Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Niemcy)
Z Wikipedii
Christlich Demokratische Union Deutschlands |
|
|---|---|
| Przywódca | Angela Merkel |
| Skrót | CDU |
| Data założenia | 1870 (Partia Centrum) 1945 (CDU) |
| Siedziba | Klingelhöferstraße 8 10785 Berlin |
| Ideologia | Chrześcijańska demokracja, Konserwatyzm |
| Afiliacja międzynarodowa | Międzynarodówka Chadecka, Europejska Partia Ludowa, Europejska Unia Ludowa |
| Strona internetowa | www.cdu.de |
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna, niem. Christlich Demokratische Union Deutschlands, CDU - niemiecka partia polityczna, założona po II wojnie światowej. Partia określa się mianem centrowej, nawiązuje do konserwatyzmu i chrześcijaństwa. CDU nie istnieje w Bawarii; w tym kraju związkowym działa partia o podobnym charakterze, CSU. Na szczeblu ogólnokrajowym partie te współdziałają, występując jako CDU/CSU; pomimo tego każde z ugrupowań zachowuje swoją własną strukturę. Tworzą wspólną frakcję w niemieckim parlamencie i nie prowadzą przeciwko sobie żadnych działań. Połączenie CDU i CSU nazywane jest powszechnie Unią.
Zwolennicy CDU to najczęściej rzymskokatolicy, protestanci, mieszkańcy wsi i członkowie wszystkich klas ekonomicznych. Jednakże nacisk kładziony przez te ugrupowanie na religię osłabł w ostatnich latach, a program tej partii jest bardziej pragmatyczny niż ideologiczny. W dzisiejszych czasach młodzieżówka tej partii rozdaje od czasu do czasu podczas różnych akcji prezerwatywy młodym ludziom. Wielu biskupów katolickich uważa, że partia powinna zarzucić człon "chrześcijański" w swojej nazwie.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Korzenie CDU sięgają Partii Centrum, założonej w 1870, w celu promowania interesów niemieckich katolików. Ugrupowanie to odegrało ważną rolę, uczestnicząc w większości rządów ostatnich lat Cesarstwa Niemieckiego oraz w czasie Republiki Weimarskiej. Została jednak rozwiązana w 1933 roku.
CDU została założona po II wojnie światowej przez byłych członków Partii Centrum, jednak jej głównym celem było zjednoczenie nie tylko katolików, ale również protestantów we wspólnym wyznaniowym i konserwatywnym ugrupowaniu. Jej pierwszym liderem, jak również kanclerzem Niemiec był Konrad Adenauer. CDU była partią dominującą na niemieckiej scenie politycznej w latach 1949-1963. W 1963 Ludwig Erhard zastąpił Adenauera na stanowisku kanclerza i szefa partii. Później miała miejsce recesja roku 1966. Doprowadziła ona do utraty przez CDU części zwolenników, co zmusiło ją do zawiązania koalicji z socjaldemokratyczną SPD. Kanclerzem został Kurt Georg Kiesinger z CDU.
Jednakże w 1969 SPD utworzyła koalicję z kolei z FDP, a Unia utraciła swą dominującą pozycję na następne 13 lat. W tym czasie partyjni ideolodzy stworzyli nowe ekonomiczne i dotyczące spraw polityki zagranicznej, wytyczne. W 1982 roku FDP zawiązała koalicję z CDU. Kanclerzem został Helmut Kohl. W drugiej połowie lat 80. XX wieku partia utraciła część poparcia na rzecz nowej, skrajnie prawicowej partii Die Republikaner. CDU odzyskała jednak dawną popularność wraz z rokiem 1989 i upadkiem Muru Berlińskiego.
Polityka partii z lat 80. XX wieku ukierunkowana była na zjednoczenie Niemiec (co ostatecznie udało się zrealizować w 1990 r.). W 1990 roku CDU połączyła się ze swoim wschodnioniemieckim odpowiednikiem o tej samej nazwie. Sukcesami partii były również działania na rzecz poprawy stosunków z sąsiadami, głównie z Francją oraz Polską (Kohl spotykał się m.in. z Mitterrandem i Mazowieckim). W 1990 roku miały miejsce wybory w zjednoczonych już Niemczech - Kohl ponownie został kanclerzem, jednak CDU utraciła wiele ze swojej popularności z powodu ekonomicznej recesji w byłym NRD i wzrostu podatków na Zachodzie. Jednak Unia odniosła ponowne zwycięstwo w wyborach w 1994 roku.
