Janusz Bazydło

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Janusz Bazydło, Warszawa, 26 marca 2007 r.

Janusz Bazydło (pseud. Jacek Zaborowski, ur. 15 czerwca 1941 r. w Łomży), polski historyk, publicysta, działacz opozycji demokratycznej w PRL.

W latach 1959-1961 studiował historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1964–1969). W latach 1967–1968 był prezesem Rady Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich KUL. 8 marca 1968 r., zaangażowany w obronę protestujących studentów KUL, został zatrzymany przez Milicję Obywatelską, a następnie skazany na dwa miesiące aresztu po wyroku kolegium ds. wykroczeń. Po wyjściu z wiezienia organizował spotkania i odczyty opozycyjne w Lublinie. W latach 1969–1995 pracował w Międzywydziałowym Zakładzie Leksykograficznym KUL, m.in. współredaktor "Powszechnej Encyklopedii Filozofii". W latach 1974–1984 kierował lubelskim oddziałem miesięcznika "Więź".

W 1976 r. inicjował list kilkudziesięciu osób (młodych pracowników i studentów KUL) do władz przeciw zmianom w Konstytucji PRL. Po protestach robotniczych w czerwcu 1976 r. został jednym z głównych organizatorów pomocy środowiska KUL dla represjonowanych robotników Radomia (m.in. odczyty w radomskim Duszpasterstwie Akademickim ks. Jana Domagały, powiązane z przekazywaniem pieniędzy dla poszkodowanych).

Pod koniec 1977 r. współtworzył m.in. ze Zdzisławem Bradlem, Piotrem Jeglińskim i Januszem Krupskim niezależne pismo młodych katolików "Spotkania". Od 1980 r. był członkiem NSZZ "Solidarność", organizator odczytów opozycyjnych intelektualistów, w ramach Wszechnicy Związkowej przy Regionie Środkowo – Wschodnim NSZZ "Solidarność". W dniach 25–31 sierpnia 1980 r. był współuczestnikiem strajku głodowego w kościele Matki Boskiej Królowej Polski w Stalowej Woli, solidaryzując się z postulatami strajkowymi zakładów pracy na Wybrzeżu, oraz postulatem uwolnienia więźniów politycznych. Po ogłoszeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 r. został internowany, przebywał we Włodawie, następnie w Lublinie i Kwidzynie. Po zwolnieniu w październiku 1982 r., został objęty zakazem powrotu do Lublina i do końca roku przebywał w Zakopanem. Od 1990 do 1992 r. członek Komitetu Obywatelskiego. W latach 1992–1994 prezes lubelskiego oddziału Stowarzyszenia "Wspólnota Polska", od 1995 do 1997 sekretarz Senackiej Komisji Emigracji i Polaków za Granicą. W latach 1998–2000 naczelnik Wydziału Współpracy ze Stowarzyszeniami Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Od 2000 r. był doradcą do spraw mediów katolickich przy przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Od stycznia 2007 r. ponownie w Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, doradca kierownika Urzędu Janusza Krupskiego oraz redaktor naczelny pisma "Kombatant".