Józef Kossakowski (pułkownik)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Józef Dominik Korwin-Kossakowski, herbu Ślepowron (16 kwietnia 1771 w Wojtkuszkach, powiat Kowno - 2 listopada 1840 w Warszawie), poseł na Sejm Czteroletni, targowiczanin, pułkownik Wojska Polskiego.

Był synem Michała (1733-1796), wojewody witebskiego i brasławskiego oraz Barbary z Zyberków (zm. 1811), wojewodzianki inflanckiej (wdowy po staroście podolskim Michale Tyzenhauzie). Bratanek biskupa inflanckiego Józefa i hetmana Szymona, a także Antoniego (kasztelana inflanckiego). Był często mylony z synem Antoniego, Józefem Antonim Kossakowskim, generałem i adiutantem Napoleona.

W 1789 otrzymał godność pisarza grodzkiego wiłkomierskiego. 11 marca 1790 mianowany rotmistrzem kawalerii narodowej w brygadzie husarskiej, w tym samym roku został komisarzem cywilno-wojskowym powiatu wiłkomierskiego oraz posłem na Sejm z tegoż powiatu. Uchodził za zdecydowanego przeciwnika Konstytucji Trzeciego Maja i nie był obecny przy jej uchwalaniu, działał w środowisku targowiczan. Więzy z targowiczanami wzmocnił małżeństwem z Ludwiką Potocką (córką Szczęsnego), zawartym 10 lutego 1793. W 1793 otrzymał z rąk króla Stanisława Augusta Poniatowskiego Order Orła Białego.

21 maja 1793 został szefem 2. pułku piechoty Wielkiego Księstwa Litewskiego, a 13 stycznia 1794 otrzymał godność łowczego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Nie jest pewne, czy brał udział w insurekcji kościuszkowskiej, możliwe, że w przekazach był mylony ze stryjecznym bratem. Podobnie jak Józef Antoni brał natomiast z pewnością udział w wojnach napoleońskich. Dowodził pułkiem (nominacja z 13 stycznia 1813), był ranny pod Borysowem (21 listopada 1812) i nad Berezyną. Za udział w obronie Spandau został odznaczony Krzyżem Legii Honorowej (10 sierpnia 1813). 4 lipca 1813 został mianowany szefem batalionu, a 24 listopada 1813 odznaczony Orderem Królestwa Obojga Sycylii.

Był członkiem masonerii. Z kampanii 1812-1815 pozostawił wspomnienia w rękopisie (wykorzystane m.in. przez Józefa Ignacego Kraszewskiego w badaniach nad wojnami napoleońskimi). W czasie powstania listopadowego podpisał 9 sierpnia 1831 akces przystąpienia obywateli województwa wileńskiego do powstania. Zmarł w Warszawie i został pochowany w warszawskim kościele kapucynów.