Chotel Czerwony

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Chotel Czerwony
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	buski
Gmina	Wiślica
Położenie	50° 22' 41'' N 20° 42' 27'' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	41
Tablice rejestracyjne	TBU
Kościół w Chotlu Czerwonym
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Położenie na mapie Polski Chotel Czerwony

Kościół w Chotlu Czerwonym

Figura św. Jana Nepomucena

Chotel Czerwony – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Wiślica.

W latach 1975-1998 Chotel Czerwony administracyjnie należał do województwa kieleckiego.

[edytuj] Położenie

Wieś położona jest na Ponidziu, na terenie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego, w bezpośrednim sąsiedztwie rezerwatów przyrody Przęślin i Góry Wschodnie. Przez miejscowość przepływa rzeka Maskalis, lewy dopływ Nidy.

W okolicy znajdują się wychodnie gipsu. U podnóża wzgórza kościelnego, można zobaczyć, kilkumetrowej wysokości kryształy tego minerału. Niektóre z nich zabliźniaczone są w tzw. "jaskółczy ogon". Wewnątrz wzgórza, usytuowany jest wykuty na długość około 20 metrów korytarz, zwany przez miejscową ludność "kuchnią proboszcza".

Miejscowość znajduje się ok. 13 km na południe od Buska-Zdroju i 2 km na wschód od drogi wojewódzkiej nr 776 z Buska do Wiślicy.

Przez wieś przechodzi niebieski szlak turystyczny z Pińczowa do Wiślicy.

W Chotlu Czerwonym funkcjonuje publiczna szkoła podstawowa.

[edytuj] Historia

Wieś, od najdawniejszych źródeł, wymieniana była jako własność kapituły wiślickiej. W 1313 r. wybudowano tutaj drewniany kościół. Miejscowa parafia była bardzo rozległa, jej ziemie sięgały aż po okolice Chmielnika. W 1440 r. Jan Długosz, który był wówczas kustoszem kolegiaty wiślickiej, ufundował nowy kościół, wzniesiony z kamienia ciosowego.

W XIX wieku wieś była siedzibą gminy. Istniała tutaj szkoła gminna. W 1827 r. w Chotlu Czerwonym było 52 domy i 362 mieszkańców.

[edytuj] Zabytki

Gotycki kościół pw. Świętego Bartłomieja, ufundowany przez Jana Długosza; wybudowany w latach 1440-1450, przebudowywany w XIX wieku; jest to świątynia jednonawowa, której nawa ma plan zbliżony do kwadratu; wewnątrz kościoła znajdują się cenne gotyckie rzeźby (m.in. krucyfiks z 1400 r.); na gotyckiej tablicy erekcyjnej z 1450 r., umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą Matkę Boską z Dzieciątkiem, a także św. Stefana i św. Hieronima; do nawy kościoła przylegają dwie kruchty, gotycka od południa, ze znajdującym się na jej zewnętrznej ścianie zegarem słonecznym i piętrowa, neogotycka od zachodu, dobudowana w 1850 r.; nawa i prezbiterium posiadają sklepienie sieciowe; na sklepieniu nawy umieszczono herby Wieniawa (Jana Długosza) i Dębno (biskupa Zbigniewa Oleśnickiego), a na sklepieniu prezbiterium wizerunek Orła Polskiego; za ołtarzem głównym kościoła znajduje się gotyckie sakramentarium z baldachimem zwieńczonym pinaklami; na jednej ze ścian kościoła wyryte są obrysy stóp, których znaczenia nie udało się do dzisiaj ustalić; świątynia usytuowana jest na gipsowym wzgórzu i ogrodzona niewielkim kamiennym murem
Figura św. Jana Nepomucena

[edytuj] Bibliografia

Michał Jurecki, "Ponidzie. W świętokrzyskim stepie", Kraków 2004, ISBN 83-89676-16-8
Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, "Słownik Geograﬁczny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich", Warszawa 1880 [1]
Maria i Przemysław Plichowie, "Ponidzie. Szlaki turystyczne", Warszawa 1985