Zasłużony dla partii Kohl był jednak zamieszany w afery finansowe, co znacznie popsuło reputację partii. Był on jej przewodniczącym do czasu porażki w wyborach z 1998 roku, kiedy zastąpił go Wolfgang Schäuble. Ten jednak zrezygnował z przywództwa w 2000, na skutek skandalu finansowego w łonie CDU. Jego następczynią została Angela Merkel. W wyborach 1998 roku CDU uzyskała 28.4% głosów (CSU - 6.7%), a w 2002 - 29.5% (CSU - 9.0%). Unia odniosła zwycięstwo w wyborach 2005 roku, jednak nie na tyle wysokie, aby rządzić samodzielnie. Z tego powodu powstała tzw. Wielka Koalicja, utworzona z SPD. Problemem było to, iż oba ugrupowania domagały się fotela kanclerza. Po trzech tygodniach negocjacji ustalono, iż Merkel zostanie kanclerzem, a SPD otrzyma 8 z 16 stanowisk ministerialnych. Umowa koalicyjna została podpisana 14 listopada. Merkel została wybrana kanclerzem przez większość deputowanych (397 d0 217) nowo zebranego Bundestagu 22 listopada 2005.
[edytuj] Program
| Ten artykuł jest częścią serii Chrześcijańska demokracja  |
|
Idee Ważne dokumenty Osobistości Organizacje |
| edytuj ten szablon |
Zgodnie ze stroną internetową Unii, jest ona ugrupowaniem bazującym na chrześcijaństwie, wprowadzającym w życie zasady chadeckie i dążącym do "zjednoczenia katolików i protestantów, konserwatystów i liberałów, propagatorów chrześcijańskich idei społecznych oraz mężczyzn i kobiety z różnych regionów, klas społecznych i tradycji demokratycznych". Członkowie CDU wierzą, iż ludzkość odpowiedzialna jest wobec Boga za podtrzymywanie chrześcijańskich ideałów i dbałość o stan środowiska naturalnego. Partia opowiada się również za popieraniem wolności i godności wszystkich osób, włączając w to równość praw kobiet i mężczyzn, w tym także niepełnosprawnych. W kwestiach gospodarczych, partia ma program socjalliberalny, opowiada się za utrzymaniem podatków dochodowych progresywnych, dotacjami ze strony państwa dla kultury, edukacji itd. Chce jednak zmian w systemie rent i zasiłków. CDU opowiada się za wolnością ekonomiczną i prorynkową Unią Europejską, popierając integrację europejską. Jednakże silnie sprzeciwia się członkostwie Turcji w UE. Zdaniem kierownictwa partyjnego kraj ten nie byłby w stanie zagwarantować przestrzegania praw człowieka względem mniejszości chrześcijańskiej zamieszkującej jego tereny.
Tradycyjnie, pośród zwolenników CDU wyróżnić można trzy orientacje ideowe, przez długi czas posiadające mniej więcej podobne wpływy w partii:
- chrześcijańsko-socjalna - popularna pośród katolickiej klasy robotniczej, opowiadająca się za wiarą i sprawiedliwością społeczną postrzeganą przez pryzmat rzymskokatolickiej wizji człowieka,
- umiarkowanie nacjonalistyczno-konserwatywna - rozpowszechniona przede wszystkim na terenach wiejskich i małych miastach, kładąca nacisk na obronę tradycyjnej niemieckiej kultury i wartości
- wolnorynkowo-liberalna - popularna pośród biznesmanów, skupiająca się na wolności ekonomicznej i gospodarczej.
We wszystkich tych orientacjach mocno zarysowany był antymarksizm. W ostatnich latach orientacja liberalna najwyraźniej stała się najsilniejsza.
Główni przeciwnicy CDU na niemieckiej scenie politycznej to socjaldemokraci z SPD, postkomuniści z Die Linkspartei. oraz lewicowy Związek 90/Zieloni. Liberalna FDP postrzegana jest jako naturalny partner koalicyjny dla Unii (choć w przeszłości bywało inaczej, kiedy to CDU miała wizerunek ugrupowania bardziej konserwatywnego w kwestiach gospodarczych).
[edytuj] Struktura wewnętrzna
[edytuj] Członkowie
CDU liczy sobie 574,526 członków (stan na 2 lutego 2005 r. 25.2% to kobiety. Liczba kobiet w szeregach partyjnych jest proporcjonalnie wyższa w krajach b. Niemiec Wschodnich - 29.2%, podczas gdy w b. Niemczech Zachodnich wynosi 24.8%. Przed 1966 rokiem liczbę członków tej partii podawano tylko szacunkowo. Później zaczęto podawać je na dzień 31 grudnia roku poprzedniego.
