Franciszek Józef I

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł dotyczy cesarza Austrii i króla Węgier. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Franciszek Józef I

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Franciszek Józef I

Franciszek Józef I (ur. 18 sierpnia 1830 w pałacu Schönbrunn koło Wiednia, zm. 21 listopada 1916 tamże) – przedstawiciel domu habsbursko-lotaryńskiego, od 1848 cesarz Austrii i apostolski król Węgier (koronowany w 1867).

Spis treści

1 Oficjalny tytuł
2 1830-1848. Przerwana młodość.
3 1848-1852. W dobie Wiosny Ludów.
4 1852-1867. Dwie pierwsze dekady.
5 1867-1889. Władca monarchii konstytucyjnej.
6 1889-1916. Ostatnie lata.
7 Ocena panowania.
8 Bibliografia
9 Zobacz też:

[edytuj] Oficjalny tytuł

Franciszek Józef I z Bożej Łaski cesarz Austrii,
apostolski król Węgier,
król Czech, Dalmacji, Chorwacji, Slawonii, Galicji, Lodomerii i Ilyrii,
król Jerozolimy etc, etc...
arcyksiążę Austrii,
wielki książę Toskanii i Krakowa,
książę Lotaryngii, Salzburga, Styrii, Karyntii, Krajiny i Bukowiny,
wielki książę Siedmiogrodu,
margrabia Moraw,
książę Górnego i Dolnego Śląska, Modeny, Parmy, Piacenzy, Guastalli, Oświęcimia i Zatoru,
Cieszyna, Frulii, Raguzy i Zadaru,
uksiążęcony hrabia Habsburga i Tyrolu, Kyburga, Gorycji i Gradiszki,
książę Trydentu i Brixen,
margrabia Łużyc Dolnych i Górnych oraz Istrii,
hrabia Hohenembs, Feldkirch, Bregenz, Sonnenebergu,
pan Triestu, Cattaro i Marchii Słoweńskiej,
wielki wojewoda województwa Serbii, etc, etc, ...

W oryginale: Von Gottes Gnaden Kaiser von Österreich;
Apostolischer König von Ungarn;
König von Böhmen, von Dalmatien, Kroatien, Slawonien, Galizien, Lodomerien und Illyrien;
König von Jerusalem etc.
Erzherzog von Österreich;
Großherzog von Toskana und Krakau;
Herzog von Lothringen, von Salzburg, Steier, Kärnten, Krain und der Bukowina;
Großfürst von Siebenbürgen;
Markgraf von Mähren;
Herzog von Ober- und Nieder-Schlesien, von Modena, Parma, Piacenza und Guastalla,
von Auschwitz und Zator, von Teschen, Friaul, Ragusa und Zara;
gefürsteter Graf von Habsburg und Tirol, von Kyburg, Görz und Gradiska;
Fürst von Trient und Brixen;
Markgraf von Ober- und Nieder-Lausitz und in Istrien;
Graf von Hohenembs, Feldkirch, Bregenz, Sonnenberg etc.;
Herr von Triest, von Catarro und auf der windischen Mark;
Großwoiwode der Woiwodschaft Serbien etc. etc.

[edytuj] 1830-1848. Przerwana młodość.

Franciszek Józef był najstarszym synem arcyksięcia Franciszka Karola, brata i następcy cesarza Ferdynanda I oraz Zofii Wittelsbach, księżniczki bawarskiej. Miał czworo rodzeństwa:

Maksymiliana Ferdynanda Józefa (1832-1867) - cesarza Meksyku
Karola Ludwika (1833-1896) - arcyksięcia
Marię Annę (1835-1840) - arcyksiężną
Ludwika Wiktora (1842-1919)- arcyksięcia

Wychowywał się w pałacu Schönbrunn, odebrał staranne wykształcenie (posługiwał się kilkoma językami; umiał także wypowiedzieć kilka słów po polsku, choć w oficjalnych kontaktach używał tylko niemieckiego i węgierskiego) oraz już w młodych latach przeszedł szkolenie wojskowe.

