Prawo konfliktów zbrojnych
Z Wikipedii
Prawo konfliktów zbrojnych (ius in bello), nazywane też międzynarodowym prawem humanitarnym, to zbiór przepisów zaakceptowanych przez społeczność międzynarodową dotyczących sposobów prowadzenia konfliktów zbrojnych, ochrony ich ofiar oraz uczestników.
Określa ono w jaki sposób i jakimi środkami wolno prowadzić działania wojenne, jak w czasie wojny należy traktować ludność cywilną, jakie prawa przysługują jeńcom, itd. Prawo konfliktów zbrojnych zostało skodyfikowane przede wszystkim w szeregu konwencji genewskich i haskich.
[edytuj] Konwencje
Główną część międzynarodowego prawa humanitarnego stanowią konwencje genewskie i konwencje haskie, a także:
- Deklaracja paryska z 1856 rok, dotyczy prowadzenia wojny na morzu
- Deklaracja petersburska z 1868 roku, dotyczy korzystania z pocisków małego kalibru
- Regulamin haski z 1907 roku, dotyczy prowadzenia wojny na lądzie
- Protokół genewski z 1925 roku, dotyczy gazów bojowych, broni chemicznej i biologicznej
- Protokół londyński z 1936 roku, dotyczy korzystania w walce z łodzi podwodnych
[edytuj] Główne zasady prawa konfliktów zbrojnych
- ograniczone prawo wyboru środków szkodzenia przeciwnikowi
- celem wojny jest pokonanie przeciwnika i narzucenie mu swojej woli
- działania wojenne powinny być prowadzone przeciwko siłom zbrojnym przeciwnika, a nie przeciwko ludności cywilnej
- wojna jest stosunkiem między państwami, a nie między ludnością jednego państwa a drugiego
[edytuj] Zobacz też
- wojna, stan wojny
- ius in bello, ius ad bellum
- okupacja wojenna
- Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
- zbrodnie wojenne
