Warszawski Rejon Forteczny

Z Wikipedii

Umocnienia Warszawy i okolic

Twierdza Modlin Forty: I - II - III - IV - V - VI - VII - VIII IX - D-1 - D-2 - X - D-3 - XI - D-4 - XII - XIII - D-5 - D-6 - Grupa Fortowa "Goławice" (XIVb) - XIV - Grupa Fortowa "Carski Dar" (XV) - XVI - D-7 - D-8 - Grupa Fortowa "Janówek" (D-9, XVII) - D-10 - XVIII

Twierdza Warszawa Cytadela - Bateria Nadbrzeżna - Fort Siergieja - Fort Gieorgija - Fort Pawła - Fort Aleksieja - Fort Władimira - Fort Śliwickiego Forty: P (Bema) - W (Wola) - W-Tscha (Odolany) - Tscha (Szczęśliwice) - Tscha-M (Rakowiec) - M (Mokotów) - M-Tsche (Odyńca) - Tsche (Piłsudskiego) I - II - IIA - III - IV - V - VI - VII - VIIA - VIII - IX - X - XI - XIA - XII - XIIA - XIII - XIV - XIVA - Kawęczyn - Wawer

Twierdza Zegrze Umocnienie Duże - Umocnienie Małe

Fort Beniaminów - Fort Dębe - Fort Kawęczyn - Fort Łomianki - Fort Maciołki - Fort Pustelniki - Fort Wawer

Warszawski Rejon Forteczny

Warszawski Rejon Forteczny. Umocnień podpisanych kursywą nie zrealizowano.

Warszawski Rejon Forteczny - to ufortyfikowany w końcu XIX wieku obszar, znajdujący się ówcześnie na zachodnich krańcach cesarstwa. Jego projekt zakładał wykorzystanie istniejących już twierdz w Modlinie i Warszawie oraz nowych, planowanych obiektów jako podstawy do operacji przeciwko Niemcom i Austro-Węgrom.

Koncepcja Rejonu była rozwinięciem istniejących od czasów napoleońskich pomysłów obrony tego obszaru w oparciu o trójkąt twierdz (Napoleon I planował budowę twierdz w Modlinie, Pradze i Serocku). Powrócono do niej w czasie rozbudowy twierdz w Warszawie i Modlinie do stopnia wielkich twierdz fortowych. Zwolennikiem rozbudowy i uzupełnienia tych umocnień był generał-gubernator Josif Hurko. Rejon Forteczny powołano do życia w 1887 roku.

Rejon Forteczny ograniczały umocnienia, rozlokowane w uproszczeniu na planie trójkąta, stąd obszar ten nazywano również "trójkątem fortecznym". Dwa z jego narożników tworzyły wymienione już twierdze, trzecim miała być Twierdza Zegrze. Boki tego trójkąta, oparte o Wisłę (Modlin-Warszawa) i Narew (Modlin-Zegrze) planowano uzupełnić samodzielnymi fortami w Łomiankach oraz Dębem. Trzeci bok (Warszawa-Zegrze), pozbawiony oparcia na dużych przeszkodach wodnych, został zaplanowany z wykorzystaniem obszarów leśnych i bagiennych, które znacznie utrudniały ruchy wojsk. Na tym odcinku zaplanowano budowę trzech nowych obiektów poza twierdzami (Fort Beniaminów, Fort Maciołki i Fort Pustelniki) oraz wykorzystanie dwóch fortów budowanych w ramach Twierdzy Warszawa: Fortu Kawęczyn oraz Fortu Wawer. Ostatecznie do wybuchu wojny powstały tylko 4 z 7 fortów, przy czym dwa z nich już przed wybuchem konfliktu zlikwidowano (forty Kawęczyn i Wawer). Pozostałe dwa - Fort Dębe oraz Fort Beniaminów - istnieją do dnia dzisiejszego.

Wszystkie twierdze obszaru zachowały się do dnia dzisiejszego, chociaż wraz z upływem czasu niektóre obiekty zostały zniszczone.

Wnętrze obszaru, z centrum w dzisiejszym Legionowie wypełniały liczne zespoły koszarowe i magazynowe. Znajdował się tam również ważny węzeł komunikacyjny.

Wskutek zmiany rosyjskich planów strategicznych zarzucono przed 1914 rokiem rozbudowę umocnień Warszawskiego Rejonu Fortecznego. Wyjątkiem była Twierdza Modlin. W kampanii 1915 roku umocnienia rosyjskie okolic Warszawy nie zostały należycie wykorzystane. Zaledwie kilka dni broniła się twierdza w Modlinie, zaś pozostałe umocnienia stawiły bądź symboliczny opór, bądź jak Warszawa - zostały oddane bez walki.

Fortyfikacje zbudowane w okresie zaborów zostały wykorzystane podczas walk w roku 1920 i 1939.

 To jest tylko zalążek artykułu związanego z Warszawą  i fortyfikacjami. Jeśli możesz, rozbuduj go.