Henryk Cywiński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Henryk Cywiński (ur. 31 stycznia 1855, zm. 6 grudnia 1938) - polski wiceadmirał floty rosyjskiej. Był morskim oficerem pokładowym okrętów nawodnych. Podczas służby dowodził m.in. krążownikami "Giercog Edinburskij" i "Gienierał Admirał" oraz Flotą Bałtycką i Flotą Czarnomorską. Karierę zakończył na stanowisku szefa Sekcji do Spraw Elektro-Torpedowych. Po I wojnie światowej powrócił do Polski.

[edytuj] Służba wojskowa

Henryk Cywiński urodził się 31 stycznia 1855 w Wilnie. W 1872 ukończył gimnazjum i wstąpił do Morskiego Korpusu Kadetów w Sankt Petersburgu, a po trzech latach nauki został oficerem Imperialistycznej Marynarki Wojennej. Od 1975 do 1976 przebywał na praktyce morskiej we Flocie Bałtyckiej, którą zakończył pomyślnie zdanym egzaminem. Był również absolwentem kursu broni podwodnej z 1878 oraz wyższego kursu elektro-torpedowego z 1882.

Pierwsze stanowisko służbowe objął w eskadrze torpedowców Floty Bałtyckiej, gdzie zajmował się testowaniem min wytykowych. W 1879 jako oficer miner na kliprze "Najezdnik" rozpoczął z Kronsztadu rejs dookoła kuli ziemskiej, zakończony w 1881. Od 1882 do 1890 zajmował się teoretycznym i praktycznym szkoleniem specjalistów broni podwodnej, a także przeprowadzał badania nad tego rodzaju uzbrojeniem. W tym okresie miał okazję pływać na torpedowcach "Rakieta" i "Samopał", krążowniku "Afryka" oraz pancernikach "Admirał Łazarcew" i "Piotr Wielkij". W latach 1890-1891 był starszym oficerem na krążowniku pancernym "Władimir Monomach" i odbył na tym okręcie rejs z Triestu do Jokohamy, a z powrotem do Kronsztadu. Po wyokrętowaniu objął posadę zastępcy głównego inspektora torpedowego w Morskim Komitecie Technicznym. Od 1897 był dowódcą klipra "Kriejsjer", który początkowo wykonywał zadania szkoleniowe w Eskadrze Oceanu Spokojnego, a w 1899 przybył do Kronsztadu. Po powrocie Cywiński został komendantem ośrodka szkoleniowego, ale już dwa lata później ponownie objął dowództwo okrętu, tym razem krążownika "Giercog Edinburskij", na którym pływał po Oceanie Atlantyckim. W latach 1904-1906 dowodził krążownikiem ćwiczebnym "Gienierał Admirał" we Flocie Bałtyckiej, będąc głównym specjalistą szkolenia morskiego. Od 1906 od 1910 był kolejno dowódcą Floty Bałtyckiej i Floty Czarnomorskiej. Następnie jako szef Sekcji do Spraw Elektro-Torpedowych w Admiralicji zajmował się okrętami podwodnymi, bronią podwodną oraz elektrotechniką. W 1912 złożył dymisję i przeszedł w stan spoczynku.

Był awansowany kolejno na stopnie oficerskie:
gardemaryna - 1875 miczmana - 1876 lejtnanta - 1881 kapitana II rangi - 1891	kapitana I rangi - 1899 kontradmirała - 1906 wiceadmirała - 1910.

[edytuj] Emerytura

Na emeryturze pracował jako dyrektor techniczny, potem wicedyrektor w Rosyjsko-Bałtyckim Towarzystwie Budowy Okrętów. Po rewolucji październikowej przeniósł się na Ukrainę, gdzie był dyrektorem Noworosyjskich Juzowskich Zakładów produkujących uzbrojenie artyleryjskie. W 1920 wyjechał do Samary, aby po roku powrócić do Petersburga. W 1922 przybył do odrodzonej Polski, zostawiając w Rosji żonę i dzieci. Do końca życia mieszkał w rodzinnym Wilnie i przez pewien czas pracował na stanowisku specjalisty elektrotechnika w Dyrekcji Dróg Publicznych. Zmarł 6 grudnia 1938, został pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim.