Andrzej Łaskarz

Z Wikipedii

Andrzej Łaskarz z Gosławic herbu Godziemba (1362 - 1426) - biskup poznański, dyplomata i prawnik.

Jego ojcem był komes Łaszcz z Gocławic, pełniący funkcję podłowczego lądzko-konińskiego, zaś matką Dorota (prawdopodobnie spokrewniona z biskupem poznańskim Piotrem Wyszem). Naukę rozpoczął w Brodnicy, a następnie w 1379 podjął studia na Uniwersytecie Karola w Pradze, gdzie przed 1392 uzyskał tytuł bakałarza z dziedziny dekretów, jednak studia zakończył dopiero w 1393. Następnie udał się na Uniwersytet w Padwie, gdzie z tej samej dziedziny uzyskał w 1405 tytuł doktorski.

Już w roku 1392 został prepozytem włocławskim i sprawował ten urząd do 1414. Również w 1392 rozpoczął karierę dyplomaty posłując do wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Wallenrode. W 1397 został kanclerzem królowej Jadwigi, a rok później (w 1398) kapituła włocławska chciała wybrać go biskupem, jednak sam Andrzej odstąpił tron popieranemu przez króla Mikołajowi Kurowskiemu. Przed 1402 został kanonikiem płockim, a w 1405 pełnił funkcję kapelana króla Niemiec Ruprechta Wittelsbacha. W 1409 został kolektorem papieskim w Polsce, a także wziął udział, wraz ze swoim krewnym, biskupem poznańskim Piotrem Wyszem, w soborze w Pizie i pielgrzymce do Ziemi Świętej. W 1411 wraz z Jakubem Śledziem posłował do antypapieża Jana XXIII zanosząc mu skargę na Krzyżaków łamiących I pokój toruński. Rozwijała się również jego kariera duchowna. Już w 1413 był dziekanem krakowskim, kanonikiem gnieźnieńskim i poznańskim. Rok później (w 1414) został protonotariuszem papieskim i biskupem poznańskim. W międzyczasie od 1412 do 1414 z ramienia Władysława Jagiełły występował jako prokurator w procesie między Polską a Zakonem, a następnie udał się jako członek oficjalnej polskiej delegacji na sobór w Konstancji, gdzie brał głównie udział w pracach komisji do spraw wiary i w rozprawach między Polską a Krzyżakami. Dał się tam również poznać jako zwolennik reformy kościoła i koncyliarysta.

W 1419 znalazł się w orszaku króla podczas jego zjazdu z cesarzem w Nowym Sączu, a w roku 1420 znalazł się w poselstwie na sejm Rzeszy, który odbywał się we Wrocławiu, a podczas którego cesarz rozpatrywał spory polsko-krzyżackie. W tym samym roku wziął udział w synodzie zwołanym przez Mikołaja Trąbę do Wielunia. W 1422 ponownie brał udział w procesie z Krzyżakami, występując tym razem jako świadek, a w 1423 wziął udział w soborze w Pawii. W 1424 wraz z Pawłem Włodkowicem posłował do Rzymu, gdzie odpierali oni przed papieżem krzyżackie zarzuty. Podczas tego pobytu złożył również rezygnację z tronu biskupiego, która nie została jednak przyjęta.

Jako zarządca diecezji poznańskiej zasłynął jako prawodawca. Wydane przez niego statuty podniosły karność duchowieństwa i poprawiły sprawność pracy duszpasterskiej. Wydał również uchwały antyhusyckie. Nadał przywileje kanonikom rezydującym w nadanych im beneficjach, dotując jednocześnie tych, którzy zdobywali wyższe wykształcenie. Dochody z młynów biskupich przeznaczył na pomoc chorym i ubogim w należącej do diecezji Słupcy, pośmiertnie zaś przekazał kapitule swój bogaty księgozbiór. Zmarł 24 sierpnia 1426 roku we wzniesionym przez siebie zamku w Gosławicach, a pochowany został w rozbudowanej za jego posługi poznańskiej katedrze.

Poprzednik Piotr Wysz Radoliński

Biskup poznański 1414-1426

Następca Mirosław Brudzewski