Piechota Morska Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej
Z Wikipedii
Piechota Morska Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej, (ang. Imperial Japanese Navy Land Forces, jap. Rikujo Butai) w okresie II wojny światowej stanowiła elitarną formację Cesarskiej Marynarki Wojennej (dalej CMW) odpowiadającą w założeniu amerykańskim marines.
Do późnych lat 1920. CMW nie posiadała wydzielonych sił marines, a w operacjach desantowych brały udział oddziały sformowane z załóg poszczególnych okrętów, odbywających w ramach treningu podstawowe przeszkolenie piechoty. W końcu lat 1920. rozpoczęto formowanie stałych pułków szkieletowych (wielkości batalionu) w czterech głównych bazach CMW na terenie Japonii (od których wzięły swe nazwy: Kure, Maizuru, Sasebo i Yokosuka), a później również na zajętych obszarach Chin w Hankou i Szanghaju. 7 grudnia 1941 istniało ogółem 16 takich oddziałów, a w ciągu wojny przybyło dalsze 5, nie licząc dwóch podporządkowanych Armii Kwantuńskiej. Ich liczebność wynosiła od 650 do 1 200 ludzi. Niektóre pododdziały przeszły szkolenie spadochronowe i w czasie wojny wykonały więcej lądowań niż 1. Dywizja Spadochronowa Armii.
Cesarska Armia Japońska również posiadała swe oddziały desantowe - brygady morsko-desantowe - w sile ok. 3 500 ludzi każda; były one używane do zajmowania i obsadzania wysp w obszarze działania Armii.
Japońscy marines byli dobrze wyszkolonymi żołnierzami o wysokim morale i byli nie do pokonania przez nieprzygotowanego i źle dowodzonego przeciwnika. Gdy natomiast napotykali na twardy opór - jak np. podczas inwazji Timoru czy bitwy w Zatoce Milne w 1942 ponosili znaczne straty, co wiązało się z poczuciem honoru i pogardą śmierci wywodzącymi się z kodeksu Bushido; gdy np. zabrakło im amunicji rzucali sie na przeciwnika z szablami, bagnetami, a nawet nożami. Byli też odpowiedzialni za liczne zbrodnie wojenne, szczególnie podczas obrony Manili w czasie amerykańskiej inwazji na Filipinach w 1944.
Ich najsłynniejsza - i najkrwawsza bitwa stoczona została przez liczący 1 500 marines 7.Pułk Sasebo (+ 1 000 personelu bazy) podczas obrony atolu Tarawa w listopadzie 1943, kiedy to swoją śmierć okupili ponad trzema tysiącami zabitych i rannych Amerykanów.
Japońscy marines nosili mundury khaki, ale nieco ciemniejsze niż mundury Armii, a na hełmach zamiast gwiazdy mieli wyobrażenie kotwicy.
