wód podlodowcowych.
Jaskinie mogą odznaczać się genezą złożoną, wykształcić się pod wpływem kilku czynników.
Podział jaskiń ze względu na mikroklimat:
- statyczne
- dynamiczne – ciepłe lub zimne.
[edytuj] Rozmieszczenie jaskiń na kuli ziemskiej
Generalnie, rozmieszczenie jaskiń pokrywa się z rozmieszczeniem obszarów występowania skał krasowiejących, pokrywających 7% ogólnej powierzchni lądów. Jaskinie występują na wszystkich kontynentach, jednak ich poznanie jest zróżnicowane. Obszary jaskiniowe krajów, w których speleologia jest dobrze rozwinięta (USA, Francja, Włochy, Wielka Brytania, także Polska), są zbadane dosyć dokładnie, w innych krajach, przykładowo w Chinach, gdzie znajduje się ponad połowa terenów krasowych świata, wiedza ta jest raczej wyrywkowa.
Największe jaskinie na świecie:
- najdłuższa – Jaskinia Mamucia (Mammoth Cave) w USA o długości około 563 km;
- najgłębsza – Jaskinia Krubera (Jaskinia Wronia) w Gruzji (Abchazja) o głębokości 2160 m.
[edytuj] Rozmieszczenie jaskiń w Polsce
Polska nie należy do krajów obfitujących w jaskinie, co wynika z nizinnego ukształtowania oraz pokrycia znacznych powierzchni kraju osadami pochodzenia polodowcowego. Niemniej jednak w Polsce zinwentaryzowano około 1300 jaskiń, wśród nich przeważają jednak niewielkie obiekty. Jaskiń których długość przekracza 100 m jest około 120. Większość z nich to jaskinie krasowe – najwięcej znajduje się ich w Tatrach Zachodnich (ponad 700, w tym największe i najgłębsze jaskinie kraju), na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej (ponad 2000); ponadto występują w Górach Świętokrzyskich (około 200), Niecce Nidziańskiej (około 100) (wytworzone w gipsie). Z obszaru Pienin (około 50) i Karpat fliszowych (około 800) znane są jaskinie pochodzenia tektonicznego, grawitacyjnego oraz erozyjne-wietrzeniowe; na Niżu Polskim (okolice Gdańska) spotyka się nieliczne niewielkie jaskinie pseudokrasowe.
Niektóre z jaskiń udostępnione są dla ruchu turystycznego (zobacz: turystyczne jaskinie Polski).
Największe jaskinie w Polsce:
- najdłuższa – Jaskinia Wielka Śnieżna w Tatrach Zachodnich o długości 22 km
- najgłębsza – Jaskinia Wielka Śnieżna w Tatrach Zachodnich o głębokości 824 m.
Zobacz więcej: jaskinie Polski
[edytuj] Flora i fauna jaskiń
Ich środowisko przyrodnicze odznacza się dużą specyfiką, wynikającą z kształtowania się w warunkach braku dostępu światła słonecznego oraz stałego mikroklimatu - zazwyczaj brak wahań temperatury i duża wilgotność. Dzięki takim warunkom, jednostajności pożywienia, mniejszej niż na powierzchni konkurencji międzygatunkowej, itp. możliwe jest przetrwanie unikatowych, "reliktowych" form fauny i flory z poprzednich okresów geologicznych (plejstocen, pliocen).
Dla przebiegu fotosyntezy niezbędny jest dostęp światła, tak więc rośliny mogą występować jedynie w przyotworowych partiach jaskini. W miarę zmniejszania się ilości docierającego światła spada również liczba występujących gatunków. W strefie przyotworowej może rozwijać się roślinność naskalna, w miejscach, gdzie dociera światło odbite i rozproszone – paprocie, mchy, a także glony. Żyjące w ciemnych partiach jaskini grzyby i bakterie odżywiają się szczątkami materii organicznej (odchody nietoperzy, martwe organizmy, itp.).
