Denhoffowie
Z Wikipedii
Denhoffowie – polska gałąź niemieckiego rodu szlacheckiego Dönhoff, którego przedstawiciele zasilili szeregi polskiej szlachty po przyłączeniu Inflant do Rzeczypospolitej. Używali herbu własnego (Denhoff), który nazywany jest także Dzik lub, ze względu na swoje podobieństwo do polskiego herbu Świnka, błędnie określany jako Świnka.
Najbardziej znani przedstawiciele tego rodu w Rzeczypospolitej:
- Ernest Magnus Denhoff (1581-1642) – kasztelan parnawski (1635), wojewoda parnawski (1640);
- Kasper Denhoff – wojewoda dorpacki (1627), następnie sieradzki (1634), marszałek dworu królowej (1639);
- Gerard Denhoff (ok. 1598-1648) – kasztelan gdański 1642 r., wojewoda pomorski i podskarbi ziem pruskich (1643);
- Ernest Denhoff (zm. 1693) – generał lejtnant wojsk koronnych, wojewoda malborski (1685);
- Władysław Denhoff (zm. 1683) – kasztelan chełmiński (1677 r.), wojewoda pomorski (1677 r.), zginął w bitwie pod Parkanami;
- Jan Kazimierz Denhoff (1649-1697) – kardynał, dyplomata, rezydent Jana III Sobieskiego;
- Jerzy Albrecht Denhoff – biskup krakowski, kanclerz wielki koronny (1648-1702);
- Stanisław Ernest Denhoff (zm. 1728) – hetman polny litewski (1709), wojewoda połocki (1722).
Potęgę i znaczenie w Rzeczypospolitej Denhoffowie budowali w oparciu o dwór monarszy i liczne starostwa nadawane przez kolejnych władców. Wśród członków wpływowego w XVII i XVIII w. rodu Denhoffów byli też i tacy, którzy nie osiągnęli wysokich godności senatorskich, ponieważ zginęli, walcząc w imieniu Rzeczypospolitej, tak jak pułkownik wojsk koronnych Hieronim Denhoff (Herman Dönhoff) w bitwie pod Cecorą (1620).
"Denhoff" to także pseudonim pułkownika Zymunta Miłkowskiego, komendanta Obszaru Zachodniego Armii Krajowej.
