Grant Connell
Z Wikipedii
Grant Connell (ur. 17 listopada 1965 w Regina, Saskatchewan), tenisista kanadyjski, specjalista gry podwójnej, zwycięzca 22 turniejów deblowych, reprezentant w Pucharze Davisa.
W czasie studiów występował w amerykańskich rozgrywkach uczelnianych w barwach Texas A&M University, w 1985 doszedł do ćwierćfinału indywidualnych mistrzostw akademickich USA, przegrywając ze Szwedem Mikaelem Pernforsem. W 1986 rozpoczął karierę zawodową. Jego nazwisko wiąże się głównie z osiągnięciami deblowymi, ale był także solidnym singlistą, w czerwcu 1991 klasyfikowanym na 67. miejscu na świecie. W grze pojedynczej trzykrotnie dochodził do półfinałów turniejów ATP Tour (Chicago i Singapur 1991, Aucland 1992). Był w 1/16 finału Australian Open w 1991 oraz na Wimbledonie w 1994. W 1991 w I rundzie Wimbledonu stoczył dramatyczny pojedynek z Andre Agassim (wówczas nr 5 ATP), z którym prowadził już 2:1 w setach (trzeciego seta wygrał w tie-breaku, serwując asa z drugiego podania), by ostatecznie przegrać w pięciu partiach. Tuż przed Wimbledonem 1991 w londyńskim Queen's Clubie, również na kortach trawiastych, doszedł do ćwierćfinału pokonując m.in. trzeciego w rankingu światowym Ivana Lendla.
Jako deblista triumfował w 22 imprezach, w dalszych 26 był w finałach. Najskuteczniejsze pary tworzył z Glennem Michibatą, Patrickiem Galbraithem i Byronem Blackiem. Z każdym z tych partnerów dochodził do finałów wielkoszlemowych, ale nie udało mu się odnieść końcowego zwycięstwa. W listopadzie 1993 znalazł się na czele rankingu światowego gry podwójnej. W 1995 razem z Galbraithem wygrał deblowy turniej Masters – Doubles Championship, mimo dwóch porażek w rundzie spotkań grupowych. Uczestniczył w tej imprezie kilkakrotnie.
W latach 1987-1997 występował w reprezentacji Kanady w Pucharze Davisa. Także w zespole narodowym był głównie deblistą, ale dokładał także punkty w grze pojedynczej. Szczególnie przyczynił się do pierwszego w historii awansu Kanady do grupy światowej Pucharu Davisa w 1990, kiedy w barażu z Holendrami pokonał Haarhuisa, Koevermansa i dodatkowo zdobył punkt deblowy z Michibatą. W I rundzie rozgrywek w 1992 pokonał Szweda Magnusa Gustafssona, ale ostatecznie nie wystaczyło to do zwycięstwa reprezentacji (która następnie po barażu z Austrią spadła z grupy światowej). Łączny bilans jego występów w Pucharze Davisa to 23 zwycięstwa i 9 porażek.
Leworęczny Connell bronił barw narodowych także na igrzyskach olimpijskich. W Seulu w 1988 w singlu doszedł do II rundy (pokonał Australijczyka Johna Fitzgeralda, przegrał z Hiszpanem Javierem Sanchezem), w deblu w parze z Michibatą odpadł w I rundzie z parą duńską. W Atlancie w 1996 przegrał w II rundzie debla z Brytyjczykami Timem Henmanem i Neilem Broadem (w parze z Danielem Nestorem).
Aktywną karierę zawodniczą zakończył w 1997. Zarobił na kortach niespełna 3 miliony dolarów. W latach 2001-2004 pełnił funkcję kapitana reprezentacji Kanady w Pucharze Davisa, w 2003 poprowadził zespół do ponownego awansu do grupy światowej.
Zwycięstwa turniejowe (wszystkie w grze podwójnej):
- 1988 Livingston (z Glennem Michibatą)
- 1990 Seul, Waszyngton (oba z Glennem Michibatą)
- 1991 Singapur (z Glennem Michibatą)
- 1993 Antwerpia, Aucland, Tokio (hala, wszystkie z Patrickiem Galbraithem)
- 1994 Indian Wells, New Haven, Tokio (hala), Waszyngton (wszystkie z Patrickiem Galbraithem)
- 1995 Aucland, Masters (Doubles Championship), Dubaj, Paryż (hala Bercy), Stuttgart (hala, wszystkie z Patrickiem Galbraithem), Bermuda (z Toddem Martinem)
- 1996 Dubaj, Halle, New Haven, Rzym, Waszyngton (wszystkie z Byronem Blackiem)
Finały turniejowe (wszystkie w grze podwójnej):
- 1987 Nancy (z Larry Scottem)
- 1988 Brisbane (z Glennem Michibatą)
- 1990 Australian Open, Indianapolis, Filadelfia (wszystkie z Glennem Michibatą)
- 1991 Auckland, Chicago, Cincinnati, Londyn (Queen's Club), Canadian Open (wszystkie z Glennem Michibatą)
- 1992 Auckland, Indianapolis, Singapur (wszystkie z Glennem Michibatą)
- 1993 Los Angeles (ze Scottem Davisem), Dubaj, Hamburg, Waszyngton, Wimbledon (wszystkie z Patrickiem Galbraithem)
- 1994 Auckland, Stuttgart, Wimbledon (wszystkie z Patrickiem Galbraithem)
- 1995 Adelajda (z Byronem Blackiem), Kuala Lumpur, Sztokholm (oba z Patrickiem Galbraithem)
- 1996 Filadelfia, Wimbledon (oba z Byronem Blackiem)
