Lublinianka
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] 
KS Lublinianka
- Pełna nazwa klubu: Klub Sportowy Lublinianka Sportowa Spółka Akcyjna
- Rok założenia: 1921
- Adres: Leszczyńskiego 19, 20-068 Lublin
- Telefon: (081) 536-70-55
- Barwy: zielono-biało-czerwone
- Stadion: pojemność - 20.000 miejsc (228 siedzących) / oświetlenie - brak / boisko - 105 m x 68 m
- Prokurent - Mariusz Szarecki
- I Trener - Zbigniew Grzesiak
- Kierownik Klubu - Administracja / Marketing - Anna Bomba
- Kierownik Drużyny - Arkadiusz Wszoła
- www: http://lublinianka.net
- e-mail: lubliniankassa@o2.pl
[edytuj] Historia
Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, kiedy w Lublinie zaczęto grać w piłkę nożną. Jest jednak faktem, że w lecie 1921 r. powstał Wojskowy Klub Sportowy Lublin, w skład którego weszły sekcje lekkoatletyczna oraz piłki nożnej. Organizatorem klubu i życia sportowego był wówczas por. Sterba Felicjan.
W 1923 r. w klubie, odgrywającym czołową rolę w piłkarstwie Lublina następuje rozłam. Druga drużyna WKS Lublin (juniorzy) poparta przez działaczy cywilnych oderwała się od klubu tworząc zalążek nowego klubu pod nazwą - KS Lublinianka. Pierwszymi piłkarzami Lublinianki byli: Waleszczyński, Filipiński, Mosaczyński, Schab, Łukasik, Wielgusiak, Rozwadowski, Kwietniewski, Geszeft, Lewusion, Martyniuk, a trenował ich trener Bryl. Drużyna weszła w skład A-klasy, i w roku 1924 zdobyła zdecydowanie mistrzostwo z dużą przewagą punktową.
W 1925 r. Lublinianka wygrała 2:1 (1:1) spotkanie z Pogonią Wilno. Mecz mógł się skończyć bardziej okazałym zwycięstwem ponieważ Lublinianka nie wykorzystała dwóch rzutów karnych. Mimo to był to duży sukces. W innych meczach rozgrywanych z bardzo silną wówczas Pogonią Lwów Lublinianka mimo porażek pokazała się z dobrej strony. We Lwowie porażka 0:3 (0:1), a w Lublinie przegrana 0:1 (0:0) po bramce W. Kuchara.
W 1926 r. w meczach o mistrzostwo Polski Lublinianka doznała wysokich porażek z Pogonią Lwów i Cracovią. Stało się to min. przyczyną ostrych wewnętrznych tarć w klubie, w wyniku czego nastąpiła fuzja Lublinianki z WKS Lublin w wyniku czego powstał nowy klub o nazwie WKS Unia. Unia w 1927 r. zdobyła bezapelacyjnie mistrzostwo okręgu, powtarzając to osiągnięcie również w 1928 r. Warto zaznaczyć, że poziom gry nie stał na najwyższym poziomie, zaś na trybunach było niewielu kibiców. Klub odczuwał braki finansowe. Brak było również wykwalifikowanego sztabu szkoleniowego. Próbę poprawy sytuacji podejmował Zarząd Klubu oraz OZPN jednak bez żadnych sukcesów. Taki stan rzeczy oraz ciągłe kłótnie wewnątrz OZPN wpłynęły znacząco na obniżenie się poziomu piłkarstwa w Lublinie. Na czoło A-klasy wysunęły się zespoły z Siedlec. Na trzecim miejscu plasowała się dopiero WKS Unia, ze stratą do mistrza 6 pkt.
Jednak już w 1930 r. Unia zdobyła mistrzostwo okręgu. Jej barw bronili wówczas: Szutko, Kamiński, Sołtys, Tłuczkiewicz, Kuśmierz, Jaworski, Mirosław, Łysakowski, Moskal, Kwietniewski, Szyszkowski, Pikier, Mejster, Skawiński, Karnawalski, Bacz, Woliński. W walce o wejście do ekstraklasy Unii nie wiodło się jednak najlepiej. Przegrywając obydwa spotkania z Lechią Lwów odpadła z dalszej walki. Następne lata nie przyniosły nic ciekawego. Klub kilkakrotnie próbował awansować do ekstraklasy, ale bez powodzenia.
