Fort IIA Twierdzy Warszawa
Z Wikipedii
 |
| Umocnienia Warszawy i okolic |
|
Forty: I - II - III - IV - V - VI - VII - VIII IX - D-1 - D-2 - X - D-3 - XI - D-4 - XII - XIII - D-5 - D-6 - Grupa Fortowa "Goławice" (XIVb) - XIV - Grupa Fortowa "Carski Dar" (XV) - XVI - D-7 - D-8 - Grupa Fortowa "Janówek" (D-9, XVII) - D-10 - XVIII |
|
Cytadela - Bateria Nadbrzeżna - Fort Siergieja - Fort Gieorgija - Fort Pawła - Fort Aleksieja - Fort Władimira - Fort Śliwickiego Forty: P (Bema) - W (Wola) - W-Tscha (Odolany) - Tscha (Szczęśliwice) - Tscha-M (Rakowiec) - M (Mokotów) - M-Tsche (Odyńca) - Tsche (Piłsudskiego) I - II - IIA - III - IV - V - VI - VII - VIIA - VIII - IX - X - XI - XIA - XII - XIIA - XIII - XIV - XIVA - Kawęczyn - Wawer |
|
|
| Fort Beniaminów - Fort Dębe - Fort Kawęczyn - Fort Łomianki - Fort Maciołki - Fort Pustelniki - Fort Wawer |
|
|
Współrzędne: 52° 15' 47" N, 20° 52' 53" E
Fort IIA ("Babice", "Radiowo") - to jeden z fortów Twierdzy Warszawa, wybudowany w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Poprzednim w kolejności jest Fort II "Wawrzyszew", zaś następnym Fort III "Blizne".
Fort powstał jako jeden z czterech planowanych, które miały dodatkowo wzmacniać zachodni fragment twierdzy - a więc ten teoretycznie najważniejszy. W efekcie redukcji planów powstał tylko jeden z takich fortów, właśnie oznaczony numerem IIA. Fort zaplanowano na planie sześcioboku z dwoma czołami i dwoma barkami. Ponadto u styku czół wzniesiono dzieło - rawelin, osłaniające kaponierę czołową. Fort otaczała mokra fosa o znacznej szerokości (dzisiaj nazywana czasem Fosą Babicką). Mimo to, fort posiadał kaponiery, zarówno czołową, jak i barkowe. Jest to rozwiązanie nietypowe; wypełnione wodą rowy forteczne zazwyczaj bronione były z wałów. Nie wzniesiono jednak kaponiery szyjowej. Głównym obiektem zaplecza były ceglane koszary dla załogi. Rozwiązaniem nietypowym w rosyjskiej fortyfikacji było zastosowanie wjazdu do fortu przez bramę położoną na prawym barku (fot.).
W 1909 roku wydany został rozkaz o likwidacji Twierdzy Warszawa. W Forcie IIA nie dokonano jednak poważniejszych wyburzeń. W okresie międzywojennym, od 1922 roku mieściły się tutaj radiostacje Radiotelegrafu Transatlantyckiego (stąd nazwa: Radiowo). W 1939 roku fortu broniły oddziały 3 batalionu 26 pułku piechoty mjra Jacka Decowskiego. Fort został po krwawych walkach opanowany w nocy z 25 na 26 września.
Od zakończenia wojny po dzień dzisiejszy fort zajmują jednostki Wojska Polskiego, w związku z czym jest on niedostępny.
[edytuj] Bibliografia
Lech Królikowski, "Twierdza Warszawa", Warszawa 2002.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Zdjęcie satelitarne na Google Maps. Zarys umocnienia jest dobrze widoczny w środkowej części zdjęcia.