Dramatyczne wydarzenia Wiosny Ludów w monarchii habsburskiej uświadomiły otoczeniu cesarskiemu (cesarz, Ferdynand I, zwany Dobrotliwym, był osobą o bardzo ograniczonych możliwościach umysłowych i chorą, nie sprawującą praktycznie władzy) konieczność zmian. Zdecydowano się skłonić Ferdynanda do abdykacji. W takiej sytuacji korona przypadałaby wg zasad dziedziczenia jego bratu, Franciszkowi Karolowi. Zgodzono się jednak co do tego, że tron powinna objąć osoba młoda i pozbawiona zobowiązań wobec zrewoltowanych ludów monarchii. W takiej sytuacji Franciszek Karol zrezygnował z korony na rzecz swego najstarszego syna, Franciszka Józefa (początkowo nowy monarcha miał być znany jako Franciszek II, ale uznano, że Franciszek Józef sygnalizuje rozpoczęcie nowego rozdziału).

2 grudnia 1848, w przypadkową, acz nieszczęśliwą rocznicę koronacji cesarskiej Napoleona I, w pałacu biskupim w Ołomuńcu osiemnastoletni Franciszek Józef I został proklamowany Cesarzem Austrii.

[edytuj] 1848-1852. W dobie Wiosny Ludów.

Pierwszym zadaniem nowego cesarza było stłumienie wstrząsających cesarstwem rewolucji. Stopniowo udało mu się uspokoić sytuację w większości krajów cesarstwa; w marcu 1849 roku rozwiązał obradujący w Kromieryżu sejm austriacki. Najpoważniejsze problemy wiązały się z sytuacją na Węgrzech, gdzie trwało powstanie. Franciszek Józef był zmuszony prosić o pomoc cara Rosji, Mikołaja I. Na Węgry wkroczyła armia rosyjska pod dowództwem feldmarszałka Iwana Paskiewicza. Stłumienie do jesieni 1849 roku tego ruchu pozwoliło mu umocnić swoją władzę. Wydany w 1851 roku Patent sylwestrowy cofał ustępstwa konstytucyjne z okresu Wiosny Ludów i kierował Austrię z powrotem na tory absolutyzmu.

[edytuj] 1852-1867. Dwie pierwsze dekady.

18 lutego 1853 roku dokonano w Wiedniu zamachu na cesarza. Zamachowcem był Węgier Janos Libenyi. Na pamiątkę ocalenia życia monarchy postawiono kościół wotywny.

Poszukiwania żony dla Cesarza, w które zaangażowana była głównie matka Franciszka Józefa, Zofia, zakończyły się powodzeniem latem 1853 roku. Jego małżonką miała zostać Elżbieta, księżniczka bawarska z rodu Wittelsbach. Dość bliskie pokrewieństwo (Zofia również pochodziła z tego rodu) nie stanowiło w tym okresie przeszkody. Ślub odbył się 24 kwietnia 1854 roku w wiedeńskim kościele Augustianów. Z małżeństwa miał czwórkę dzieci: arcyksięcia Rudolfa oraz Zofię, Gizelę i Marię Walerię.

W 1854 roku, w czasie wojny krymskiej Austria pośrednio wystąpiła przeciw Rosji. Był to poważny błąd polityczny. Okupacja Mołdawii i Wołoszczyzny nie przyniosła prócz ogromnych wydatków żadnych skutków dla cesarstwa, a zamiast przyjacielskich, z nowym władcą Rosji, Aleksandrem II, stosunki Franciszka Józefa były co najmniej chłodne. Zimą demonstrując przynależność Lombardii i Wenecji do cesarstwa odbył wraz z żoną podróż po tych krajach.

W 1859 roku Franciszek Józef mianował Polaka Agenora Gołuchowskiego premierem. Zaplanował on reformę cesarstwa w duchu daleko idącego federalizmu. Zasady te zawierał tzw. dyplom październikowy. W 1861 roku jednak pod wpływem opinii konserwatywnych kół wydany zostaje tzw. patent lutowy, który pozostawiając co prawda sejmy poszczególnych krajów, znacznie ograniczał ich kompetencje. Równocześnie postępuje upadek przewodniej roli Austrii w Związku Niemieckim. Obrady zwołanego po raz ostatni przez cesarza Austrii sejmu ukazały niechęć Prus do polityki cesarza. Król Prus Wilhelm I Hohenzollern nie przyjechał na sejm a Otto von Bismarck dążył do usunięcia Austrii ze Związku. W wyniku działań wojennych z Francją i Piemontem w 1866 roku Austria utraciła Wenecję na rzecz Włoch, przegrała również wojnę z Prusami o pozycję hegemona w Związku Niemieckim, który został rozwiązany. Klęska ta uświadomiła Franciszkowi Józefowi konieczność bardzo radykalnych zmian dla ratowania monarchii.

