Ukrzyżowanie
Z Wikipedii
Ukrzyżowanie - rodzaj kary śmierci stosowanej w starożytności m.in. przez Persów, Rzymian i Kartagińczyków, jako forma hańbiącej egzekucji na niewolnikach, buntownikach i innych osobach nie będących pełnoprawnymi obywatelami. Karę tę wykonywano, przywiązując bądź przybijając skazańca do drewnianej belki. Następnie belkę wciągano poziomo na wkopany pionowo w ziemię słup. Po umieszczeniu belki ze skazańcem na właściwym miejscu, konstrukcja tworzyła krzyż (gr. stauros, łac. crux). Skazanego pozostawiano na krzyżu aż do zgonu.
Bezpośrednią przyczyną zgonu skazańca (następującego w czasie od kilku do kilkunastu godzin) było najczęściej zatrzymanie pracy układu oddechowego (następowało uduszenie, gdyż wiszące bez podparcia ciało swoim ciężarem utrudniało oddychanie) lub układu krążenia.
W czasach rzymskich stosowano także modyfikację tego sposobu egzekucji, poprzez umieszczenie na pionowym słupie na wysokości stóp skazańca podpórki, dzięki której skazany mógł względnie swobodnie oddychać. Śmierć następowała z wycieńczenia organizmu, nawet po kilku dniach od rozpoczęcia egzekucji. Zdarzało się również, że egzekucję przyspieszano łamiąc skazanemu nogi (uniemożliwiało to próby zaczerpnięcia oddechu).
Kara ta była stosowana nierzadko na masową skalę, jak w roku 71 p.n.e., gdy ukrzyżowano około 6000 uczestników powstania Spartakusa. Jednak najbardziej znane jest ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa, które według religii chrześcijańskiej było odkupieniem grzechów rodzaju ludzkiego.
Syndolodzy, czyli naukowcy badający Całun Turyński, będący według części z nich zabytkiem materialnym związanym bezpośrednio z Jezusem Chrystusem, doszli do ciekawych wniosków dotyczących ukrzyżowania. Ręce Człowieka z Całunu zostały przebite gwoździami w nadgarstkach, czyli całkiem niezgodnie z ikonografią chrześcijańską, która przedstawiała Chrystusa z przebitymi dłońmi. Jednak przebicie nadgarstków w tak zwanej szczelinie Destota potwierdza, że ukrzyżowania dokonali Rzymianie. Warto także dodać, że gdyby Chrystusa ukrzyżowano tak, jak przedstawia to chrześcijańska ikonografia, prawdopodobnie ciężar ciała spowodowałby rozerwanie dłoni. Kierunek krwi wypływającej z ran nadgarstkowych wskazywałby, że krzyż, na którym zmarł Człowiek z Całunu był rzeczywiście dwuczęściowy, to znaczy złożony z pionowego pala (łac. crux) i belki poprzecznej (łac. patibulum).
W tradycji teologii i ikonografii prawosławia ukrzyżowanie nazywa się rozpięciem.