W 1938 r. nowo wybrane władze OZPN uzdrowiły stosunki wewnętrzne, dając tym samym impuls do ożywienia działalności sportowej. W tym okresie wielki sukces odnieśli juniorzy Unii. Zakwalifikowani zostali wraz z drużynami AKS Chorzów, Czarni Sosnowiec, Lechia Lwów, Pogoń Równe, Warta Poznań, Wisła Kraków, WKS Grodno do walki o mistrzostwo Polski. W walce tej pokazali dobre przygotowanie krocząc od zwycięstwa do zwycięstwa aż do finału gdzie spotkali się z Wisłą Kraków. Mecz finałowy o mistrzostwo Polski juniorów odbył się w Warszawie w dniu 4 czerwca 1939 r. jako przedmecz Polska - Szwajcaria.
Spotkanie zakończyło się olbrzymim sukcesem Unii. Po 90 min. i po bramkach Siarkowskiego, Machaja i Rudnickiego piłkarze z Lublina pokonali 3:2 (0:1) Wisłę Kraków. Tytuł mistrza Polski juniorów wywalczyli: Skraiński ( Podgórski), Kopeć, Marcin Kowalski, Paprota, Rudnicki, Rakowski, Machaj, Różyło, Sokólski, Siarkowski, Malinowski. Trenerem juniorów był mgr Balcer.
Jednak już we wrześniu 1939 r. radość ze zdobycia tytułu zeszła na plan dalszy. Na pierwszy plan wysunęła się konieczność obrony Ojczyzny przed agresją hitlerowską. Z chwilą wybuchu wojny praktycznie zamarła wszelka działalność sportowa. Jednak już w 1942 r. odbyły się pierwsze konspiracyjne mecze, które często przerywane były łapankami. O mistrzostwo walczyło kilka drużyn min. Unia i Lublinianka. Z reguły tytuł zdobywała Unia.
Lipiec 1944 r. przyniósł Lublinowi kres okupacji niemieckiej. Na początku sierpnia zaczęły na nowo organizować się kluby sportowe, a wśród nich WKS Lublinianka. W czerwcu 1945 r. powstał lubelski OZPN, a w ślad za nim zaczęto organizować poszczególne klasy. WKS Lublinianka trafiła do A-klasy i w 1946 r. zdobyła mistrzostwo okręgu lubelskiego, lecz w walce o ekstraklasę nie odniosła sukcesów.
W sezonie 1948/49 WKS Lublinianka zdobyła mistrzostwo okręgu i wywalczyła awans do nowo powstałej II ligi. Debiut w II lidze wypadł okazale, klub zajął drugie miejsce za Garbarnią Kraków.
W roku 1950 w wyniku reorganizacji sportu w Polsce z WKS Lublinianka musieli odejść zawodnicy cywilni (utworzyli KS Ogniwo Lublin), a klub przyjął nazwę OWKS Lublin. W roku następnym OWKS Lublin zajął drugie miejsce w swojej grupie II ligi za Gwardią Warszawa. W klubie występowali min. Maj, Cieśliński, Stanisławek, Anioł, Korynt, Mądry, Jezierski, Strzecha, Różyło, Wójcicki, Wybieralski.
W 1953 r. nastąpiła kolejna reorganizacja systemu rozgrywek. Przez co OWKS Lublin spadł automatycznie z II ligi. Utworzono ligi wojewódzkie i międzywojewódzkie. Zaś OWKS Lublin został przemianowany na GWKS Lublin (Garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy). W lidze międzywojewódzkiej GWKS zajął dopiero piąte miejsce, a Ogniwo Lublin ósme.
W 1954 r. zgodnie z zarządzeniem MON zlikwidowano praktycznie wszystkie WKS-y z wyjątkiem tych najsilniejszych. Tym samym uległ likwidacji GWKS Lublin. W lidze międzywojewódzkiej pozostało tylko Ogniwo Lublin, które rok później przyjęło nazwę Lublinianka i zajęło drugie miejsce w lidze międzywojewódzkiej.
