Demokratyczna Unia Kobiet

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralności przyjętymi w Wikipedii.
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.

Demokratyczna Unia Kobiet (DUL) - powstała 16 czerwca 1990 r. w Warszawie.

Zmiany społeczno-ustrojowe, które następowały w Polsce po roku 1980 ukazywały coraz intensywniej obszary społecznej dyskryminacji, naruszania wolności i praw człowieka, obyczajowe i kulturowe stereotypy szczególnie ograniczające wolność i prawa kobiet do wolnego wyboru.

Niepokój wywołany tymi zjawiskami po roku 1989 skutkował nowymi inicjatywami kobiet w zakresie organizowania się w stowarzyszenia, fundacje lub inne organizacje społeczne. Do 1989 roku w Polsce działało niewiele organizacji kobiecych, dominowała Liga Kobiet Polskich. W czasie transformacji ustrojowo-gospodarczej powstały w kraju nowe warunki prawno-organizacyjne, pozwalające na rozwijanie aktywności obywatelskiej i zrzeszanie się. Na kanwie tych przemian w 1990 roku powstała Demokratyczna Unia Kobiet, stowarzyszenie o strukturze ogólnopolskiej, posiadające swoje struktury terenowe, zorganizowane w formie klubów.

Grupa inicjatywna, pod kierunkiem Danuty Waniek i przy aktywności Lucyny Orłowskiej z Gdańska (http://www.duk.gdansk.pl), rozpoczęła działania zmierzające do rejestracji stowarzyszenia Demokratycznej Unii Kobiet.

W grudniu 1990 roku, stowarzyszenie zostało zarejestrowane w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie. Demokratyczna Unia Kobiet w swej deklaracji programowej wyraźnie akcentuje takie wartości jak: wolność, równość wobec prawa, prawo do wolnego wyboru, równy status, wszechstronny awans kobiet, ochronę socjalną, profilaktykę zdrowotną oraz edukowanie społeczeństwa na rzecz praw kobiet - praw człowieka. W związku z tym napotykała na wiele trudności organizacyjno-politycznych z zewnątrz, jako niewygodny i kontrowersyjny partner społeczny dla ówczesnej władzy.

Po uzyskaniu wpisu do rejestru sądowego rozpoczęto proces organizowania struktur terenowych. Powstały pierwsze kluby DUK m.in. w Gdańsku (http://www.duk.gdansk.pl), Wrocławiu, Krakowie, Łodzi, Warszawie, Poznaniu i Słupsku. Wybrano pierwszą Krajową Radę Porozumiewawczą Demokratycznej Unii Kobiet i pierwsze Prezydium w skład którego weszły:

Danuta Waniek jako przewodnicząca
Teresa Janiszewska, Anna Szymańska-Kwiatkowska i Maria Zawitkowska jako wiceprzewodniczące

Fukcję sekretarza generalnego powierzono Jolancie Gontarczyk.

Pierwsze trzy lata działalności DUK to intensywny rozwój organizacyjny wyrażający się w powstawaniu nowych klubów, poszukiwaniu lokalnych i społecznych partnerów do współpracy oraz edukacją członkiń klubów w zakresie: polityki na rzecz kobiet, nabywania umiejętności komunikacji społecznej i negocjacji, przygotowania kobiet uczestniczących w ruchu do bezpośredniego udziału we władzy parlamentarnej i samorządowej.

Okres ten należy również odnotować jako czas intensywnych działań polegających na publicznym wyrażaniu opinii i stanowisk w sprawach kobiet, przeprowadzaniu wielu sondaży i badań dotyczących tej problematyki oraz doskonalenia umiejętności politycznych liderek DUK. Okres ten chararakteryzuje się również aktywną współpracą z Parlamentarną Grupą Kobiet, której wówczas przewodniczyła Barbara Labuda.

Plonem pracy zaangażowanych osób w kadencji 1991-1994 było zorganizowanie 27 klubów z łączną liczbą członków 1000 osób.

W 1994 roku w Warszawie odbył się II Kongres Krajowej Rady Demokratycznej Unii Kobiet, który wybrał władze w następującym składzie:

Danuta Waniek - przewodnicząca
Jolanta Banach - wiceprzewodnicząca
Halina Krywal - wiceprzewodnicząca
Jolanta Gontarczyk - sekretarz generalny

W składzie Prezydium znajdowały się między innymi: Lucyna Orłowska, Marzena Sosnowska, Maria Skrobiszewska, Grażyna Ulicka.

Rok 1994 został ogłoszony przez ONZ Rokiem Rodziny. Wiele klubów terenowych organizowało w związku z tym spotkania, dyskusje środowiskowe i konferencje na temat takich problemów jak: przemoc w rodzinie, bezrobocie, zła sytuacja ekonomiczna i mieszkaniowa, brak instytucjonalnych mechanizmów wsparcia rodziny dysfunkcjonalnej i upadek polskiej oświaty.

