Konwencje genewskie
Z Wikipedii
Konwencje genewskie - szereg umów dotyczących prawa międzynarodowego i pomocy humanitarnej podpisany w Genewie w Szwajcarii; jest on częścią międzynarodowego prawa humanitarnego. Konwencje były rezultatem działalności i zabiegów politycznych Henriego Dunanta.
Spis treści |
[edytuj] Wykaz konwencji genewskich
[edytuj] Konwencja genewska z 22 sierpnia 1864 roku
- personel sanitarny jest neutralny w konflikcie, nie może być atakowany i nie bierze udziału w walkach
- cywile, którzy pomagają rannym i chorym żołnierzom powinni być szanowani, nie można ich atakować
- ranni w wyniku konfliktu powinni być traktowani jednakowo bez względu na ich narodowość
- powołano znak czerwonego krzyża, którym podczas konfliktu oznaczane są formacje medyczne i ich personel
[edytuj] Konwencja genewska z 6 lipca 1906 roku
- zwiększa zakres ochrony rannych i chorych żołnierzy
- wprowadzała zasady ewidencji osób poszkodowanych w konfliktach
- ustalała system wymiany informacji na temat osób poszkodowanych w konfliktach
[edytuj] Konwencje genewskie z 12 sierpnia 1949 roku
- I Konwencja genewska, dotyczyła polepszenia losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie
- II Konwencja genewska, dotyczyła polepszenia losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu
- III Konwencja genewska, dotyczyła traktowania jeńców
- IV Konwencja genewska, dotyczyła ochrony osób cywilnych podczas wojny
Konwencje obowiazują:
- W razie wypowiedzenia wojny lub powstania jakiegokolwiek innego konfliktu zbrojnego
- W przypadku okupacji całości lub części terytorium, nawet gdy ta okupacja nie napotka żadnego zbrojnego oporu
III Konwencja genewska:
- jeńcy znajdują się we władzy obcego państwa, nie zaś jednostki lub oddziału biorącego ich do niewoli
- jeńcy pozostają pod ochroną prawa międzynarodowego od chwili pojmania do chwili ich uwolnienia
- jeńcy podlegają prawu, regulaminom i zasadom obowiązującym w państwie zatrzymującym i muszą tych norm przestrzegać
- humanitarne traktowanie jeńców
- internowanie jeńców w obozach oddalonych od terenu działań wojennych i obiektów militarnych
- zapewnienie jeńcom jak najszybszego powrotu do kraju po zakończeniu działań wojennych
- zapewnienie jeńcom żywności, pomieszczeń i ubrań
- jeńcy wojenni mogą zostać zatrudnieni jako robotnicy
- oficerowie mogą być zatrudnieni tylko, jeśli sami zgłoszą się z prośbą o pracę
- nie zakazuje się ucieczki jeńca wojennego, który nie może być za nią karany (jedynie dyscyplinarnie), a państwo zatrzymujące może użyć broni wobec uciekającego jeńca jedynie w ostateczności
IV Konwencja Genewska o Ochronie Osób Cywilnych Podczas Wojny została podpisana dnia 12 sierpnia 1949 Przez Pełnomocników Rządów reprezentowanych na Konferencji Dyplomatycznej, która obradowała w Genewie od 21 kwietnia do 12 sierpnia 1949.
IV Konwencja Genewska:
ZABRANIA:
1. zmuszania, bądź nakłaniania ludności cywilnej do służby wojskowej w siłach zbrojnych przeciwnika,
2. przymusowego przesiedlania ludności cywilnej z terytoriów okupowanych,
3. deportacji lub przesiedlania własnej ludności cywilnej na terytorium okupowane,
4. rabunku i brania zakładników.
ZOBOWIĄZUJE:
1. do zapewnienia ludności cywilnej podstawowego minimum warunków egzystencji (bytowania i wyżywienia),
2. do traktowania jej w sposób humanitarny,
3. do otoczenia troską osób potrzebujących pomocy,
4. do poszanowania dóbr i urządzeń niezbędnych dla przetrwania ludności cywilnej,
5. do poszanowania godności, honoru, praw rodziny, przekonań, praktyk religijnych, zwyczajów i obyczajów ludności cywilnej.
