Kardiomiopatia przerostowa

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

	Kardiomiopatie
()
ICD-10:	I42
I42.0 {{{X.0}}}
I42.1 Przerostowa kardiomiopatia zawężająca
I42.2 Inne kardiomiopatie przerostowe
I42.3 {{{X.3}}}
I42.4 {{{X.4}}}
I42.5 {{{X.5}}}
I42.6 {{{X.6}}}
I42.7 {{{X.7}}}
I42.8 {{{X.8}}}
I42.9 {{{X.9}}}

Kardiomiopatia przerostowa (łac. Cardiomyopathia hypetrophica, ang. hypertrophic cardiomyopathy - HCM), inaczej idiopatyczne przerostowe zwężenie podaortalne, kardiomiopatia zaporowa - genetycznie uwarunkowana choroba serca polegająca na występowania samoistnego, zwykle asymetrycznego przerostu lewej komory serca pod postacią uogólnionego lub odcinkowego pogrubienia ściany lewej komory, przy nieposzerzonej jamie lewej komory serca.
Kardiomiopatia przerostowa, w części przypadków, zwiąże się ze zwiększoną częstością występowania nagłych zgonów sercowych u ludzi młodych, jednak z drugiej strony u innych osób z tym schorzeniem nie powoduje skrócenia przewidywanej długości życia.
Występuje z częstością ok. 1:500 u dorosłych, z równą częstością u mężczyzn jak u kobiet.
Kardiomiopatia przerostowa odznacza się znaczną odmiennością obrazu klinicznego i ujawnienia się zmian genetycznych leżących u podłoża choroby.

Spis treści

1 Etiologia
2 Rozpoznanie kliniczne
- 2.1 Objawy podmiotowe
3 Przebieg choroby
4 Leczenie
5 Bibliografia
6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Etiologia

Przyczyną kardiomiopatii przerostowej są mutacje któregoś z 10 genów odpowiadających za powstawanie białek wchodzących w skład mięśnia sercowego i spełniających w nim funkcji elementów kurczliwych, strukturalnych lub regulatorowych (troponina T, łańcuch ciężki beta-miozyny, proteina C wiążąca miozynę). Opisano ok. 200 różnych mutacji. Dziedziczenie tych mutacji jest autosomalne dominujące.

Na ostateczny obraz choroby mają wpływ inne geny modyfikujące oraz czynniki środowiskowe z tego względu nie u wszystkich osób z defektem genetycznym będą występować kliniczne objawy choroby.

Ze względu na genetyczne podłoże choroby, u krewnych osób chorych należy przeprowadzać badania przesiewowe w celu wykrycia utajonej choroby.

Kardiomiopatia przerostowa może wystąpić przy ataksji Friedreicha, chorobach spichrzeniowych i u dzieci matek z cukrzycą.

[edytuj] Rozpoznanie kliniczne

Najlepszym badaniem służącym do rozpoznawania kardiomiopatii przerostowej jest echokardiografia dwuwymiarowa.

W badaniu tym można wykazać zwykle asymetryczny przerost lewej komory, o cechach uogólnionego lub odcinkowego pogrubienia ściany lewej komory, jednocześnie jama tej komory jest nieposzerzona i hiperdynamiczna w czasie skurczu. Maksymalną grubość ściany lewej komory musi wynosić 15 mm lub ponad.

Zwężenie drogi odpływu lewej komory może być widoczne lub nie. Rozróżnienie postaci kardiomiopatii przerostowej z zawężeniem drogi odpływu lewej komory i bez zawężania jest istotne ze względu na dalsze postępowanie lecznicze. Zwężenie występuje u ok. 25% chorych i może być zlokalizowane podzastawkowo (zastawka aortalna) lub śródjamowo. Gradient ciśnień > 30 mm Hg ma znaczenie dla dalszego leczenia i rokowania. Zawężanie drogi odpływu lewej komory może mieć charakter dynamiczny i pojawiać się w różnych sytuacjach życiowych.

W wypadkach kiedy objawy mają charakter dynamiczny i nie występują w spoczynku wskazane jest wykonanie echokardiografii w trakcie lub bezpośrednio po teście wysiłkowym.

[edytuj] Objawy podmiotowe

duszność wysiłkowa
ograniczenie tolerancji wysiłku fizycznego (często związana z bólem w klatce piersiowej)
zawroty głowy
omdlenia i stany bliskie omdlenia
ból w klatce piersiowej
kołatanie serca

[edytuj] Przebieg choroby

Objawy kardiomiopatii przerostowej mogą się ujawnić klinicznie w różnym wieku, zarówno we wczesnym dzieciństwie w wieku dojrzałym i podeszłym.

U niektórych przez długi czas utrzymuje się stabilny przebieg choroby i ok. 25% osiąga wiek powyżej 75 lat. Jednak część chorych jest zagrożonych wystąpieniem powikłań takich jak: nagły zgon sercowy, udar mózgu i niewydolność serca.

Średnia roczna umieralność wynosi ok. 1%, ale w pewnych grupach chorych może osiągać nawet 6%.

[edytuj] Leczenie

[edytuj] Leczenie farmakologiczne

Leczenie farmakologiczne ma charakter objawowy i ma na celu łagodzenie objawów chorobowych. W leczeniu stosuje się:

beta-blokery
werapamil
dizopiramid

Należy zwrócić uwagę, że u chorych z zawężaniem drogi odpływu nie powinno się stosować nitrogliceryny, inhibitorów konwertazy angiotensyny i glikozydów naparstnicy.

[edytuj] Leczenie operacyjne

miektomia przegrody międzykomorowej (zabieg Morrowa) niekiedy z walwuloplastyką zastawki mitralnej
w krańcowych przypadkach kardiomiopatii przerostowej chorych można kwalifikować do przeszczepu serca

[edytuj] Inne metody lecznicze

elektrostymulacja dwujamowa
przezskórna alkoholowa ablacja przegrody międzykomorowej
wszczepienie ICD

[edytuj] Bibliografia

B.J. Maron, W.J. McKenna, G.K. Danielson, L.J. Kappenberger, H.J. Kuhn, C.E. Seidman, P.M. Shah, W.H. Spencer, P. Spirito, F.J. Ten Cate, E.D. Wigle ACC/ESC clinical expert consensus document on hypertrophic cardiomyopathy: a report of the American College of Cardiology Task Force on Clinical Expert Consensus Documents and the European Society of Cardiology Committee for Practice Guidelines Journal of the American College of Cardiology, 2003; 42: 1687-1713