Brenda Schultz
Z Wikipedii
Brenda Anne Marie Schultz-McCarthy (ur. 28 grudnia 1970 w Haarlem), tenisistka holenderska, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.
Pochodzi z rodziny, gdzie tenis uprawiało – chociaż nie wyczynowo – kilka osób. Treningi tenisowe rozpoczęła w wieku 9 lat, a karierę zawodową w 1986. Najsilniejszą bronią Holenderki jest serwis, przed epoką sióstr Williams uznawany za najpotężniejszy w tenisie kobiecym. W latach 1990-1997 regularnie wygrywała klasyfikację na najszybszy serwis sezonu. Praworęczna, posługuje się bekhendem jednoręcznym, ale zazwyczaj slajsowanym – albo defensywnym, albo przygotowującym atak. Ofensywniej gra forhendem. Po wyjściu za mąż za Amerykanina, byłego zawodnika futbolu amerykańskiego Seana McCarthy (8 kwietnia 1995), posługuje się w startach turniejowych podwójnym nazwiskiem Schultz-McCarthy.
Jej pierwszym znaczącym osiagnięciem była IV runda (1/8 finału) French Open w 1988. Na tym samym turnieju osiągnęła finał w grze mieszanej, występując w parze z rodakiem Michielem Schapersem. W decydującym pojedynku para holenderska uległa duetowi Lori McNeil i Jorge Lozano 5:7, 2:6. Również w sezonie 1988 Brenda Schultz zaliczyła pierwsze finały turniejowe w singlu, przegrywając jednak zarówno w Oklahomie (z z McNeil, po drodze notując zwycięstwo nad Janą Novotną), jak i Tajpej (ze Stephanie Rehe). Na pierwsze zwycięstwo turniejowe Holenderka czekała do 1991 (Schenectedy). W tym samym sezonie po raz pierwszy pokonała rywalki sklasyfikowane w czołowej dziesiątce rankingu – Janę Novotną w czasie Wimbledonu (w 1988 Novotna była notowana niżej) i Mary Joe Fernandez na turnieju w Filadelfii. W 1992 wygrała turniej w Birmingham i zaliczyła dalsze dwa finały. W 1993 w Taranto triumfowała i w singlu, i w deblu.
W sezonie 1994 nie odniosła wprawdzie zwycięstwa turniejowego, ale zaliczyła aż cztery finały (w Oklahomie przegrała z Meredith McGrath, w Berlinie ze Steffi Graf, w Palermo z Iriną Spirleą, w Quebecu z Kateriną Malejewą). W drodze do półfinału dużego turnieju w Miami pokonała wiceliderkę rankingu Hiszpankę Sanchez-Vicario. Debiutowała w turnieju Masters (WTA Tour Championships), ale już w I rundzie odpadła z Graf. Rok zakończyła jako 15. zawodniczka rankingu. W ćwierćfinale turnieju na kortach trawiastych w Birmingham przeciwko Chorwatce Ivie Majoli ustanowiła rekord asów serwisowych w meczu (22). Jeszcze skuteczniej grała w kolejnym sezonie – wygrała dwie imprezy i jako pierwsza Holenderka od osiemnastu lat (od czasu Betty Stove) doszła do wielkoszlemowych ćwierćfinałów na Wimbledonie i US Open. Na US Open pokonała m.in. wysoko rozstawioną Japonkę Kimiko Date. Po raz drugi wystąpiła również w turnieju Masters, tym razem dochodząc do półfinału po zwycięstwach nad Magdaleną Malejewą i Conchitą Martinez (przegrała z Anke Huber).
W 1996 wygrała turniej w Oklahomie (w finale z Amandą Coetzer). W marcu t.r. po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dziesiątce, osiągając w maju najwyższą pozycję rankingową w karierze – nr 9. W 1997 odniosła ostatnie jak dotychczas turniejowe zwycięstwo – w Quebecu. W obu tych sezonach grała także w Masters (rok 1996 zakończyła jako 13. rakieta świata, 1997 – jako 15.), odpadając jednak już w pierwszych meczach (kolejno z Sanchez-Vicario i Hingis). W 1997 na turnieju w Eastbourne (korty trawiaste) pokonała wiceliderkę rankingu Seles.