[edytuj] Dane na temat organizacji partyjnych w poszczególnych landach
| Land | Przewodniczący | Członków |
| Badenia-Wirtembergia | Günther Oettinger | 79,000 |
| Berlin | Ingo Schmitt | 13,000 |
| Brandenburgia | Jörg Schönbohm | 7,000 |
| Brema | Bernd Neumann | |
| Hamburg | Dirk Fischer | |
| Hesja | Roland Koch | |
| Meklemburgia-Pomorze Przednie | Eckhardt Rehberg | 7,000 |
| Dolna Saksonia | Christian Wulff | |
| Nadrenia Północna-Westfalia | Jürgen Rüttgers | 185,000 |
| Nadrenia-Palatynat | Christian Baldauf | |
| Saara | Peter Müller | 22,000 |
| Saksonia | Georg Milbradt | 15,000 |
| Saksonia-Anhalt | Thomas Webel | 9,000 |
| Szlezwik-Holsztyn | Peter Harry Carstensen | 30,000 |
| Turyngia | Dieter Althaus | 13,000 |
[edytuj] Bastiony partyjne
Tradycyjnymi terenami, w których pozycja CDU jest silna są wiejskie i/lub katolickie regiony, takie jak Eifel, Münster, Sauerland, Fulda, Szwabia, Emsland, Nordfriesland, Pomorze Przednie, jak również obszary Saksonii, Eichsfeld, Taunus oraz mniejsze miasta takie jak Baden-Baden, Konstancja i Pforzheim. Małym poparciem partia cieszy się w Bremie, Brandenburgii i Wschodnim Berlinie. Niemniej jednak CDU uzyskała większość absolutną podczas ostatnich wyborów w mieście Hamburg, które było tradycyjnym bastionem socjaldemokratów.
[edytuj] Stosunki z CSU
Siostrzana partia CSU działa tylko na terenie Bawarii. Razem z nią CDU tworzy wspólną grupę w Bundestagu. Nazywana jest ona CDU/CSU, lub (nieformalnie) "Unią". Jej podstawą jest porozumienie międzypartyjne nazywane Fraktionsvertrag. Młodzieżówka jest wspólna dla obu ugrupowań. Jest to Junge Union.
W sprawach wagi państwowej i ogólnopaństwowych wyborów CDU i CSU ściśle ze sobą współpracują i wzajemnie koordynują poczynania, jednak pozostają prawnie i organizacyjnie oddzielnymi partiami. Różnice pomiędzy CDU i bardziej konserwatywną CSU czasem doprowadzają do spięć. Najpoważniejsze miało miejsce w 1976 roku, kiedy to CSU pod przywództwem Franza Josefa Straußa zakończyło sojusz z CDU podczas konferencji partyjnej w Wilbad Kreuth. Decyzja ta została wkrótce potem zmieniona, zaraz po tym jak CDU zagroziła desygnowaniem kandydatów konkurencyjnych względem CSU w Bawarii.
Relacje pomiędzy CDU a CSU są historycznie paralelne do dawnych niemieckich partii chadeckich - katolickiej Partii Centrum i Bawarskiej Partii Ludowej jako jej lokalnego wariantu.
[edytuj] Przewodniczący CDU
- Konrad Adenauer 1950-1966
- Ludwig Erhard 1966-1967
- Kurt Georg Kiesinger 1967-1971
- Rainer Barzel 1971-1973
- Helmut Kohl 1973-1998
- Wolfgang Schäuble 1998-2000
- Angela Merkel 2000-
[edytuj] Przewodniczący frakcji CDU/CSU w Bundestagu
- Heinrich von Brentano di Tremezzo (1949-1955)
- Heinrich Krone (1955-1961)
- Heinrich von Brentano di Tremezzo (1961-1964)
- Rainer Barzel (1964-1973)
- Karl Carstens (1973-1976)
- Helmut Kohl (1976-1982)
- Alfred Dregger (1982-1991)
- Wolfgang Schäuble (1991-2000)
- Friedrich Merz (2000-2002)
- Angela Merkel (2002-2005)
- Volker Kauder (2005-)
[edytuj] Kanclerze Niemiec z CDU
- Konrad Adenauer (1949-1963)
- Ludwig Erhard (1963-1966)
- Kurt Georg Kiesinger (1966-1969)
- Helmut Kohl (1982-1998)
- Angela Merkel (2005- )
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Linki zewnętrzne
Reprezentowane w Bundestagu
CDU (180) • CSU (46) • SPD (222) • FDP (69) • Die Linke.PDS (54) • Związek 90/Zieloni (51)
Ważniejsze nie reprezentowane w Bundestagu
DKP • DVU • MLPD • NPD • Offensive D • REP • WASG • Zentrum
