Elisabeth van Görlitz
Van Wikipedia
1390-1451 |
||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Hertogin 'bij verpanding' van Luxemburg | ||||||
|
||||||
|
Elisabet van Görlitz (november 1390-3 augustus 1451), een kleindochter van keizer Karel IV van het Heilige Roomse Rijk, was hertogin van Luxemburg van 1412 tot 1443, doordat zij Luxemburg kreeg van de afgezette Wenceslaus II. Toch regeerde zij niet al die tijd, aangezien ze twee maal getrouwd is geweest en haar echtgenoten waren toen de regerende hertogen.
Elisabet, die ook de titel 'Hertogin van Görlitz' droeg, als dochter van hertog Johan van Görlitz, had haar jeugd in Praag onder voogdijschap van haar oom Wenceslas (II), doorgebracht.
Haar eerste echtgenoot, Antoon, was tevens hertog van Brabant en Limburg. Hij was de tweede zoon van Filips de Stoute en Margaretha van Male. Voordat hij Elisabeth in 1409 huwde was hij getrouwd geweest met Johanna van Saint-Pol, maar zij was in 1407 overleden.
Na de dood van haar eerste man, in 1415, hertrouwde Elisabeth in 1418 met Jan van Beieren, tevens de Prinsbischop van Luik. Deze zoon van graaf Albrecht van Holland maakte tegenover gravin Jacoba van Beieren van Holland aanspraak op Holland, maar overleed in 1425 kinderloos.
Zij had na het overlijden van Jan moeite haar gezag te handhaven en stelde daarom hertog Filips de Goede van Bourgondië in 1441 aan als ruwaard. In 1443 deed zij afstand van Luxemburg tegen een lijfrente. Luxemburg werd toen ingelijfd bij de Bourgondische erflanden en Filips de Goede volgde haar op als hertog 'bij verpanding'.
