Fred Perry
Z Wikipedii
Frederick John Perry (ur. 18 maja 1909 w Stockport, zm. 2 lutego 1995 w Melbourne), tenisista brytyjski, zwycięzca ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz świata w tenisie stołowym.
Był synem Samuela Perry'ego, działacza związkowego i członka Izby Gmin z ramienia Partii Pracy. Początkowo uprawiał z dużym powodzeniem tenis stołowy, sięgając po kilka medali mistrzostw świata - w Sztokholmie w 1928 po srebro w deblu (z Charlesem Bullem) oraz brąz w grze mieszanej (z Winifred Lang) i w rywalizacji drużynowej, w Budapeszcie w 1929 po złoto w grze pojedynczej oraz medale brązowe w deblu (z Bullem) i drużynie. Był również kilkakrotnie mistrzem Anglii. W wieku 18 lat rozpoczął treningi tenisowe, którym z czasem poświęcił się całkowicie.
Pierwszy sukces w tenisie ziemnym odniósł w 1930, wygrywając międzynarodowe mistrzostwa Argentyny. W krótkim czasie przebił się do ścisłej czołówki światowej i w 1931 znalazł się wśród najlepszych dziesięciu tenisistów świata. W 1932 był w finale debla na Wimbledonie (w parze z George'm Patrickiem Hughesem). W 1933 wygrał po raz pierwszy mistrzostwa USA, a rok później odniósł już trzy wielkoszlemowe zwycięstwa - mistrzostwa USA, Australii i Wimbledon. W 1935 wygrał także mistrzostwa Francji, jako pierwszy zawodnik w historii tenisa odnosząc zwycięstwa we wszystkich turniejach wielkoszlemowych. Nie udało mu się jednak uczynić tego w ciągu roku, co stało się kilka lat później udziałem Amerykanina Dona Budge'a. Na drodze Perry'ego do Wielkiego Szlema w 1934 stanął w ćwierćfinale mistrzostw Francji Włoch Giorgio de Stefani.
Poza zwycięstwem w Paryżu wygrał w 1935 także Wimbledon. Łącznie triumfował w grze pojedynczej na tym turnieju trzy razy, pokonując w kolejnych finałach Jacka Crawforda (1934) i Gottfrieda von Cramma (1935, 1936). Jako syn związkowca przełamał stereotyp angielskiego mistrza tenisowego - bogatego arystokraty. Stał się na długie lata symbolem sukcesu tenisa brytyjskiego; od jego zwycięstwa na Wimbledonie w 1936 Wielka Brytania nie doczekała się kolejnego mistrza swojego najważniejszego turnieju. Perry grał także skutecznie w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Odniósł 45 zwycięstw w 52 pojedynkach (34 zwycięstwa w 38 meczach singlowych), prowadząc zespół narodowy do zdobycia trofeum w 1933. Brytyjczycy przełamali tym samym okres dominacji francuskich muszkieterów tenisa, a zarazem ponad 20-letni czas własnych porażek w Pucharze. Obecność Perry'ego w drużynie przesądziła o skutecznej obronie Pucharu Davisa w trzech kolejnych latach, do 1936 włącznie.
Dominacja Perry'ego na światowych kortach trwała do 1936, kiedy wygrał on po raz trzeci Wimbledon i mistrzostwa USA. Wygrał łącznie osiem turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, a dalsze sześć dołożył w deblu i mikście, partnerując Hughesowi oraz Dorothy Round, Sarah Palfrey i Betty Nuthall. W 1937 Perry zakończył karierę amatorską i przeniósł się do USA, gdzie występował w zawodowym cyrku pod patronatem Billa Tildena. Stoczył m.in. ponad 150 pojedynków ze swoim poprzednikiem w roli mistrza Wimbledonu, Ellsworthem Vinesem. W 1938 i 1941 zdobywał mistrzostwo USA zawodowców.
Poślubił aktorkę amerykańską Helen Vison i przyjął obywatelstwo USA, w czasie II wojny światowej służył w armii amerykańskiej. W 1947 ostatecznie zakończył karierę sportową; rok później założył firmę produkującą konfekcję sportową Fred Perry Sportswear. Komentował również tenis w radiu dla rozgłośni BBC oraz publikował artykuły w czasopismach sportowych. W 1975 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame, a w 1984 przy kompleksie tenisowym Wimbledonu odsłonięto jego pomnik.
W styczniu 1995 Perry gościł w Melbourne w czasie turnieju Australian Open; w hotelu doznał złamania żeber i zmarł wskutek powikłań kilkaście dni później.
Fred Perry był zawodnikiem praworęcznym. Jego najsilniejszym uderzeniem na korcie był forhend, a dobrą grę wspierał odpornością psychiczną. Jako pierwszy zawodnik stosował z powodzeniem uderzenia w pełnym biegu. Niezależnie od tego wyróżniał się na korcie regularnością gry i harmonijnością zagrań.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
- mistrzostwa Australii
- gra pojedyncza - zwycięstwo 1934, finał 1935
- gra podwójna - zwycięstwo 1934 (z George'm Patrickiem Hughesem), finał 1935
- mistrzostwa Francji
- gra pojedyncza - zwycięstwo 1935, finał 1936 (porażka z von Crammem)
- gra podwójna - zwycięstwo 1933 (z Hughesem)
- gra mieszana - zwycięstwo 1932 (z Betty Nuthall)
- Wimbledon
- gra pojedyncza - zwycięstwo 1934, 1935, 1936
- gra podwójna - finał 1932 (z Hughesem)
- gra mieszana - zwycięstwo 1935, 1936 (oba z Dorothy Round)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - zwycięstwo 1933, 1934, 1935
- gra mieszana - zwycięstwo 1932 (z Sarah Palfrey)
Źródła:
- Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