Wkrótce jej kariera załamała się ze względu na kontuzje, głównie pleców. W 1998 grała tylko do wiosny, zaliczając zaledwie jeden ćwierćfinał turniejowy. Po rocznej przerwie wystąpiła we French Open, ale słaby występ i dalsze problemy zdrowotne sprawiły, że był to jej jedyny turniej w 1999. Ogłosiła zakończenie kariery sportowej, ale po pięcioletniej przerwie pojawiła się ponownie na kortach – wystąpiła w meczu Pucharu Federacji z Polską w kwietniu 2005 (w parze z młodszą o niemal czternaście lat Michelle Gerards pokonała Klaudię Jans i Alicję Rosolską). Do życia turniejowego powróciła w 2006, ale dwa pierwsze starty zakończyła na eliminacjach, a dwa kolejne – w turniejach, do których otrzymała specjalne zaproszenia ("dzikie karty") – na I rundzie.
Podobnie jak u innych czołowych zawodniczek występy deblowe Brendy Schultz pozostają nieco w cieniu gry pojedynczej, ale Holenderka ma na koncie i w deblu poważne sukcesy. Wygrała łącznie dziewięć deblowych turniejów, była w dziesięciu finałach. Wśród jej turniejowych triumfów są prestiżowe mistrzostwa Kanady, mistrzostwa Niemiec czy turniej w Indian Wells. W 1995 w parze z Australijką Rennae Stubbs była w finale wielkoszlemowego US Open. W 1996 wygrała pięć turniejów deblowych. W 1995 została sklasyfikowana jako 7. deblistka świata i wystąpiła w deblowym Masters. W grze mieszanej, poza finałem French Open 1988, osiągnęła jeszcze półfinał US Open 1997 (z Amerykaninem Luke Jensenem). Jej dotychczasowe zawodowe zarobki – w singlu i deblu – przekroczyły dwa i pół miliona dolarów.
W latach 1988-2005 (ale z przerwą 1997-2004) wygrała 19 spotkań w ramach Pucharu Federacji, przegrała 11. Barw Holandii broniła również na olimpiadzie w Barcelonie w 1992 i Atlancie w 1996. W grze pojedynczej na obu olimpiadach odpadała z późniejszymi srebrnymi medalistkami – Graf (Barcelona, w II rundzie) i Sanchez-Vicario (Atlanta, III runda). W Atlancie z Manon Bollegraf była bliska medalu deblowego, ale zajęła ostatecznie 4. miejsce.
Wygrane turnieje:
- gra pojedyncza:
- 1991 Schenectady
- 1992 Birmingham
- 1993 Taranto
- 1995 Oklahoma, Quebec
- 1996 Oklahoma
- 1997 Quebec
- gra podwójna:
- 1989 Tampa (z Andreą Temesvari)
- 1993 Taranto (z Debbie Graham)
- 1995 Chicago, Toronto (Canadian Open, oba z Gabrielą Sabatini)
- 1996 Oklahoma, Indian Wells (oba z Chandą Rubin), Hamburg (z Arantxą Sanchez-Vicario), Rosmalen (z Larysą Sawczenko-Neiland), Quebec (z Debbie Graham)
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1988 Oklahoma, Tajpej
- 1989 Brisbane
- 1992 Palermo, Schenectedy
- 1994 Oklahoma, Berlin, Palermo, Quebec
- gra podwójna:
- 1989 Arcachon (z Mercedes Paz)
- 1990 Nashville (z Caroline Vis)
- 1993 Berlin (z Debbie Graham), Palermo (z Silvią Fariną)
- 1994 Rzym, Filadelfia (oba z Sabatini)
- 1995 US Open (z Rennae Stubbs), Oklahoma (z Katriną Adams), Lipsk (z Caroline Vis)
- 1997 Hanower (z Larysą Sawczenko-Neiland)
- gra mieszana:
- 1988 French Open (z Michielem Schapersem)
