Συνθήκη της Ρώμης (1957)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η επίσημη τελετή υπογραφής της Συνθήκης

Η Συνθήκη της Ρώμης είναι η ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Υπεγράφη από εκπροσώπους της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, στις 25 Μαρτίου 1957 και η ημερομηνία υπογραφής της θεωρείται η επίσημη ημερομηνία γέννησης της Ευρωπαϊκής Ένωσής.

[Επεξεργασία] Τα θέματα της Συνθήκης

Η συνθήκη αυτή, συνέχεια της Συνθήκης των Παρισίων, προέβλεπε τη δημιουργία μιας ενιαίας εσωτερικής αγοράς και την τελωνειακή Ένωση των προαναφερθέντων κρατών. Τα θέματα αυτά είχαν τεθεί ήδη από τη διάσκεψη της Μασσαλίας, τον Ιούνιο του 1955. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο συνθήκες, τη συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και τη συνθήκη ίδρησης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας. Με τη συνθήκη αυτή επίσης αποφασίστηκε η συγκρότηση ειδικού συμβουλευτικού οργάνου, με έδρα το Στρασβούργο και αποτελούμενο από 142 μέλη, διοριζόμενα από τα κοινοβούλια των έξι κρατών, το οποίο το 1962 ονομάστηκε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η συνθήκη τέθηκε επισήμως σε ισχύ από την 1 Ιανουαρίου 1958.

[Επεξεργασία] Η Συνθήκη ΕΟΚ

1952-58 - Η Ευρώπη των Έξι

Με τη συνθήκη αυτήν προβλέπονταν τα εξής:

Η δημιουργία μιας κονής αγοράς χωρίς εσωτερικά σύνορα στη διακίνηση αγαθών που εξειδικεύεται με
- την ελευθερία κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και την ελευθερία εγκατάστασης εργαζομένων σε όλα τα συμβαλλόμενα κράτη-μέλη και
- την απαγόρευση διακρίσεων κατά φυσικών και νομικών προσώπων λόγω εθνικότητας από τις αρχές κάθε κράτους-μέλους
Η υιοθέτηση κοινής δασμολογικής πολιτικής, δηλαδή:
- Κατάργηση των δασμών και των τελωνιακών ελέγχων μεταξύ των κρατών μελών της Συνθήκης.
- Εφαρμογή κοινού δασμολογίου για τα εξωτερικά σύνορα.
Κανόνες προστασίας του ανταγωνισμού από καρτέλ, μονοπώλια και αθέμιτες κρατικές ενισχύσεις (προστατευτισμό).
Κοινή Αγροτική Πολιτική, και εφαρμογή εναρμονισμένου συστήματος υποστηρίξεώς της. Σε εφαρμογή αυτού του όρου προβλεπόταν η ίδρυση κοινού Γεωργικού ταμείου.
Κοινή Πολιτική Μεταφορών
Ίδρυση της Ευρωπαϊκής Τραπέζης Επενδύσεων.
Ίδρυση Ευρωπαϊκού κοινωνικού κεφαλαίου-ταμείου.
Συγκρότηση μονίμων οργάνων για τη συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών.
Εξουσία των μονίμων οργάνων να θεσπίζουν κανόνες (Οδηγίες και Κανονισμούς, το λεγόμενο παράγωγο δίκαιο) για την επίτευξη των στόχων της Συνθήκης.

[Επεξεργασία] Η Συνθήκη ατομικής ενέργειας (EURATOM)

Με τη συνθήκη αυτή που υπεγράφη την ίδια μέρα προβλεπόταν η συνεργασία στον τομέα της εκμετάλευσης της ατομικής ενέργειας. Στο πλαίσιο των παλαιοτέρων συνθηκών για την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα, ετίθετο υπό κοινή εποπτεία η παραγωγή ατομικής ενέργειας, του ισχυρότερου όπλου την εποχή εκείνη, βέβαια ενώ η συμφωνία για τον άνθρακα-χάλυβα είχε όριο τις 23 Ιουλίου 2002, η συνθήκη ατομικής ενέργειας ήταν διαρκής. Με τη συνθήκη αυτήν προβλεπόταν η συνδιαχείριση στην παραγωγή ατομικής ενέργειας, για την κάλυψη των αναγκών των μελών, και η πώληση των πλεονασμάτων στα κράτη μη-μέλη. Στην πραγματικότητα όμως η συνθήκη ατομικής ενέργειας δεν τέθηκε ποτέ σε πλήρη ισχύ και υπερκαλύφθηκε από την ΕΟΚ, δεδομένου ότι εξ αρχής τα συμβούλιά τους ταυτίζονταν.

[Επεξεργασία] Οι αντιπροσωπίες

Το κείμενο με τις υπογραφές

Τα κράτη που υπέγραψαν τη συνθήκη εκπροσωπούνταν από τους:

Η Γαλλία από τους Κριστιάν Πινώ (Christian Pineau) και Μωρίς Φώρ(Maurice Faure).
Η Γερμανία από τους Κόνραντ Αντενάουερ και Βάλτερ Χαλστάιν (Walter Hallstein).
Η Ιταλία από τους Αντώνιο Σένι(Antonio Segni) και Γκαετάνο Μαρτίνο (Gaetano Martino).
Η Ολλανδία από τους Ζόζεφ Λούνς (Joseph Luns) και Λίνθχορστ Χόμαν (J. Linthorst Homan).
Το Βέλγιο από τους Πώλ-Ενρί Σπάακ (Paul-Henri Spaak) και J. Ch. Snoy et d'Oppuers.
Το Λουξεμβούργο από τους Ζόζεφ Μπέχ (Joseph Bech) και Λάμπερτ Σχάους (Linthorst Homan).