Jesienią 1956 r. rozpoczęła się ogólnonarodowa dyskusja na temat sportu. Postulowano min. reaktywowanie władz sportowych oraz powrót do tradycyjnych nazw klubowych. W grudniu tegoż roku reaktywowano OZPN.
Walka o awans do II ligi nie przyniosła Lubliniance żadnych efektów. Podobnie rzecz się miała w następnym sezonie, mimo olbrzymich szans jakie miała. Największym jednak sukcesem sezonu 1958 było zwycięstwo WKS Unia Lublin z I-ligową Cracovią 5:3. Unia grała w składzie: Przybycień (Kokowicz), Maziarczyk, Kłaput, Syta, Zabłocki, Borowski, Suski, Kawka, Jaworski, Wieczerzak, Mazur. Drugie cenne zwycięstwo Unia odnotowała z reprezentacją Armii Wietnamskiej 3:1 (1:0). Mistrzem okręgu w tym sezonie została Lublinianka przed Unią. Należy odnotować, że Unia nawiązała kontakty z klubem NRD Vismut Planen.
Rok 1960 przyniósł dla Lublina od dawna oczekiwany sukces. WKS Unia po zdobyciu mistrzostwa okręgu zakwalifikowała się do walki o awans do II ligi. W fazie półfinałowej była najlepsza pokonując Lotnika Warszawa i Gwardię Białystok. W grupie finałowej obok Unii o awans ubiegały się Hutnik Nowa Huta, Arka Gdynia, Górnik Wałbrzych, AKS Chorzów i Górnik Konin. Również tu piłkarze z Lublina byli najlepsi. Decydujący mecz w listopadzie 1960 r. z Górnikiem Wałbrzych (2:0) oglądało ok. 20000 widzów. Oto skład zespołu: Pawełek (Mańko), Lis, Komurkiewicz, Wołoch, Skarżyński, Kucharczyk, Bester, Ignaczak, Szymczyk, Pietrasiński, Krznicki, Drg, Stefański, Gajewski. Trenerem zespołu był Zdzisław Gierwatowski.
Jesienią 1960 r. doszło do fuzji WKS Lublinianki i WKS Unii. Nowy klub przyjął nazwę WKS Lublinianka. II-ligowa Lublinianka osłabiona odejściem kilku podstawowych zawodników (Pietrasiński, Szymczyk, Wałocha), po początkowych sukcesach (remis z Gwardią Warszawa 2:2 i wygrana w Gdyni z Bałtykiem 2:0), zaczęła osiągać coraz gorsze wyniki staczając się w dół tabeli aż do strefy spadkowej, z której nie zdołała się już wydostać. Olbrzymi sukces w tym sezonie odnieśli juniorzy, kwalifikując się do finałowych walk o mistrzostwo Polski juniorów. Ostatecznie jednak zajmując trzecie miejsce.
W sezonie 1961/62 Lublinianka podjęła próbę powrotu do II ligi. Jednak nie zdołała awansować do finałowych gier. Ostatnie dwa mecze z Motorem 1:1 oraz 0:1 sprawiły, że to ten klub przeszedł dalej. Do sukcesów WKS Lubliniaka w tamtym sezonie należy zaliczyć remis z mistrzem Polski Górnikiem Zabrze 2:2, oraz rozgromienie Ruchu Chorzów 5:1. Również reprezentacja okręgu lubelskiego oparta głównie na piłkarzach Lublinianki odnosiła wiele sukcesów.
W klubie funkcjonowało kilka sekcji: judo, koszykówka, piłka nożna, piłka ręczna, pływanie, podnoszenie ciężarów, strzelectwo sportowe. Najwybitniejszymi reprezentantami są: H. Kukier (boks), S. Czyż, J. Luba (podnoszenie ciężarów), T. Patyński (tenis stołowy), A. Kasprzak, W. Kozak, W Brzozowski, B. Lecyk, J. Plebanek (koszykówka), J. Gębka, M. Janiuk, J. Pizoń, T. Wolski, M Siembida (pływanie).
