Tadżwid
Z Wikipedii
Tadżwid (ar. تجويد) to sztuka recytacji Koranu. Etymologicznie termin tadżwid wywodzi się od czasownika dżawwada (po arabsku "polepszać")
Recytacja Koranu jest niezbędną częścią muzułmańskiej modlitwy. Podczas każdej modlitwy muzułmanie recytują surę al-Fatiha, a podczas niektórych modlitw również inne, wybrane części Koranu.
Istnieje dziesięć sposobów (ar. qirāʾat) recytacji Koranu:
- według Nafiʿego z Medyny
- według Ibn Kathira z Mekki
- według Ibn ʿAmira z Damaszku
- według Abu ʿAmra z Basry
- według ʿAsima z Kufy
- według Hamzy z Kufy
- według al-Kisaʾiego z Kufy
- według Abu Dżaʿfara z Medyny
- według Jaʿqūba z Jemenu
- według Chalafa z Kufy
Wszystkie formy recytacji zostały zaaprobowane przez Proroka Mahometa. Recytacje te różnią się głównie fonetycznie, np. imię Proroka Abrahama może być wymawiane [ʔibræ:'hi:m] lub [ʔibræ:'hæ:m], a archanioł Gabriel może brzmieć [dʒib'ri:l] , [dʒibræ'ʔi:l] lub [dʒæb'ri:l]. Dopuszczalne są też różnice form gramatycznych czy długości samogłosek, a także wprowadzanie lub opuszczanie hamzy w niektórych wyrazach.
Spis treści |
[edytuj] Zasady tadżwidu
[edytuj] Przymioty serca
- rozmyślanie o Atrybutach Allaha w czasie recytacji
- odrzucenie wszystkich innych myśli i skupienie uwagi tylko na Koranie
- zrozumienie tekstu
- skromność
- recytujący powinien uświadomić sobie, że przesłanie Koranu jest skierowane również do niego
[edytuj] Zachowania zewnętrzne
- czystość (osoby i miejsca)
- zwrócenie twarzy w kierunku Mekki
- unikanie ziewania
- przerywanie recytacji po wersetach ostrzegających lub mówiących o Miłosierdziu Allaha, by słuchający mogli je lepiej rozważyć
- staranna wymowa zgodna z fonetyką klasycznego języka arabskiego, wolna od obcych wpływów i naleciałości z dialektów