Rozwijały się intensywnie kluby w Gdańsku (http://www.duk.gdansk.pl), Kielcach i Wrocławiu. We Wrocławiu powstał ośrodek socjoterapeutyczny "Przeciw przemocy" wraz z hostelem dla bezdomnych kobiet, zorganizowany od początku i prowadzony do dzisiaj przez Klub Demokratycznej Unii Kobiet.

Ruch kobiecy DUK w Polsce został zaprezentowany przez Renatę Berent-Mieszczanowicz z Wrocławia, która w 1995 roku została zaproszona jako jedna z dwóch Polek (drugą była Beata Grudzińska z Poznania) na Międzynarodowe Targi Kobiet do Düseldorfu.

Druga kadencja to czas dużej aktywności członkiń DUK w zakresie własnej edukacji oraz nabywania nowych umiejętności, m.in. autoprezentacji, komunikacji społecznej, mediacji, zdobywania środków na działalność, umiejętności współpracy z organizacjami pozarządowymi i innymi podmiotami.

W latach 1994-1997 nastąpiła wyraźna zmiana w kierunkach polityki społecznej w Polsce, a dzięki Urzędowi Pełnomocnika Rządu ds. Kobiet i Rodziny pozarządowe organizacje kobiece stały się ważnym ośrodkiem opiniodawczym dla administracji rządowej i samorządowej.

Członkinie działały w swoich środowiskach lokalnych i w kilku przypadkach udało się wypracować partnerski model współpracy z samorządami lokalnymi.

W listopadzie 1997 roku we Wrocławiu odbył się III Kongres Demokratycznej Unii Kobiet. W wyniku wyborów przewodniczącą została ponownie Danuta Waniek, wiceprzewodniczącymi: Jolanta Banach, Renata Berent-Mieszczanowicz, Jolanta Gontarczyk, a sekretarzem - Grażyna Karpowicz.

Trzecią kadencję DUK rozpoczął następującym stanem organizacyjnym - liczbą 3000 członkiń zrzeszonych w 33 klubach. Wiele klubów posiadało już wówczas własne siedziby, część zorganizowała się przy biurach parlamentarnych. Wpływ DUK na politykę rządu i samorządów w zakresie problematyki równego statusu był jednak niewielki. Zbyt małe przedstawicielstwo w parlamencie i we władzach lokalnych nie dawało możliwości wypracowania systemowych rozwiązań.

Demokratyczna Unia Kobiet była w tym okresie organizatorem międzynarodowych konferencji, z których dwie odbyły się w siedzibie parlamentu Rzeczypospolitej, a przedstawicielki DUK wielokrotnie uczestniczyły w różnych konferencjach poza granicami kraju (Danuta Waniek, J. Banach, E. Szparaga).

Po ostatnich wyborach parlamentarnych, podobnie jak inne organizacje kobiece, odczuły wyraźny brak współpracy z administracją rządową i parlamentem, a także wiele działań restrykcyjnych naruszających prawa kobiet w kontekście praw człowieka. Parlamentarna grupa kobiet w związku z tym, iż jej członkinie w większości wywodzą się z klubu parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej, nie ma już takiej siły przebicia i możliwości organizacyjnych, jak dawniej. Krajowy Program na Rzecz Kobiet jest realizowany tylko w nieznacznym stopniu, a wiele ratyfikowanych przez Polskę konwencji międzynarodowych w zakresie praw człowieka i praw kobiet, łącznie z Polską Konstytucją jest naruszonych bądź w ogóle nierealizowanych.

Zbliżając się do IV Kongresu Demokratycznej Unii Kobiet (czerwiec 2000 r.) członkinie uważały, że najważniejsza dla nich jest jakość pracy organizacyjnej, a nie liczba członków DUK. Wykreowały, co prawda niewielką liczbę liderek, ale były to osoby o dużym autorytecie społecznym, bardzo skuteczne w działaniu, cieszące się uznaniem zarówno na forum międzynarodowym, jak i krajowym. Przeżyły wiele kryzysów organizacyjnych i kadrowych, udało im się jednak przetrwać zachowując przy tym demokratyczne formy współpracy.

Demokratyczną Unię Kobiet nazywano również kobietami w paski, ponieważ ich znaczek jest w kilku kolorach. Kolor ZIELONY oznacza zainteresowanie ekologią. Kolor CZERWONY - sympatyzowanie z europejskimi socjaldemokracjami, FIOLETOWY - symbol feminizmu, POMARAŃCZOWY - na znak, że program jest alternatywny, a NIEBIESKI, że chodzi o problemy socjalno-bytowe.

KRAJOWY REJESTR SĄDOWY
Stan na dzień 09.11.2004 godz. 14:16:15
Numer KRS: 0000140440
Posiada status ORGANIZACJI POŻYTKU PUBLICZNEGO

Kandydatem w wyborach prezydenckich w 2005 roku popieranym przez DUK miała być prof. Maria Szyszkowska, jednakże jej sztab wyborczy nie zebrał wystarczającej liczby podpisów, które umożliwiłyby jej kandydaturę.