Wśród zwierząt spotykanych w jaskiniach można wyróżnić:
- trylobionty – organizmy występujące tylko w jaskiniach;
- troglofile – występujące w jaskiniach i w zbliżonych warunkach siedliskowych (w glebie, pod kamieniami, itp.);
- tryglokseny – wykorzystujące jaskinie tylko czasowo jako ochronę przed wpływem warunkach atmosferycznych, określonej porze doby czy roku;
- tychtroglobionty – takie, które dostają się do jaskini przypadkowo.
Namuliska jaskiń mogą dostarczać informacji o wymarłych gatunkach zwierząt. Dzięki ochronie przed warunkami atmosferycznymi oraz konserwującej roli związków wapnia, istnieją tu lepsze warunki dla zachowania elementów ich szkieletu kostnego czy śladów bytowania (koprolity), niż na zewnątrz.
[edytuj] Znaczenie jaskiń dla człowieka
W przeszłości jaskinie stanowiły naturalne schronienie dla ludzi pierwotnych przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi, dzikimi zwierzętami, itp. Najstarsze odnalezione ślady obecności przedstawicieli gatunku człowiekowatych pochodzą z jaskini Lunggupo w chińskiej prowincji Seczuan. Ich wiek szacuje się na około 1,85 mln lat. Wykorzystanie jaskiń przez człowieka neandertalskiego potwierdzają liczne znaleziska archeologiczne, także z terenu Polski (jaskinie: Raj, Ciemna, Mamutowa, Nietoperzowa i inne). W czasach nowożytnych jaskinie rzadko już były miejscem stałego osadnictwa, wykorzystywane były sporadycznie, np. jako miejsce schronienia przed nieprzyjacielem. w niektórych kulturach świata jaskinie dalej pełnią funkcje sakralne lub grzebalne.
Od dawna jaskinie zadziwiały i pociągały ludzi swoim pięknem, a zarazem tajemniczością podziemnego świata. Wraz z rozwojem turystyki wzrosło również zainteresowanie jaskiniami. Rozwój speleologii, rozumianej również jako eksploracja jaskiń w celach poznawczych i sportowych, ciągle przynosi nowe odkrycia i rekordy jaskiniowe. Niektóre jaskinie zostały dostosowane dla potrzeb masowego ruchu turystycznego przez budowę odpowiedniej infrastruktury: schodów, oświetlenia, itp. Inne rodzaje zagospodarowania jaskiń są raczej rzadko spotykane, niekiedy instaluje się w nich urządzenia badawcze, np. sejsmografy, mogą pełnić funkcje militarne (magazyny, schrony przeciwlotnicze, itp.), itp.
Jaskinie stanowią obszar badawczy dla geologii i nauk pokrewnych, archeologii, paleontologii, biologii, itd.
Zagrożenie dla niektórych przynajmniej jaskiń może stanowić antropopresja, niszczenie jaskiń np. podczas wydobywania surowców skalnych, dewastacja, zwłaszcza zabieranie fragmentów szaty naciekowej przez "pseudoturystów", użytkowanie ich jako dzikich wysypisk śmieci i inne.
[edytuj] Rekordy jaskiniowe i ciekawostki
- Drugą co do długości (długość jaskini – suma długości wszystkich jej korytarzy, studni, kominów) jest Jaskinia Optymistyczna na Wyżynie Podolskiej na Ukrainie. Jaskinia ta, wytworzona w gipsach, ma około 220 km długości. Uważa się jednak, że po zbadaniu wszystkich jej korytarzy i znalezieniu połączenia z sąsiednią Jaskinią Jeziorną, łączna długość jaskini może osiągnąć 2000 km.
- Na świecie znanych jest 14 jaskiń, których długość przekracza 100 km.
- Pod względem rozciągłości (rozciągłość jaskini – odległość między skrajnymi punktami) największą jest jaskinia lawowa Kazumura Cave na Hawajach. Odległość w linii prostej między skrajnymi punktami wynosi 32,3 km.