W 1963 r. WKS Lublinianka zatrudniła na stanowisku trenera pierwszej drużyny Kazimierza Górskiego, kierownikiem klubu został mianowany Józef Wiśniewski. Już wówczas Kazimierz Górski był postrzegany jako bardzo dobry trener, któremu postawiono za cel awans z Lublinianką do II ligi.
- Doskonale to pamiętam, bo zostałem jednocześnie z Kazimierzem Górskim skierowany do Lublinianki jako kierownik klubu. Ja przybyłem z Ciechanowa, gdzie służyłem w wojsku, on z Warszawy, gdzie mieszkał i akurat nie miał żadnego zespołu - wspomina Józef Wiśniewski, wieloletni kierownik i sekretarz klubu z Wieniawy. - Przyjechaliśmy do Lublina tego samego dnia, 6 stycznia 1963, a nazajutrz Górski odbył z zespołem pierwszy trening. Zadanie wykonał już w lecie, bo na zakończenie sezonu wprowadził drużynę do II ligi, po zwycięskich barażach m.in. z Mazurem Ełk i Startem Łódź. Chcieliśmy, żeby dłużej popracował z naszymi piłkarzami, ale on uzależniał pozostanie u nas od zgody żony. Pojechaliśmy więc do niej delegacją do Warszawy i wybłagaliśmy pozwolenie - opowiada pan Wiśniewski. - Dzięki temu Górski jeszcze przez rundę jesienną trenował Lubliniankę w II lidze.
Klub na koniec sezonu 1963/64 z 29 pkt. zajęła 9. miejsce zapewniając sobie utrzymanie. Sezon 1964/65 przyniósł spadek z II ligi. Na kolejny występ w tej klasie rozgrywkowej trzeba było czekać do sezonu 1973/74. Jednak i tym razem Lublinianka nie zdołała utrzymać się w lidze.
Sezon 1972/73 był dla kibiców i piłkarzy jednym z najbardziej ekscytujących w jej dotychczasowej historii. Wówczas III-ligowa Lublinianka oprócz wywalczenia awansu do II ligi, awansowała również w Pucharze Polski do ćwierćfinału gdzie los skojarzył ją z finalistą Pucharu Zdobywców Pucharów Górnikiem Zabrze. Po porywającej grze wojskowi z Wieniawy dopingowani przez ponad 20-tysięczną widownię zremisowali z najlepszą polską jedenastką piłkarską tamtych lat. Przed przerwą w 40 min prowadzenie dla gospodarzy zdobył Janusz Przybyła, wyrównał w 87 min Włodzimierz Lubański. Mecz w Zabrzu zakończył się porażką WKS Lublinianki 2:5.
Ciekawostka z Pucharu - 11 kwietnia 1973 r. WKS Lublinianka zmierzyła się w 1/8 finału Pucharu Polski z Legią Warszawa, jednak wówczas po bardzo kontrowersyjnej decyzji arbitra mecz został przerwany przy stanie 0-0 i 3-3 w rzutach karnych. Do końca pierwszej serii rzutów karnych pozostawała jeszcze tylko jedna próba graczy Lublinianki! Mecz został powtórzony siedem dni później w Warszawie (Legia wygrała 5-1).
Lublinianka w drugiej lidze grała jeszcze w sezonach 1982/83, 1994/95 i 1995/96. Jak się później okazało po sezonie 1995/96 było tylko gorzej. Zmiany jakie zachodziły w Polsce na początku lat 90-tych odcisnęły swoje piętno na większości klubów sportowych w kraju. WKS Lublinianka przeszła reorganizację, większość sekcji zlikwidowano. Obecnie oprócz sekcji piłki nożnej funkcjonuje jeszcze tylko sekcja pływacka ale są to dwa odrębne kluby.
Klub z Wieniawy popadł w długi i spadał coraz niżej w piłkarskiej hierarchii zatrzymując się dopiero w IV lidze. W 2001 r. wydawało się, że wracają dobre czasy. Wtedy to teren, na którym znajduje się klub wydzierżawiła na 30 lat od miasta norweska grupa inwestycyjna. Powołano do życia sportową spółkę akcyjną i lwia część akcji (90%) przypadła w udziale Norwegom. Nowi właściciele głosili bardzo ambitne plany. Miała powstać galeria handlowa, hotel, multikino, wiele mówiono też o modernizacji stadionu. I gdy wydawało się, że wszystko jest już na najlepszej drodze, pojawiły się kłopoty natury formalno-prawnej, które trwają do dnia dzisiejszego. Inwestycja zaś zawisła w próżni.
[edytuj] Osiągnięcia
-
- Ogólne:
- 1/4 finału Pucharu Polski - 1969/70
- MP juniorów U-19 - 1938
- w-ce MP juniorów U-19 - 1969
- 11 sezonów w 2 lidze
-
- Sezony w 2 lidze:
- 1949/1950
- 1950/1951
- 1951/1952
- 1952/1953
- 1961/1962
- 1963/1964
- 1964/1965
- 1973/1974
- 1982/1983
- 1994/1995
- 1995/1996
-
- Drugoligowy bilans:
- Sezonów - 11
- Meczy - 290
- Punktów - 232
- Zwycięstw - 79
- Remisów - 72
- Porażek - 139
- Strzelonych bramek - 348
- Straconych bramek - 473
-
- Najwyższa wygrana w 2 lidze u siebie:
- Lublinianka - Błękitni Kielce 6:1 (1994/95)
-
- Najwyższa wygrana w 2 lidze na wyjeździe:
- Ognisko Siedlce - Lublinianka 2:5 (1949/1950)
- Spójnia Warszawa - Lublinianka 1:5 (1951/52)
-
- Wychowankowie Lublinianki grający w reprezentacji:
- Arkadiusz Onyszko - 2A, 3. miejsce mistrzostwa Europy U-16 1990, wicemistrzostwo olimpijskie 1992;
- Jakub Wierzchowski - 2A;
- Grzegorz Poleszak - 3. miejsce mistrzostwa Europy U-16 1990;
- Piotr Bielak - mistrzostwo Europy U-16 1993;
- Kamil Stachyra - uczestnik mistrzostw Europy U-19 na boiskach Wielkopolski 2006
-
- Najwybitniejsi wychowankowie Lublinianki ostatnich lat:
- Arkadiusz Onyszko
- Jakub Wierzchowski
- Adam Piekutowski
- Bartosz Rachowski
- Marcin Mańka
[edytuj] Sztab szkoleniowy - sezon 2006/2007
- Trener pierwszego zespołu oraz juniorów starszych - Zbigniew Grzesiak
- Trener bramkarzy - Piotr Sobów
- Kierownik drużyny - Arkadiusz Wszoła
- Zastępca kierownika drużyny - Stanisław Czekalski
- Trener juniorów młodszych - Mirosław Zagrodniczek
- Trener rocznika '92 '93 - Wojciech Josicz
- Trener rocznika '94 - Krzysztof Gralewski
- Trener rocznika '95 - Wojciech Skowronek
- Trener rocznika '96 '97 '98 - Armand Palica
[edytuj] Piłkarze - sezon 2006/2007
- bramkarze:
- Paweł Górski
- Karol Herda
- Marcin Mendel
- Obrońcy:
- Michał Borowski
- Arkadiusz Łysek
- Patryk Moryc
- Armand Palica
- Łukasz Pilipczak
- Konrad Zieliński
- Pomocnicy:
- Mateusz Bartyzel
- Krzysztof Buczyński
- Mateusz Chmielnicki
- Grzegorz Góral
- Paweł Kośka
- Maciej Sebastianiuk
- Radosław Szynkaruk
- Karol Ręba
- Tomasz Martyniak
- Marcin Gorczyca
- Napastnicy:
- Krzysztof Gralewski
- Marcin Krupa
- Michał Marzec
- Karol Sobów
- Tomasz Gromaszek
- Wojciech Boniaszczuk
[edytuj] Kibice
- forum internetowe: http://lublinianka.net/forum/
