Neogotyk
Z Wikipedii
| Historia architektury: |
| < Architektura klasycystyczna |
| Historyzm |
| Czas trwania: XIX w., 1. poł. XX w. Zasięg: Europa, Ameryka |
| ... we Francji ... w Niemczech ... w Polsce ... w Rosji ... w Stanach Zjednoczonych ... w Wielkiej Brytanii ... we Włoszech ... w Europie Śr.-Wsch. |
| Neoromanizm Neogotyk Neorenesans Neobarok Eklektyzm |
| Architektura secesji > |
Neogotyk, styl w architekturze, a także rzemiośle artystycznym, nawiązujący formalnie do gotyku, powstały około połowy XVIII wieku w Anglii i trwający do początku XX wieku, zaliczany do historyzmu.
Najczęściej spotyka się kościoły nawiązujące do kontynentalnych gotyckich (Kościół św. Michała Archanioła we Wrocławiu) lub rozbudowane gotyckie (katedra w Kolonii, Katedra św. Wita w Pradze) oraz budowle świeckie wzorowane na gotyku angielskim (Zamek w Kórniku).
Pierwszą rezydencją w stylu neogotyckim było Strawberry Hill zbudowane dla pisarza powieści gotyckich Horacego Walpole'a. W Polsce do najbardziej znanych architektów tworzących budowle neogotyckie należeli Józef Pius Dziekoński, Teodor Talowski, Henryk Marconi, Chrystian Piotr Aigner, Feliks Księżarski, Alexis Langer, Jan Sas Zubrzycki.
Styl neogotycki uważano za odpowiedni do budowy okazałych budynków użyteczności publicznej (w tym m. in. budynki parlamentów Węgier w Budapeszcie i Wielkiej Brytanii w Londynie) oraz kościołów. Na uwagę zasługuje budynek dworca kolejowego we Wrocławiu.
 Zamek w Kórniku, jedna z najbardziej znanych budowli polskiego neogotyku |
Zobacz też
