Kortrijk

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Kortrijk
Państwo	Belgia
Region	Flandria
Burmistrz	Stefaan De Clerck
Powierzchnia	80,02 km²
Położenie	50°50' N 03°17' E
Ludność (2006) • liczba ludności • gęstość	73 657 920 os./km²
Nr kierunkowy	056
Kod pocztowy	8500
Miasta partnerskie	Frascati Bad Godesberg Windsor i Maidenhead Saint-Cloud
Strona internetowa miasta

Ratusz w Kortrijk

Kortrijk (fr.: Courtrai) - miasto w Belgii w prowincji Flandria Zachodnia, nad rzeką Leie.

[edytuj] Historia

[edytuj] Do XIII wieku

W pierwszym wieku naszej ery Rzymianie założyli kolonię zwaną Cortoriacum. Została ona usytuowana na skrzyżowaniu dróg z Tongeren do Kassel i z Tournai do Oudenbirga, na brzegach rzeki Leie. W IX wieku, Baldwin II, hrabia Flandrii zlecił budowę fortyfikacji, które miały ochronić osadę przed Normanami, jego części można oglądać po dziś dzień (Broeltoren). Kortrijk uzyskał prawa miejskie w 1190 roku od Filipa z Alzacji.

Od średniowiecza aż po dzień dzisiejszy jest największym ośrodkiem produkcji lnu w Europie Zachodniej.

W XIII wieku bitwa pomiędzy Ferdynadem Portugalskim, hrabią Flandrii i jego pierwszym kuzynem, królem Francji, Ludwikiem III doprowadziła do zniszczenia miasta, jednak szybko zostało ono odbudowane.

[edytuj] Bitwa pod Courtrai

W 1302 roku w pobliżu Kortrijk miała miejsce wygrana przez Flamandów bitwa w powstaniu przeciwko Francji, zwana bitwą złotych ostróg. W 1382 miasto zdobyte i splądrowane przez Francuzów.

W roku 1302 mieszkańcy Brugii rozpoczęli zakończone sukcesem powstanie przeciwko Francji, która zaanektowała Flandrię kilka lat wcześniej. 18-go maja pochodzący z Francji mieszkańcy miasta zostali zamordowani. Zdarzenie to nie mogło przejść bez echa. Następstwem powstania była sławna bitwa, zwana bitwą złotych ostróg, pomiędzy mieszkańcami Flandrii, przeważnie zwykłymi obywatelami i rolnikami, a rycerzami króla Filipa. Miała ona miejsce w pobliżu Kortrijku dnia 11 lipca i została wygrana przez Flandryjczyków. Dzień ten jest obecnie świętem narodowym społeczności flamandzkiej.

W roku 1323 we Flandrii wybuchło kolejne powstanie, tym razem przeciwko ich własnemu władcy, hrabiemu Ludwikowi I. Z okazji skorzystali Francuzi, ponownie atakując Flandrię. Bitwa o Kassel w 1328 roku była ostatnią przed pełnym przejęciem kontroli przez Francję. Syn Ludwika I, Ludwik II, a potem Filip van Artevelde na krótko odzyskali kontrolę nad miastem w 1381 roku, ale utracili ją ponownie rok później w bitwie o Roosebeke.

[edytuj] Od XV wieku do czasów obecnych

Pod rządami książąt Burgundii, miasto rozwijało się. Jednakże po śmierci Marii z Burgundii w 1482, wojny z Francją rozgorzały na nowo. XVI wiek upłynął pod znakiem powstania w Holandii w 1539 roku, represji Karola V, a następnie Reformacji. Ludwik XIV okupował Kortrijk pięć razy w ciągu 60 lat i wcześniejsze fortyfikacje miasta zostały zrównane z ziemią. Na mocy postanowień Unii utrechckiej cały ten obszar przeszedł w ręce Austrii.

W XIX wieku gwałtowna industrializacja, rozwinął się zwłaszcza przemysł tekstylny. Kortrijk został zbombardowany latem 1917 roku, jednak większe zniszczenia spowodowało bombardowanie aliantów w 1944 roku.

Kościół Onze-Lieve-Vrouwekerk

[edytuj] Zabytki

Rynek Grote Markt z beffroi z XIV wieku, która wpisana jest na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO i renesansowym ratuszem zbudowanym w latach 1418-1420, ozdobionym rzeźbami hrabiów Flandrii
Kościół Naszej Pani (Onze-Lieve-Vrouwekerk} z XIII wieku, gdzie złożone zostały złote ostrogi zdobyte podczas bitwy w 1302 roku. Obecnie w kościele znajduje się znany obraz van Dycka.
Zespół 42 kamienic z XIII wieku
Kościół Świętgo Marcina (St. Maarten) (XIII wiek), dwukrotnie odbudowywany po zniszczeniach wojennych (XIV i XIX wiek) z carillonem składającym się z 48 dzwonów
Broeltorens, dwie wieże, pozostałe z fortyfikacji miejskich z XIII-XV wieku, połączone małym mostem, ozdobiony figurą świętego Nepomucena, patrona topielców
Szpital Naszej Pani (Onze-Lieve-Vrouwe), zbudowany 1200-1204
XVII-wieczny klasztor beginek, wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO