Nowa Marchia
Z Wikipedii
Nowa Marchia (niem. Neumark) - terytorium Marchii Brandenburskiej na wschód od Odry, na północ od dolnej Warty i Noteci, zwana również Wschodnią Brandenburgią. Położona na pograniczu Brandenburgii, Pomorza Zachodniego i Wielkopolski. Pierwszą stolicą Nowej Marchii był Myślibórz (od 1298). W 1537 roku margrabia Jan von Hohenzollern (Jan Kostrzyński) przeniósł stolicę do Kostrzyna nad Odrą.
Po wchłonięciu ziemi lubuskiej przez Brandenburgię w 1252 na prawym brzegu Odry utworzono Nową Marchię. Rozrosła się tak, że w pewnym okresie kompletnie rozdzieliła słowiańskie księstwo zachodniopomorskie od Wielkopolski, sama granicząc z Pomorzem Gdańskim.
W XIV wieku Kazimierz III Wielki odzyskał dla Polski część ziem marchii, m.in. grody Santok i Drezdenko oraz powiat wałecki.
W latach 1402-1455 pod panowaniem Krzyżaków; później wykupiona przez margrabiów brandenburskich. Na początku XV wieku była jedną z przyczyn napięć w stosunkach polsko-krzyżackich
Po zakończeniu II wojny światowej decyzją konferencji poczdamskiej w 1945 przyłączona do Polski. Większość ziem Nowej Marchii wchodzi obecnie w skład województwa lubuskiego oraz województwa zachodniopomorskiego.
[edytuj] Zobacz też
| Własne | • Księstwo Pomorskie • Ziemia santocka • Ziemia sieradzka • Ziemia łęczycka • Księstwo Mazowieckie • Ziemia chełmska • Księstwo Bełskie • Podole • Mołdawia • Księstwo Włodzimierskie • Wołoszczyzna • Księstwo Słupskie • Prusy Zakonne • Ziemia lęborsko-bytowska • Prusy Książęce |
| Wspólne z Litwą | • Księstwo Kurlandii i Semigalii |
