Andrzej Jarosik

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralności przyjętymi w Wikipedii.

Andrzej Wiesław Jarosik (ur. 26 listopada 1944 w Sosnowcu) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika.

Wychowanek Zagłębia Sosnowiec (1958-1975) potem piłkarz francuskich klubów: Racing Strasbourg (1975-1976) oraz SC Toulon (1976-1977), reprezentant Polski (25 spotkań, 11 bramek), debiut w 1965 z Bułgarią (1:1), ostatni występ w 1972 również z Bułgarią w pamiętnym meczu w Starej Zagorze (1:3). Dwukrotny król strzelców I ligi (1970 - 18 goli, 1971 - 13 goli). Laureat nagrody Złote Buty w plebiscycie katowickiego Sportu (1970). Wyjątkowo uzdolniony napastnik, dysponujący doskonałym przyspieszeniem. Zakwalifikował się do ekipy na Igrzyska Olimpijskie w Monachium (1972) i tamże zdobył złoty medal. W półfinale odmówił trenerowi Górskiemu wyjścia na boisko, ponieważ był rozczarowany tym, że zaczął mecz na ławce rezerwowych. Zamiast niego na boisku pojawił się Zygfryd Szołtysik (zdobywając bramkę). O postawie Jarosika długo milczano. Ale Górski o incydencie pamiętał i Jarosik podczas dekoracji (wystąpiło do niej 13 piłkarzy) nie otrzymał olimpijskiego medalu, chociaż powinien go dostać. W dekoracji udział wzięli: Hubert Kostka, Antoni Szymanowski, Jerzy Gorgoń, Zbigniew Gut, Zygmunt Anczok, Marian Ostafiński, Lesław Ćmikiewicz, Kazimierz Deyna, Zygfryd Szołtysik, Zygmunt Maszczyk, Włodzimierz Lubański, Robert Gadocha, Jerzy Kraska. Wierne kopie medali wręczonych na stadionie w Monachium mieli otrzymać w kraju: Kazimierz Kmiecik, Ryszard Szymczak, Grzegorz Lato, Joachim Marx, Marian Szeja i Andrzej Jarosik. Z niewiadomych przyczyn nazwiska Szei i Jarosika długo były pomijane w wykazach medalistów olimpijskich. PKOl uznał jednak ich prawa do medali i w 2001 roku przyznał mu złotą odznakę. Po zakończeniu kariery sportowej w Polsce Jarosik wyjechał z rodziną do Francji, gdzie po zakończeniu gry w RC Strasbourg, mieszka i prowadzi interesy.