Irena Dziedzic
Z Wikipedii
Irena Dziedzic (ur. 20 czerwca 1925 r. we Lwowie), polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna, twórczyni pierwszego polskiego talk-show Tele-Echo.
Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie s. Felicjanek przy ul. Janowskiej we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska radzieckie uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. "dziesięciolatki") w dawnym gimnazjum żeńskim SS. Notre Dame przy ul. Ochronek 8. Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie.
Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 r. w Echu Krakowa (najpierw jako maszynistka, później reporterka), później na krótko we wrocławskim Słowie Polskim. Od 1948 r. w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w Głosie Ludu a następnie w Expressie Wieczornym (depesze, działy: zagraniczny i kultury). Od 1952 r. w Polskim Radio. Od 1956 r. w TVP, gdzie przez 25 lat (do kwietnia 1981 r.) prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo, w latach 1965-1968 była także jedną z trojga osób prowadzących "Dziennik telewizyjny". W latach 1977-1981 była ponadto twórcą i kierownikiem redakcji kulturalnej w "Dzienniku telewizyjnym". Po dwu i półrocznej przerwie, od października 1983 do września 1991 r. prowadziła program pt.: Wywiady Ireny Dziedzic.
Towarzysko traktując propozycje, wystąpiła w dwóch filmach: Jutro premiera (1962) i Polowanie na muchy (1969). Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych (m.in. Wojna domowa - 1965, Kłopotliwy gość - 1971 i Szczur - 1994). Jest autorką książki Teraz Ja. 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu (1992).
Przez 4 lata (2002-2006), co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów pt.: Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Mieszka w Warszawie.