[edytuj] 1867-1889. Władca monarchii konstytucyjnej.

Franciszek Józef, aby ratować państwo Habsburgów, zmuszony został do porozumienia się z Węgrami. W 1867 powstały dualistyczne Austro-Węgry, a 8 kwietnia 1867 cesarz został koronowany koroną świętego Stefana na "Apostolskiego Króla Węgier", uznając tym samym równość Węgier wobec Cesarstwa Austrii. Na mocy ugody Austria i Węgry miał osobne parlamenty i rządy jednak wspólne były trzy ministerstwa: spraw zagranicznych, wojny i skarbu. Wobec wojny francusko-pruskiej Franciszek Józef zajął neutralne stanowisko. Podczas kongresu berlińskiego Austria uzyskała zgodę na okupację Bośni i Hercegowiny, co może być przykładem na niezdecydowaną politykę cesarza - zamiast z całą siłą poprzeć ruchy południowosłowiańskie, bądź wystąpić razem z Turcją przeciw Rosji Franciszek Józef zadowala się okupacją biednego obszaru, pogłębiając niechęć żywioną do Austrii ze strony ludności południowosłowiańskiej. Efektem wzrostu zagrożenia ze strony Rosji na Bałkanach było zawarcie sojuszu wojskowego z Niemcami (1879), do którego trzy lata później przystąpiły Włochy. Uformowało się w ten sposób Trójprzymierze, jeden z dwóch wielkich bloków militarnych w Europie.

Pomnik Franciszka Józefa w Wiedniu

We wrześniu 1880 roku cesarz odbył podróż do Galicji. Został owacyjnie przyjęty przez mieszkańców oraz obiecał pomóc w restauracji Zamku Królewskiego na Wawelu. Szokiem dla cesarza było domniemane samobójstwo Rudolfa w Mayerlingu. Następcą tronu został brat cesarza, arcyksiążę Karol Ludwik. Z kolei po śmierci Karola następcą tronu został jego syn, arcyksiążę Franciszek Ferdynand. W sierpniu jako najstarszy i najczcigodniejszy monarcha świata chrześcijańskiego zgłosił po raz ostatni w historii veto (tzw. ekskluzywę) w czasie konklawe. W imieniu cesarza veto do wyboru kardynała Rampolli zgłosił kardynał Jan Puzyna biskup krakowski.

[edytuj] 1889-1916. Ostatnie lata.

W czerwcu 1908 roku obchodził 60 rocznicę wstąpienia na tron, co świętowano bardzo uroczyście. Zjawiło się wtedy w Wiedniu z życzeniami wiele koronowanych głów z całej Europy, by wymienić tylko Edwarda VII, króla angielskiego czy wszystkich książąt niemieckich na czele z Wilhelmem II, Cesarzem Niemiec. Hołd ten znacznie umocnił prestiżowo Austro-Węgry, pogrążające się jednak coraz silniej w zależność wobec Niemiec.

Jesienią tego roku Austro-Węgry ogłosiły aneksję Bośni i Hercegowiny. Doprowadziło to do zaostrzenia sytuacji na Bałkanach. Kilka lat później, 28 czerwca 1914 roku w Sarajewie zabity zostaje następca tronu Franciszek Ferdynand. 28 lipca Austria wypowiedziała Serbii wojnę, co w konsekwencji doprowadziło do wybuchu I wojny światowej.

Franciszek Józef zdawał sobie sprawę, że wojna źle rokuje dla monarchii Habsburgów i podobno tuż przed śmiercią zamierzał zawrzeć z państwami Trójporozumienia pokój za wszelką cenę. Znane są jego słowa, że monarchia idzie na dno, ale przynajmniej z honorem. Jednym z ostatnich dokumentów, jakie podpisał, był akt 5 listopada, powołujący samodzielne państwo polskie pod patronatem Niemiec i Austro-Węgier.

Cesarska krypta w kościele O.O. Kapucynów, wiązanki ulubionych fiołków alpejskich na katafalku Cesarza

Zmarł 21 listopada 1916 w pałacu Schönbrunn. Pochowany został w krypcie kościoła Kapucynów między swoją żona a synem.

[edytuj] Ocena panowania.

Jego panowanie przyniosło Austrii prawie pół wieku pokoju, ale uzależniło ją politycznie od Niemiec.

Najbardziej widocznym pomnikiem cesarza jest wygląd Wiednia - stolica monarchii została gruntownie przebudowana, stając się prawdziwą europejską metropolią.